Αντί Προλόγου
Ο Ιερός Ναός των Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης Ηλιουπόλεως είναι ένα από τα σταθερά σημεία του Δήμου Ηλιούπολης πριν της ιδρύσεώς του! Αναμφίβολα όλοι -όχι μόνο οι Ηλιουπολίτες- θέλουν να μαθαίνουν τα πάντα γύρω από αυτό το σταθερό σημείο, εν προκειμένου για τον Ιερό Ναό, γιατί είναι η έκφραση της πίστεως των προγόνων, η έκφραση του πολιτισμού του λαού που το περιτριγυρίζουν, ή αυτών που προσέρχονται για κάποιο μυστήριο, για κάποια τελετή, για να ανάψουν ένα κεράκι…
Ο Ναός αυτός δεν είναι κτήμα, ή απόκτημα κάποιου. Είναι η περιουσία όλων. Και των μονίμων κατοίκων γύρο από τον Ναό και των ευλαβών προσκυνητών ή και αυτών που κοπίασαν να ανεγερθεί, ή και αυτών που τον στόλισαν, ή και αυτών που για πρώτη φορά προσέρχονται να ανάψουν ένα κεράκι. Είναι ένα δώρο ο Ναός που οι άνθρωποι προσέφεραν και προσφέρουν στο Θεό και έτσι ο Θεός συγκαταβαίνει σε αυτό και εδώ γίνεται η ένωση Θεού και ανθρώπου. Είναι ο οίκος του Θεού. Είναι η πρόγευση του Παραδείσου. Έτσι και αυτός που έρχεται να ανάψει το κεράκι και προσέρχεται να προσευχηθεί έχει την ίδια αξία ενώπιον του Θεού, με αυτόν που προσέφερε μία εικόνα, ή έκανε την αρχιτεκτονική μελέτη, ή λειτούργησε, ή διακόνησε με όποιον τρόπο, την λατρεία του Θεού. Είναι ένα ακόμη μυστήριο του Θεού γιατί ότι αφιερώνεται στο Θεό αυτόματα αγιάζεται.
Είναι ο Ναός ένα σταθερό σημείο της αποκάλυψης του Θεού. Είναι το μυστήριο της αποκαλύψεως. Πολλοί το βλέπουν και λίγοι δυστυχώς το βιώνουν. Ανάλογα με το βαθμό της πίστης και της λατρείας που τρέφει ο κάθε πιστός φανερώνεται.
Ο περικαλλής αυτός ναός, όπως τον βλέπουμε σήμερα, έχει πολύ ιστορία, κουβαλάει στις πλάτες του πολιτιστική κληρονομιά, αναπαύτηκε και αναπαύεται πολύς κόσμος, συνδέει πολλούς ανθρώπους μεταξύ τους και με το Θεό, έχει ακούσει και ακούει και μεταφέρει στον θρόνο του Θεού χαρές, κλάματα, και μας καλεί να κάνουμε τη σκέψη μας Χριστο - σκεψη για να κατανοήσουμε τι κρύβεται στους τοίχους, στο δάπεδο, στο θόλο αυτού του θείου και ιερού κατασκευάσματος από ανθρώπινα χέρια. Άρα είναι και λέγεται ιερός ναός.
Η λέξη Ναός προέρχεται από το ρήμα «ναίω» που σημαίνει κατοικώ. Δηλαδή εδώ κατοικεί ο Θεός και οι άνθρωποι. Συγκατοίκηση λοιπόν Θεού και ανθρώπων! Εδώ υπάρχει το μυστήριο που τελεσιουργεί τη σωτηρία των ανθρώπων. Για να λειτουργήσει μία εκκλησία πρέπει να υπάρξει Ενορία. Ενορία σημαίνει εντός των ορίων υπάρχουν και συνυπάρχουν άνθρωποι με κοινό Θεό και στο κέντρο ο Ναός. Έτσι το σπουδαιότερο είναι, ότι όπου υπάρχει η Εκκλησία, υπάρχει ο Ναός, που είναι το κέντρο της ζωής των ανθρώπων.
Ο όρος Εκκλησία προέρχεται από το αρχαίο συνημμένο ρήμα «εκ-καλέω-ω» που σημαίνει συνέλευση λαού να λατρεύσουν τον Θεό. Έτσι στην εκκλησία τους, στο Ναό τους, οι άνθρωποι χριστιανοί, τον θεωρούν σπίτι τους, προέκταση του σπιτιού τους. Το Α και το Ω στη ζωή τους! Από εδώ ξεκινούν με την γενέθλια ημέρα που είναι η βάπτισή τους και εδώ τελειώνουν με την κηδεία τους. Εδώ θα παντρευτούν, εδώ θα διαβάσουν την φανουρόπιττά τους, την παράκληση, θα εξομολογηθούν, θα αναπαυθεί η ψυχή τους με έναν εκκλησιασμό, ή ότι άλλο προκύψει.
Θα προσπαθήσουμε μέσα σε λίγες γραμμές να περιγράψουμε πως συντελέστηκε και συντελείται το μυστήριο του Ναού τούτου, αναφέροντας κάποια πρόσωπα που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην τοπική ιστορία της Ηλιούπολης.
Το ιστορικό του Ιερού Ναού των Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης Ηλιουπόλεως .
Εμπεριστατωμένη εργασία γύρω από την ιστορία του Ιερού Ναού των Αγίων Κων/νου & Ελένης Ηλιουπόλεως μέχρι στιγμής δεν υπάρχει. Όλα όσα έγιναν σε αυτό το χώρο, κρατήθηκαν και παραδόθηκαν από στόμα σε στόμα, από γενεά σε γενεά και έτσι έχουμε μία άγραφη ιστορία αλλά πολύ σημαντική.
Έτσι ανέλαβα αυτή την ευθύνη να καταγράψω όλα όσα άκουσα, από τον προκάτοχό μου πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη πατέρα Διονύσιο Χαμαράκη, ή αυτά που κατέγραψε στο ημερολόγιο τσέπης του Ιερού Ναού το έτος 2012, ή αυτά που άκουσα από τους γεροντότερους Ενορίτες μας, ώστε να υπάρξει ένα λεύκωμα για εκείνους που θα έλθουν στο μέλλον και θα θελήσουν να ασχοληθούν πιο ειδικά.
Πρώτο μέλημά μου λοιπόν αφ’ ότου ανέλαβα πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου από το 2001 ήταν να συγκεντρώσω τα ονόματα εκείνων των πρωταγωνιστών που συνέβαλαν να κτιστεί αυτός ο Ναός δηλαδή των Ιερέων, των Επιτρόπων, των ιεροψαλτών, των Νεωκόρων, των κυριών Ενοριακού Ταμείου Φιλανθρωπίας, των ευεργετών, και κάθε χρόνο προ της Πανηγύρεως ή μετά το Πανηγύρι γίνεται μνημόσυνο υπέρ των κτητόρων. Με αυτό τον τρόπο συνδέεται η Παράδοση του τόπου της Εκκλησίας και ενώνεται το χθες με το σήμερα. Οι τωρινοί χριστιανοί αοράτως συνδέονται με τους χθεσινούς χριστιανούς, πάνω στο άγιο Δισκάριο, μυστηριακά εν Αγίω Πνεύματι είναι παρόν μπροστά στο Θρόνο του Θεού, απολογούνται και ομολογούν, δοξάζουν και υμνολογούν: «Πατέρα Υιόν και Άγιον Πνεύμα τριάδα ομοούσιον και αχώριστον».
Η ιστορική διαδρομή της Ενορίας ξεκινάει από το έτος 1926.
Τότε που όλη η περιοχή εδώ γύρω-γύρω ήταν χωράφια και στάνες με βοσκούς. Το μοναδικό σταθερό σημείο ήταν ένα εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου του 14ου αιώνα. Υπάρχει αυτό το εκκλησάκι και σήμερα και είναι υπό την εποπτεία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Αυτό το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου ποτέ δεν λειτούργησε σαν ενοριακός ναός και ο λόγος ήταν ότι ανήκε στην αρχαιολογική υπηρεσία. Όλοι εδώ γύρω (τσοπαναραίοι) πήγαιναν στον Άγιο Δημήτριο να εκκλησιαστούν εκεί ήταν η πιο κοντινή ενορία. Κάναμε κάποιες ενέργειες (μακάρι να ευοδωθεί ο σκοπός) να λειτουργείται ο Ναός αυτός έστω μία φορά το χρόνο. Είναι μέσα στην παρακαταθήκη των πατέρων μας να προσέχουμε τους Ναούς όπως τα σπίτια μας. Εδώ λοιπόν γύρω από το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου ήταν όλο συκιές και έτσι και η τοποθεσία πήρε το όνομα Συκιές. Φαντάζομαι τους βοσκούς να έρχονταν εδώ να φάνε σύκα, να ανάψουν τα καντηλάκια του Αγίου. Αυτοί οι βοσκοί, ή και κάποιοι άλλοι, δειλά- δειλά, άρχισαν να αγοράζουν κάποια οικόπεδα στην γύρω περιοχή και να κτίζουν κάποια σπιτάκια. Αραιά και που, έβλεπε κανείς παραπήγματα αισιόδοξων και ρομαντικών να θέλουν να δημιουργήσουν μία καινούργια πολιτεία μακριά από τον θόρυβο της πόλης. Εδώ στην γύρω περιοχή την κατείχε τότε, και δέσποζε με αγροκτήματα ο Κωνσταντίνος Νάστος. Ο τάφος του είναι μέχρι σήμερα πίσω από το Ιερόν Βήμα του Ιερού Ναού κατά απαίτησή του εφ’ όσον δώρισε το οικόπεδο.
Μία ενορίτισσα η κυρία Βούλα Τσέντου μου έφερε ένα σημείωμα με την ένδειξη πάνω-πάνω Κώστας Ακρίβος κάποιος από τους πρώτους ενορίτες, όπου περιγράφει τα πρώτα βήματα της Ενορίας:
Έγραφε λοιπόν:
1928. Τα πρώτα χρόνια εδώ στην Ηλιούπολη ήταν μόνο μία Ενορία του Αγίου Κωνσταντίνου. Εκεί εκκλησιάζονταν όλη η Ηλιούπολη. Τότε η Ηλιούπολη ήταν ένα πέταλο. Δεν υπήρχε η συνοικία της Αγίας Μαρίνας καθώς και η Κάτω Ηλιούπολη. Αρχινούσε από κει που είναι σήμερα η στάση Αθηνάς. Από την οδό Βουλιαγμένης –Κανάρια- Νησάκι - Παραθύρα- την κεντρική πλατεία- Πλατεία Πλαστήρα - έφτανε μέχρι εκεί που είναι σήμερα το τέρμα της Άνω Ηλιούπολης και μέχρι την Αγία Παρασκευή. Αυτή ήταν τότε η Ηλιούπολη, πολύ αραιοκατοικημένη. Τα σπίτια ήταν πολύ αραιά και όταν για πρώτη φορά θα έβγαινε ο Επιτάφιος, είχαν όλοι την απαίτηση να περάσει από το σπίτι τους. Αυτό κι έγινε. Για να προλάβει να κάνει όλη την περιφορά, τον βγάλαμε λίγο πιο νωρίς. Αφού φύγαμε από την εκκλησία, κατεβήκαμε κοντά στην οδό Βουλιαγμένης. Εκεί ήταν μερικές οικογένειες, μεταξύ αυτών ήταν του Κούρναβου και του Δεμίρη. Αυτοί οι δύο ήταν στην επιτροπή. Από εκεί φτάσαμε στον Άγιο Νικόλαο. Εκεί μένανε πέντε με έξι οικογένειες. Από κει, φτάσαμε στο μέρος που είναι τώρα το Δεύτερο Δημοτικό Σχολείο. Εκεί έμεινε ο Βασίλης Παραθύρας, επίτροπος και αυτός. Από εκεί φύγαμε. Εκεί κοντά που είναι τώρα η Πλατεία Αεροπορίας, ήτανε τρεις-τέσσερις οικογένειες. Περάσαμε και από εκεί και πήγαμε εκεί κοντά που είναι τώρα η Αγία Παρασκευή. Πιο πάνω ήταν κι εκεί λίγες οικογένειες. Από εκεί γυρίσαμε στην Πλατεία Πλαστήρα, ήταν εκεί δύο οικογένειες. Από κει προχωρήσαμε μέχρι το μέρος που είναι τώρα η Δημαρχεία. Παραπάνω ήταν άλλες δύο-τρεις οικογένειες. Από εκεί φτάσαμε εκεί που είναι τώρα το Πρώτο Δημοτικό Σχολείο. Άλλη στάση εκεί. Μετά συνεχίσαμε προς την Πλατεία Κανάρια. Εκεί ήταν η τελευταία στάση. Από κει φτάσαμε περίπου αν θυμάμαι καλά στη μία η ώρα και το παράξενο είναι ότι ξεκινήσαμε από την εκκλησία γυρίσαμε όλοι πάλι στην εκκλησία, παρ’ όλη την κούραση που είχαμε, περπατώντας στα κατσάβραχα, αλλά τότε ο κόσμος πίστευε στη θρησκεία του. Αυτά γίνονταν το 1928.» Το παρεκκλήσιο του Προφήτη Ηλία ανήκε τότε στην ενορία των Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης.
Και ας ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας, που είναι το ιστορικό του Ναού μας:
Το 2011 το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο αποφάσισε να δώσει βήμα στον Αρχιμανδρίτη πατέρα Διονύσιο Χαμαράκη ο οποίος είναι ο μακροβιότερος προϊστάμενος του Ιερού Ναού τα περασμένα έτη (43 έτη προϊστάμενος) και τον παρακάλεσε να γράψει δύο λόγια γύρω από το ιστορικό του Ναού, ούτως ώστε να επιστρατεύσει την μνήμη του και να γράψει πως κτίστηκε ο Ναός αυτός που σήμερα όλοι καμαρώνουμε. Έτσι αφιερώσαμε τα ημερολόγια τσέπης 2012 και 2013 να καταγραφούν όσα ιστορικά, έστω συνοπτικά, ώστε να υπάρχουν εις τον αιώνα και στην ιστορία. Αυτό σημαίνει πολιτισμός. Αυτός είναι ένας πλούτος που θα αφήσουμε στα παιδιά μας, στους απογόνους.
Έγραφε λοιπόν ο πατήρ Διονύσιος:
«Αγώνες και αγωνίες…Προσπάθειες και επιτυχίες…
Με αφορμή την ανακοίνωση του διαδόχου μου στην διοίκηση του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης πατρός Σωτηρίου Χριστοδούλου ότι το ημερολόγιο(ατζέντα) του έτους 2012 θα αφιερωθεί στην ελαχιστότητά μου θεωρώ υποχρέωσή μου να χαράξω τις παρακάτω γραμμές και να ευχαριστήσω πρώτα τον ανωτέρω πρόεδρο του εκκλησιαστικού Συμβουλίου όσα και τα μέλη αυτού για την ευγενή αυτών διάθεση προς το πρόσωπό μου. Δεύτερον να σκιαγραφήσω με πολύ συστολή τα επιτεύγματα της επί σαράντα τρία έτη ταπεινής μου διαδρομής ως υπεύθυνος (εκτός των άλλων διακονιών) της διοικήσεως του Ιερού Ναού ταυτόχρονα δε και του Ενοριακού Ταμείου Φιλανθρωπίας αναγόμενα στον Απρίλιο του 1969. Το αίτημά μου προς την τότε διοίκηση της Ιερά Αρχιεπισκοπής ήταν να μου δοθεί μία ενορία η οποία να έχει ανάγκες… όπως κι έγινε. Η ενορία μας τότε ήταν εντελώς άγνωστη, εκτός από την θεμελίωση και τα εγκαίνια του Καλλερείου Ορφανοτροφείου στην είσοδο της ενορίας. Φθάνοντας στην ενορία την 23η Απριλίου του 1969 αντίκρισα τον πρώτο σχεδόν ερειπωμένο ναΐσκο και τον πλησίον αυτού ημιτελή μικρών διαστάσεων νεώτερο Ιερό Ναό. Η θέα ήταν αποκρουστική ασοβάτιστο χωρίς κεραμίδια και πορτο παράθυρα κανονικά. Ο περίβολος σε χερσαία κατάσταση… μια συστάδα γερασμένων ευκαλύπτων κατά μήκος της οδού Αγίου Κωνσταντίνου, δεν υπήρχε ούτε πεζοδρόμιο για την εξυπηρέτηση των διερχομένων. Η εικόνα ήταν εικόνα εξωκκλησιού της επαρχίας. Το δίλλημα ήταν φοβερό αλλά και επιθυμία διακαής: Ο Ναός πρέπει όχι μόνο να αποπερατωθεί αλλά και να επεκταθεί για την προβλεπόμενη αύξηση της Ενορίας, όπως κι έγινε!
Σκέψη πρώτη: Κατεδάφιση της εισόδου του Ναού και επέκταση αυτού να γίνει και η αναγκαία αίθουσα με κουζίνα, τα γραφεία κ.λπ για τις ποιμαντικές ανάγκες της Ενορίας. Χρήματα καθόλου!...ο πόθος μου για το ξεκίνημα μα και ολοκλήρωση των εργασιών με έκαναν να σκεφθώ…
Ενέργεια πρώτη: ένα τρίδραχμο την ημέρα η κάθε οικογένεια (προαιρετικά) δηλαδή 100 δραχμές το μήνα θα διέθετε για την εκκλησία μας!..έτσι σκέφθηκα κι έγινε ο ημερολογιακός κουμπαράς ώστε τα μέλη της οικογένειας αλλά και οι επισκέπτες να ρίχνουν τον οβολό τους.
Ενέργεια δεύτερη: Ενημέρωση σπίτι-σπίτι των ενοριτών για την ευγενή προσφορά μα και επιβράβευση για τις Κυρίες που έρχονταν κάθε τέλος του μηνός και κατέθεταν την προσφορά τους! Ενέργεια Τρίτη: Δημιουργία ποικίλων εκδηλώσεων όπως εκδρομές, λαχειοφόρες αγορές, συνεστιάσεις, τσάι κ.λπ. ώστε να υλοποιηθεί ο σκοπός μας, έτσι κι έγινε!..κατεδαφίστηκε μέρος του Ναού και επεκτάθηκε ο νέος Ναός.
Ανεγέρθηκε, καλλωπίστηκε, αγιογραφήθηκε και απέκτησε μεγαλοπρεπή όψη μα και άμεση λειτουργικότητα κι έγινε περικαλλής και στολίδι της Ενορίας της Ηλιούπολης.
Το επίτευγμα όμως αυτό απαίτησε πολλές προσπάθειες και θυσίες που τις έκαναν οι ευσεβείς και φιλότιμοι βιοπαλαιστές της Ενορίας μας. Μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες, ιερείς, επίτροποι, τα μέλη του Φιλόπτωχου Ταμείου και του Συλλόγου των Μυροφόρων ο Ευσχήμων Ιωσήφ και Νικόδημος, κατηχητές, κατηχητόπουλα, γραμματισμένοι και απλοί άνθρωποι, όλοι σε μια συστράτευση με ένα μεθύσι θεϊκό, με μία αυταπάρνηση με ένα ζήλο με ένα πρωτοφανή ενθουσιασμό όλοι με το καύμα της ψυχής των πραγματοποίησαν όλα όσα πρώτα φαίνονταν άπιαστα όνειρα και πραγματικά συντάραξαν απ’ άκρη σ’ άκρη την ενορία και πέρα απ’ αυτής και έγιναν παράδειγμα προς μίμηση! Όπως και η θαυμαστή κίνηση των πολυτέκνων. Τα διαφημιστικά φυλλάδια, η καλλιτεχνική έκδοση του περιοδικού «Ορθόδοξης Διδαχής» και άλλα πολλά ενημέρωναν τους ενορίτες για τα πεπραγμένα για καινούργιους στόχους!
Στο τέλος κάθε χρόνου προγραμματίζονταν τρία με τέσσερα έργα αποπερατώσεως ταυτόχρονα και όλα με τη Χάρη του Θεού και την αμέριστη συμπαράσταση των Ενοριτών ολοκληρώνονταν… με «αγώνες και αγωνίες», στεναχώριες.
Μεγάλοι δωρητές δεν υπήρξαν μόνο δύο- τρεις των αείμνηστων: Φωτίου Μουρίκη, Δημητρίου Μανώλα και Παναγιώτη Μούχαλη που προσέφεραν αγόγγυστα και με χαρά για τον Οίκο του Θεού…
Κρατικές επιχορηγήσεις δεν υπήρξαν ποτέ!!!
Τελευταία δωρίστηκε ένα μικρό διαμέρισμα από την αείμνηστη Ελένη Κουτσογιάννη πρόσφατο περιουσιακό στοιχείο του Ναού μας. Όλα λοιπόν έγιναν από τον οβολό του βιοπαλαιστή και την ανεκτίμητη εθελοντική προσφορά τόσων και τόσων αείμνηστων και επί ζωή συνεργατών στους οποίους οφείλω την απέραντη ευγνωμοσύνη μου!!!
Όπως τον Δήμο Ηλιουπόλεως και δη τους Δημάρχους: Παύλο Πεντάρη, Κωνσταντίνο Δελαπόρτα, Δημήτριο Κιντή, και Θεόδωρο Γεωργάκη. Και δεν θα παύσω ποτέ να τους ενθυμούμαι με τις καλύτερες αναμνήσεις και να εύχομαι για τους μεν επιζώντες μακροημέρευση κι ευτυχία για δε τους απελθόντες ανάπαυση και ανταπόδοση από τον Δωρεοδότη Θεό για όσα προσέφεραν στην Αγία Εκκλησία και στην ανακούφιση των πτωχών με συσσίτια δέματα και οικονομική βοήθεια. Έτσι έζησα με τέτοιους υπέροχους ανθρώπους χωρίς να μετακινηθώ σε άλλη ενορία μα ούτε και να Επισκοποιηθώ.
Τους αγάπησα με αγάπη παντοτινή γιατί αξίζουνε πολλά. Εγώ ταπεινώς τολμώ να πω προς τον ενδυναμωσαντά με Θεόν: «Θεέ μου Σε ευχαριστώ δια τις πολλαπλές Σου ευεργεσίες Σου… το έργον ετελείωσα ο δεδωκάς με ίνα ποιήσω.. διό αποκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος…»
Αρχιμανδρίτης π. Διονύσιος Χαμαράκης.
Κλείνοντας την παρούσα αυτή συνοπτική εργασία και μελέτη «Ιστορία της Ενορίας και Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης Ηλιουπόλεως» να αναφέρουμε επιγραμματικά και εν τάχει:
Ο αείμνηστος και μακαριστός πατήρ Αντώνιος Μπουγατσάς πρωτοστάτησε και συγκέντρωσε υπογραφές ώστε να δημιουργηθεί η Ενορία το 1926 και κτήτορας του πρώτου ναΐσκου των Αγίων Κων/νου & Ελένης και το 1950 που τον προέκτεινε. Πρωτοδιορίστηκε ως τακτικός εφημέριος και πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου ο ίδιος στις 30 Απριλίου το 1951 έως 13 Δεκεμβρίου 1957.
Από τις 14 Δεκεμβρίου 1957 αναλαμβάνει προϊστάμενος ο πατήρ Κων/νος Κοτσώνης έως 9 Ιανουαρίου το 1960.
Στις 10 Ιανουαρίου 1960 αναλαμβάνει προϊστάμενος ο Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Λουκάς έως 30 Ιουλίου το 1961.
Στις 31 Ιουλίου το 1961 αναλαμβάνει προϊστάμενος ο Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Τσαλαπίνας έως 10 Αυγούστου 1965
Στις 11 Αυγούστου 1965 αναλαμβάνει προϊστάμενος ο πατήρ Κων/νος Κοτσώνης έως 22 Απριλίου το 1969
Στις 23 Απριλίου το 1969 αναλαμβάνει προϊστάμενος ο Αρχιμανδρίτης πατήρ Διονύσιος Χαμαράκης έως 15 Φεβρουαρίου 2011
Και τέλος από 16 Φεβρουαρίου 2011 έως σήμερα ο αιδεσιμολογιώτατος πατήρ Σωτήριος Χριστοδούλου.
Βέβαια εννοείται ότι πολλοί άλλοι διετέλεσαν ως εφημέριοι εργαζόμενοι αόκνως νύχτα και ημέρα προς δόξαν Θεού και της εκκλησίας. Ή πάλι πολλοί χριστιανοί ενορίτες διετέλεσαν εκκλησιαστικοί επίτροποι, ιεροψάλτες, κατηχητές, επώνυμοι και ανώνυμοι συνεργάστηκαν να κρατηθεί αυτή η ενορία ως μέλισσες στην κυψέλη, εθελοντικά και πρόθυμα να προσφέρουν ο καθένας το τάλαντο εφ εδόθη ως και οι κυρίες του φιλανθρωπικού έργου.
Ειλικρινά δεν ξέρει κανείς τι να τονίσει περισσότερο τα εγκαίνια του Ιερού Ναού που έγιναν 12-10-1997, ή την ζέση καρδίας των ενοριτών και ενοριτισσών που διέθεσαν την ζωή τους και ζωή τους ήταν η πρόοδος της ενορίας τους!!!
Ειλικρινά δεν ξέρει κανείς τι να τονίσει περισσότερο την αποπεράτωση των αγιογραφιών του Ναού που αποπερατώθηκαν το 1998 από τον αείμνηστο αγιογράφο Γεωργακόπουλο ή τη συνέχιση του ορθοδόξου φρονήματος από γενεά σε γενεά μέσα στην ενοριακή ζωή και θαλπωρή.
Επιμέλεια:
Πρωτοπρεσβύτερος Σωτήριος Χριστοδούλου
Πρόεδρος Εκκλησιαστικού Συμβουλίου
Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης Ηλιουπόλεως
23-2-2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου