Η γάγγραινα του κομματικού συνδικαλισμού

Το φαινόμενο του κομματικού συνδικαλισμού έχει στην ουσία καταλύσει την καθ’αυτή έννοια του συνδικαλισμού, αφού πρόκειται για ένα βραχίονα επιρροής των κομμάτων και ενός αποτελεσματικού μηχανισμού προσεταιρισμού και «προσηλυτισμού» ψηφοφόρων και οπαδών.
Ας θέσουμε το εξής ερώτημα σε έναν εργαζόμενο:

“Προτιμάς να ανέλθεις στην ιεραρχία του εργασιακού σου περιβάλλοντος ή να γίνεις ένας προβεβλημένος και «βολεμένος» κομματικός συνδικαλιστής;”

Μετά από ώριμη σκέψη η πλειοψηφία θα απαντήσει το δεύτερο. Αν καταφέρει να γίνει μεγαλοσυνδικαλιστής (εργατοπατέρας), θα χαίρει εργασιακής ασυλίας (κανείς δεν πρόκειται να τον πειράξει) και θα παρέχει ελάχιστη ως μηδαμινή εργασία (λόγω των συνδικαλιστικών αδειών και τον υποχρεώσεων που είναι απόρροια της θέσης του). Όμως η ανάδειξη σε ηγετικές συνδικαλιστικές θέσεις , συνήθως γίνεται κατόπιν κομματικής κατάδειξης, στήριξης και μέσα από μοχλευμένες διαδικασίες , χωρίς να αφήνουν κάποιον εκτός κομματικού μηχανισμού να αναδειχθεί.

Η συμμετοχή τους σε υπηρεσιακά και διοικητικά συμβούλια τους παρέχει την εξουσία να υποστηρίζουν ατομικά και κομματικά συμφέροντα αδιαφορώντας αν είναι ενάντια στη χρηστή , παραγωγική και αξιοκρατική διοίκηση , στο εν γένει δημόσιο συμφέρον.


Διαρκής επιδίωξη η αύξηση της επιρροής τους σε σωματεία , συνδικάτα και ομοσπονδίες εργαζομένων, με την χρήση μεθόδων που τις περισσότερες φορές δεν συνάδουν με τις αρχές της δημοκρατίας που δήθεν προασπίζουν.

Κράτος εν κράτει, οι εργατοπατέρες κινούν τα νήματα ως μικροί θεοί, αποφασίζουν με τα δικά τους - ευκόλως εννοούμενα - κριτήρια ποιον θα μεταθέσουν πού, ποιος «δικός» τους ή «δικιά» τους θα καταλάβει τη θέση που άδειασε , ποιος έχει σειρά για «βόλεμα».


Πιόνια στα χέρια τους αιρετοί , διοικητές, υποδιοικητές και ανώτερα στελέχη. Αυτοί άλλωστε έρχονται και παρέρχονται, οι «άλλοι» είναι που μένουν. Τίποτα δεν τους μετακινεί - ούτε καν οι αλλαγές στην κορυφή, οι καταγγελίες και οι διαμαρτυρίες πολιτών και συναδέλφων. Άτρωτοι και παντοδύναμοι στο μικρό τους βασίλειο, το διαφεντεύουν με άνεση έως ότου μεταπηδήσουν πιθανώς σε κυβερνητικούς θώκους αιρετά αξιώματα και άλλα μεγαλεία...

Αυτός ο «μεταλλαγμένος» συνδικαλισμός, που ζει εις βάρος μας, γιγαντώνεται και ανδρώνεται ρουφώντας την ελευθερία και το δίκιο των απλών εργαζομένων. Αυτό συμβαίνει λόγω της αναξιοκρατίας στη στελέχωση του συνόλου των κρατικών δομών, της τοπικής αυτοδιοίκησης, των οργανισμών και υπηρεσιών και της έλλειψης εσωτερικού ελέγχου και αξιολόγησης.


Λειτουργεί τελικά σε βάρος του καθενός μας ξεχωριστά και όλων μας. Αποτελεί επιτακτική ανάγκη να επέλθουν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με σκοπό την εξομάλυνση της στρεβλής σημερινής κατάστασης. Ο συνδικαλισμός πρέπει να επαναπροσδιοριστεί και να θυμηθεί τον αρχικό του ρόλο.

Οι νέοι διοικούντες, αλλά και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι- πολίτες - ψηφοφόροι έχουν τον λόγο.

ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΣΑΣ