Σσσσ!.. Τα περί του «αξιόμαχου», σηκώνουν πολλή συζήτηση, μεταξύ μας...

Της Κρινιώς Καλογερίδου
Δεν νομίζω να υπάρχει περίοδος που να αποδίδει φωτογραφικά με τόση ''εντέλεια'', όπως θα 'λεγε κι ο Μακρυγιάννης, την αδυναμία των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας λόγω της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης στα μνημονιακά και μεταμνημονιακά χρόνια.

Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που είναι σαν να ζει ανάμεσά μας ο Θουκυδίδης και απευθύνεται στους ιθύνοντες του υπουργείου Άμυνας κατηγορώντας τους αυστηρά: ''Των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε'' (Όταν τα σπίτια σας καίγονται, εσείς τραγουδάτε).

Και τους μέμφεται με τα σύγχρονα δεδομένα κι όχι με αφορμή την καταστροφική αδυναμία της Αθηναϊκής Πολιτείας να καταλάβει τους πραγματικούς κινδύνους που την απειλούσαν. Τους μέμφεται για την αδυναμία την οποία εμφανίζουν οι ΕΔ μας από κάθε άποψη, με αποκορύφωμα την τελευταία δεκαετία...

Το κακό μάλιστα είναι ότι το ρήμα που χρησιμοποιεί ο Αθηναίος ιστορικός του 5ου αι πΧ για τους συμπατριώτες του ταιριάζει γάντι και στους τωρινούς κυβερνήτες, αφού - όπως οι προηγούμενοι - δείχνουν ανέμελοι στο θέμα της αναδιάρθρωσης των Ενόπλων Δυνάμεων και ''τραγουδούν'' εφησυχασμένοι, την ώρα που μας χτυπά ο Τούρκος την πόρτα σαν κατακτητής.

Συμπεριφέρονται, με άλλα λόγια, σαν τους χοχλιούς που περιέγραφε ο Αισχύλος, που ''ενώ… μπουμπουρίζονται για να φαγωθούν, μοιάζουν να το έχουν ρίξει στο τραγούδι''.

Κι αν φαίνεται ότι γυροφέρνω το θέμα καθυστερώντας να μπω στην ουσία του με επικλήσεις προγονικών λόγων, είναι γιατί έχω πλήρη συνείδηση πως πρέπει να το προσεγγίσω με ιδιαίτερη προσοχή όπως απαιτούν τα εθνικά θέματα, που από καιρό σιγοβράζουν.

Το θέμα ειδικά της κατάστασης των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας σιγοκαίει επικίνδυνα χρόνια τώρα, με ηχηρό προανάκρουσμα την παραίτηση Ζιαζιά το 2012 από την αρχηγία του ΓΕΣ, γιατί ''δεν τον άφηναν να κάνει τη δουλειά του''. Να κρίνει, δηλαδή, τους αξιωματικούς που διοικούσε.

Έκτοτε οι παραιτήσεις των ανώτατων αξιωματικών του στρατεύματος πέφτουν βροχή, δυστυχώς, με πιθανό ενδεχόμενο να έχουμε έκρηξη στον πιο ακατάλληλο χρόνο, αφού είμαστε εν αναμονή θερμού επεισοδίου με την Τουρκία και πάμε να το τρενάρουμε με παρεμβάσεις της πρωθυπουργικής αδελφής και των φίλα προσκείμενων σ' αυτήν πολιτικών και δημοσιογράφων.

Γιατί - αν δεν το καταλάβατε - όλοι αυτοί από κοινού και ο καθένας ξεχωριστά έχουν μετατραπεί, δια των Μέσων, σε καλό αγωγό διοχέτευσης της προπαγάνδας υπέρ της επιλογής της Χάγης σαν σανίδας σωτηρίας για την Ελλάδα, προκειμένου να λύσει αυτή μια και καλή τις διαφορές της με την Τουρκία στο Αιγαίο...

Τα δυσοίωνα μηνύματα φυσικά για την κατάσταση των τριών Όπλων χτύπησαν το καμπανάκι πολύ νωρίτερα, - όπως προείπα - με προτελευταία ηχηρή προειδοποίηση αυτήν του Απριλίου του 2019, όταν έγινε γνωστή στους στρατιωτικούς κύκλους η πληροφορία ότι η Σχολή Ευελπίδων βγήκε προτελευταία σε διεθνή διαγωνισμό του 2019. Στον διαγωνισμό του αμερικανικού United States Military Academy West Point'', μεταξύ 48 ομάδων από αντίστοιχες παραγωγικές στρατιωτικές Σχολές.''

Μ' άλλα λόγια οι αυριανοί αξιωματικοί του Στρατού Ξηράς της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων πάτωσαν στον 51ο Διαγωνισμό ''SandhurstMilitary Skills Competition'', με επιδόσεις που προκαλούν ερωτηματικά για την προετοιμασία και την εκπαίδευσή τους.

Όπως έγινε γνωστό πολύ αργότερα απ' τους ίδιους κύκλους και τα sites που σχετίζονται με την Άμυνα, ''στον διαγωνισμό συμμετείχαν ολιγομελείς ομάδες των εννέα ανδρών οι οποίες καλούνταν να ανταπεξέλθουν σε αντικείμενα επίλεκτου πεζικού, όπως βολές με αραβίδες Μ4, βολές με Μ203, χειρισμό ελαστικής λέμβου, στίβο τοπογραφίας, στίβο μάχης, αίτηση πυρών υποστήριξης.''

E, σ' όλα αυτά υστερήσαμε προφανώς, για να βγούμε προτελευταίοι, αφήνοντας να μας περάσουν χώρες όπως η Δανία, η Κολομβία, η Ταϊλάνδη και το Μεξικό. Τώρα θα μου πείτε, πιθανώς αγανακτισμένοι:

- Καλά και δεν ξεσηκώθηκαν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι με τ' αποτελέσματα αυτά; Δεν θορυβήθηκαν, δεν κινητοποιήθηκαν, αφού είναι φως φανάρι ότι κάτι δεν πάει καλά με τον στρατό μας;

- Το χειρότερο, θα σας έλεγα, δεν είναι ότι υστέρησαν κατά πολύ οι στρατιωτικοί μας στις επιδόσεις τους, αλλά το ότι δε συνειδητοποίησαν οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους (οι του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή) - ούτε και εκ των υστέρων ακόμα - το μέγεθος του προβλήματος και της ευθύνης τους...

Θα τους είχε συνεπάρει μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι, η μέθη της ψευδαίσθησης ότι θα παραμείνουν στην εξουσία, ενόψει των εκλογών που θα γίνονταν στις 7 Ιουλίου... Η δίψα για διατήρηση της εξουσίας είναι κι αυτή μια αρρώστια, όπως κάθε εξάρτηση.

Την αναγνώρισε άλλωστε απ' την πρώτη στιγμή που τη διαπίστωσε οεπικεφαλής της ευρωομάδας των Φιλελευθέρων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Γκι Φερχόφστατ και την κατέγραψε το 2015 στο βιβλίο του ''Η ασθένεια της Ευρώπης'' ως ''μέθη της εξουσίας και χαρά της νομής της, σε σημείο μιας απατηλής αυταρέσκειας και ενός επικίνδυνου στρουθοκαμηλισμού''.

Φευ!.. Η Ελλάδα του φωτός είχε μεταβληθεί σε Ελλάδα του σκότους εκείνη την ταραγμένη περίοδο - όπως είχα γράψει σε σχετικό άρθρο μου (''Η Ελλάδα του φωτός και του σκότους'', 15/11/'19, lastpoint.gr) - και κρεμόταν επί ξύλου, αφημένη στη μοίρα της, απομονωμένη και διασυρμένη, χωρίς κύρος, αξιοπρέπεια και κυριαρχία...

Κι όμως, κατά πώς φαίνεται, οι τότε κυβερνήτες της δεν το είχαν συνειδητοποιήσει, πράγμα που έκανε τον Βέλγο πολιτικό να σημειώσει κατάπληκτος στο βιβλίο του:

''Δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου πιο εύθυμη παρέα Ελλήνων από εκείνη που συνάντησα στις 24 Απριλίου 2015, στην πτήση από Βρυξέλλες προς Αθήνα. Ήταν μια αντιπροσωπεία της κυβέρνησης, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, που επέστρεφε στην Ελλάδα, μετά μια ακόμη ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής, στις Βρυξέλλες...‟

” Ταξίδευαν πρώτη θέση, αν και δεν ήταν αυτονόητο αυτό για πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ. Έκαναν συνέχεια πλάκα και ξεκαρδίζονταν στα γέλια. Δεν έδιναν καθόλου την εντύπωση ότι ανησυχούσαν για κάτι, ούτε ότι η Ελλάδα ήταν στα πρόθυρα κατάρρευσης και μετά βίας κατόρθωνε να μαζέψει τα λεφτά, για να πληρώσει τις συντάξεις και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων...''

Αυτά ήταν τα χειρότερα που σας έλεγα, κι ας ήταν τα προεόρτια ακόμα απ' τα ακόμα χειρότερα που ακολούθησαν και οδήγησαν απηυδισμένο τον κόσμο - τέσσερα χρόνια μετά - απ' τους τυφλούς στον μονόφθαλμο, τη ΝΔ.

Και την αποκαλώ έτσι, γιατί μέχρι στιγμής έχει κάνει πολύ λιγότερα απ' όσα που περίμενε ο κόσμος να κάνει κυρίως στα εθνικά θέματα (συμπεριλαμβανομένου του μεταναστευτικού και των ελληνοτουρκικών διαφορών στο Αιγαίο).

Η πρόκληση όμως ήταν εκεί, στην Εξωτερική πολιτική, όπου περίμεναν όλοι απ' την ΝΔ να διακριθεί, να ξεχωρίσει από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ήταν κόμμα πατριωτικό - υποτίθεται - κι όχι εθνομηδενιστικό όπως το προηγούμενο, που τα είχε θαλασσώσει...

Όμως όλες οι ελπίδες για διαφοροποίηση και αποστασιοποίηση από τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του κακού παρελθόντος εξανεμίστηκαν, αφού κάθε πράξη της νέας κυβέρνησης ήταν πανομοιότυπη, καρμποναρισμένη μ' εκείνη των προκατόχων που αντικατέστησε.

Κι αυτή μου η εκτίμηση κάθε άλλο παρά υποκειμενική είναι, αφού συν τω χρόνω προστίθενται στα ελλείμματα της Εξωτερικής μας πολιτικής και άλλα επιπρόσθετα, που αφορούν την Εθνική Άμυνα και την εύρυθμη λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας.

Για να το κάνω λιανά. Τα δεδομένα που έχουμε δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά με τη λειτουργία αυτή, που αφήνει υπόνοιες ότι στη ζυγαριά της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη δε φαίνεται να βαραίνει τόσο η αριστεία στο στρατό - για την οποία κόπτονταν προεκλογικά με τους δικούς του - όσο ''οι επιλογές προσώπων συνεννοήσιμων'', που να χαίρουν της εμπιστοσύνης της πολιτικής ηγεσίας και της κυβέρνησης.

Το νέο δεδομένο αυτό, δημιούργησε ήδη προβληματικές καταστάσεις στο στράτευμα, που βρίσκονται σε εξέλιξη ακόμα, με αποτέλεσμα να μην πέφτει το βάρος στην αποκατάσταση των αδυναμιών του προσωπικού και την επιτάχυνση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, αλλά σε θεωρητικά διλήμματα που δε θα 'πρεπε να υπάρχουν.

Και δε θα 'πρεπε να υπάρχουν γιατί αναγκάζουν ικανότατους αξιωματικούς και των τριών Όπλων να υποβάλουν παραιτήσεις. Γιατί, άραγε; Υπεισήλθε ο κομματισμός κι ο διαγκωνισμός για την ιεραρχία; Σαν πολλά χρόνια δεν τράβηξε το σχοινί με αυτό το ζήτημα.

Σαν πολλοί δεν κυνηγάνε να αναρριχηθούν με αναξιοκρατικό τρόπο στις ανώτατες θέσεις, ''για να εξασφαλίσουν συντάξεις περιωπής και όχι πείνας''; Σαν πολλοί δεν το ρίχνουν στον συνδικαλισμό και ασχολούνται πλημμελώς με τα κύρια καθήκοντά τους στο στράτευμα;

Μήπως αυτός είναι ο λόγος που βγαίνουν απ' τις Σχολές Πολέμου τα τελευταία χρόνια όλο και πιο ''στραβάδια'' οι στρατιώτες (όπως αποκαλεί τους ανεπαρκείς ο Τσέχος συγγραφέας Γιάροσλαβ Χάσεκ στο έργο του ''Ο καλός στρατιώτης Σβέικ'');

Ή μήπως ο κύριος λόγος των κακών επιδόσεών τους σε ''δοκιμασίες'' στρατιωτικής φύσεως είναι η ανεπαρκής τους εκπαίδευση, σε συνδυασμό με τον έντονο προβληματισμό τους για την οικονομική τους κατάσταση, η οποία δεν αρμόζει σε φρουρούς της πατρίδας, που έχουν πολύ περισσότερο οικογένειες πίσω τους;

Οι στιγμές είναι πολύ κρίσιμες για την πατρίδα, παλικάρια εκεί στο ΥΠΕΘΑ και το ΓΕΕΘΑ, για να αφήνετε να διαιωνίζονται τα κακώς κείμενα στις ΕΔ από χρόνια, την ώρα που κλιμακώνεται η τουρκική επιθετικότητα.

Γιατί θα χειροτερέψουν τα πράγματα, αν δεν κάνετε κάτι να τα σταματήσετε και δε φροντίσετε να μην επαναλάβετε τα λάθη του Ιανουαρίου τον Μάρτιο. Λάθη που χαρακτηρίστηκαν ''φιάσκο'' απ' τους επαΐοντες στο θέμα των ''κρίσεων'' στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας.

Και χαρακτηρίστηκαν έτσι, γιατί ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες με τις υποσχέσεις περί αξιοκρατίας και αριστείας στο στράτευμα, όταν σε κάθε περίπτωση ακολουθήθηκε η αγαπημένη συνταγή του παρελθόντος...

Αν πιστέψουμε μάλιστα τον ''Αιρετικό'' του defence-point, ''από τους τέσσερις Αρχηγούς Γενικών Επιτελείων μόνο ο αποστρατευθείς Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού συμπλήρωσε τον προβλεπόμενο χρόνο (2+1 έτη), ενώ οι Αρχηγοί του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας και του Γενικού Επιτελείου Στρατού είχαν συμπληρώσει μόλις ένα χρόνο στις θέσεις τους''...

Ωστόσο αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι η κατάσταση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας και το γεγονός ότι το προβληματικό επίπεδο που υπάρχει σ' αυτές δεν είναι μόνο λόγω αμυντικών αδυναμιών και μηδενικής εξοπλιστικής επένδυσης σ' αυτές.

Είναι και λόγω της εσωστρέφειας που ταλανίζει τα ηγετικά κλιμάκια του στρατεύματος με αφορμή τις διαχρονικά αναξιοκρατικές επιλογές στην ιεραρχία και τις παρενέργειες της οικονομικής κρίσης στην τσέπη τους κατά τα μνημονιακά και μεταμνημονιακά χρόνια, αν και οι περισσότεροι εξ αυτών διαψεύδουν το τελευταίο αποδίδοντας τον αναβρασμό που επικρατεί σε λόγους επιχειρησιακούς.

Ότι, και να είναι πάντως, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα της κατάστασης αυτής. Και το αποτέλεσμα είναι άκρως ανησυχητικό λαμβανομένης υπόψη της επιθετικότητας της Τουρκίας, που εκδηλώνεται με κάθε τρόπο.

Και είναι ανησυχητικό γιατί έχει δημιουργηθεί ήδη ένα εσωτερικό μέτωπο στον ΕΣ (περιλαμβανομένων και των τριών Όπλων), που δεν απέχει πολύ από τα να τον οδηγήσει σε επίπεδα ηττοπάθειας, παρά τις δηλώσεις εντυπωσιασμού των κυβερνητικών, οι οποίοι προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις όπως ακριβώς είχαν κάνει και οι προηγούμενοι.

Όμως οι απανωτές παραιτήσεις ανώτατων αξιωματικών δεν είναι κάτι που παίρνει κανείς αψήφιστα, πολύ περισσότερο όταν παραιτούνται καταγγέλλοντας κι όταν οι παραιτήσεις τους αφορούν το πιο ευαίσθητο κομμάτι της άμυνάς μας, την Ελληνική Αεροπορία.

Μετά την παραίτηση του διοικητή της 332 Μοίρας των Mirage 2000, σε συνέχεια εκείνης του μοιράρχου της 114 Πτέρυγας Μάχης της Τανάγρας (που είχε αιτηθεί πάμπολλες φορές την τεχνική υποστήριξη στις Μοίρες 331 και 332), κανείς δεν μπορεί να μιλά πλέον για τυχαία συμβάντα και συμπτωματικά, πολύ περισσότερο όταν οι λόγοι παραίτησής τους ΔΕΝ είναι οικονομικοί, αλλά ''άπτονται του αξιόμαχου των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας''.

Όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει πως δεν είναι φυσιολογικό μέσα στο τελευταίο μόνο εξάμηνο να έχουν παραιτηθεί από την 114 Πτέρυγα Μάχης τρεις εξαίρετοι αξιωματικοί μεταξύ των οποίων και ο Διοικητής της.

Σημαίνει πως υπάρχει έλλειμμα επιχειρησιακό. Σημαίνει πως υπάρχουν προβλήματα στην ασφάλεια πτήσεων ελλείψει ανταλλακτικών και εκσυγχρονισμού των αεροπλάνων, με παράλληλο πρόβλημα κόπωσης των ιπταμένων και αδυναμίας της ηγεσίας τους να τους αντικαταστήσει.

Την ίδια ακριβώς περίοδο της κλιμάκωσης των τουρκικών απειλών, εντωμεταξύ, έχουμε και κάτι άλλο πρωτοφανές, που έρχεται να πολλαπλασιάσει τα ερωτηματικά και να εντείνει περισσότερο τις ανησυχίες μας για τα όσα συμβαίνουν στο δεύτερο, κρισιμότατο, Όπλο, το Ναυτικό μας.

Απ' ό,τι ξέραμε μέχρι τώρα το ενδιαφέρον, από πλευράς στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας, εστιαζόταν στο επείγον πρόβλημα προμηθειών νέων φρεγατών, αντιτορπιλικών και καταδρομικών, που έχουν να ανανεωθούν εδώ και πολλά χρόνια.

Όμως, φευ!.. Μαθαίνουμε πως τέτοιου είδους προμήθειες είναι χρονοβόρες και, επιπλέον, ότι έχει προκύψει μέγα θέμα με την επάνδρωση του στόλου μας, αφού το προσωπικό τους κοντεύει να εξαερωθεί για τους εξής λόγους:

1. Η μείωση της στρατιωτικής θητείας στις ΕΔ της χώρας και ειδικότερα στο Ναυτικό, οδήγησε αριθμητικά στο ναδίρ το έμψυχο δυναμικό του(ς).

2. Οι γυναίκες του ΕΝ ζητούν να μετατεθούν, συνήθως, σε υπηρεσίας Ξηράς, πράγμα που μειώνει αριθμητικά το προσωπικό του.

6. Το μεγαλύτερο μέρος του ήδη υπάρχοντος προσωπικού του Στόλου μας βαίνει προς συνταξιοδότηση και περιμένει ματαίως την αντικατάστασή του. Σε απάντηση αυτού του χρόνιου προβλήματος, το υπουργείο Παιδείας μειώνει σταδιακά τον αριθμό των εισακτέων στην ΣΜΥΝ (Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών Ναυτικού) και τους ΕΠΟΠ (Επαγγελματίες Οπλίτες), γεγονός που πιστοποιεί πως δεν υπήρξε καμιά συνεννόηση προηγουμένως για το μείζον αυτό ζήτημα με το ΥΠΕΘΑ...

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να ''αδειάζουν τα πολεμικά πλοία'' μας και η διοίκηση φρεγατών να ''βρίσκεται στο όριο επανδρώσεων'', με δυσάρεστο επακόλουθο να είναι επανδρωμένες οι Φρεγάτες μας μόνο κατά 60 % και να... κόβουν βόλτες στο Αιγαίο για να εκφοβίσουν τους Τούρκους μισοάδειες...

Πανικοβληθήκατε; Ψυχραιμία!!!.. Το φοβικό σύνδρομο οδηγεί, έτσι κι αλλιώς, σε εθνικές τραγωδίες. Κι εμείς πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι και αποφασισμένοι, γιατί αν διακατεχόμαστε από πανικό και πνεύμα ηττοπάθειας, τότε η επιλογή μας θα είναι η Χάγη, ο συμβιβασμός, η λογική του ''μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει μια και καλή να τελειώνουμε...''

Μάλιστα!!!. Αυτό μας συνιστούν να κάνουμε με τα λόγια και τις κινήσεις τους οι επί των Εξωτερικών αρμόδιοι της κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένων του πρωθυπουργού και της λαλίστατης αδελφής του, που δεν απέχει πολύ απ' το να μας πει πως είναι δικαιολογημένες οι απαιτήσεις των Τούρκων κι ότι κι αυτοί έχουν δικαιώματα στο Αιγαίο...

Θέση καθαρά φιλοτουρκική την οποία υιοθέτησαν πρόσφατα οι πανεπιστημιακοί Δημήτρης Καιρίδης (βουλευτής της ΝΔ) και ο Χρήστος Ροζάκης ( υφυπουργός Εξωτερικών επί Σημίτη και φίλος του ΓΑΠ), σαν συνέχεια των ίδιων απόψεων που είχε εκφράσει προ έτους άλλος ένας πανεπιστημιακός, ο Αναπληρωτής υπουργός των Εξωτερικών επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κατρούγκαλος...

Χαμογελάτε πικρά, υποθέτω. Κι εγώ μαζί σας, για δυο λόγους κυρίως. Γιατί συνειδητοποιώ, απ' την μια, τον λόγο του αφελληνισμού της παιδείας μας με τέτοιους διδάσκοντες, κι από την άλλη γιατί συνειδητοποιώ πως ο λόγος του Ερντογάν έχει ακροατήριο δυστυχώς στη χώρα μας...

Ακροατήριο που ευδοκιμεί από χρόνια μέσα στην αθηναϊκή ελίτ, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των προνομιούχων της πολιτικής μας, που ξεκίνησαν με κινδυνολογίες του τύπου ''Θεός φυλάξοι'' - στο ενδεχόμενο ενός θερμού επεισοδίου με τους Τούρκους - για να φτάσουν να προτείνουν την παραπομπή μας στη Χάγη και τον συμβιβασμό με την Τουρκία στο Αιγαίο, κάτι που θα κάνει ασφαλώς την Ελλάδα μικρότερη...

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω και με δεδομένο ότι οι έχοντες σήμερα την εξουσία δε διαφέρουν και πολύ απ' τους προηγούμενους σε θάρρος, στρατηγική και διπλωματική ευφυΐα, όπως και σε αποφασιστικότητα, είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχτούμε την οδυνηρή πραγματικότητα.

Κι αυτή μας λέει πως η πολιτική ηγεσία - που μας δίνει απ' την πρώτη στιγμή δείγματα ηττοπάθειας υποκύπτοντας συνεχώς στο ''μπούλινγκ'' της Τουρκίας - είναι έτοιμη να υποχωρήσει, αν ο τρομερός Ερντογάν πραγματοποιήσει τις απειλές του και στείλει γεωτρύπανο στην Κρήτη ή στο Καστελόριζο, όπως επανειλημμένα μας έχει απειλήσει.

Γι' αυτό, έχοντας επίγνωση ότι ο Τούρκος οδηγεί τα πράγματα σε σύγκρουση βάσει σχεδίου, πρέπει να αποφύγουμε το μόνιμο πρέσινγκ του στρατιωτικού προσωπικού απαλλάσσοντας το απ' τις ευθύνες του μεταναστευτικού, ώστε να ρίξει το βάρος στην Άμυνα και τους τρόπους ενίσχυσης της επιχειρησιακής του κατάστασης και του φρονήματός του.

Παράλληλα οφείλουμε - σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο - να κάμψουμε το ταχύτερο δυνατό τα εμπόδια της γραφειοκρατίας, για να επιταχύνουμε τις διαδικασίες ανανέωσης του προσωπικού των ΕΔ και κάλυψης των εξοπλιστικών αδυναμιών τους σε επίπεδο κυρίως αεροπορικής και ναυτικής υποστήριξης.

Μέχρι να γίνουν όμως πράξη όλα αυτά στον καλύτερο δυνατό χρόνο, η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία καλά θα κάνει να αντιμετωπίσει με πνεύμα κατανόησης και αλληλεγγύης το οικονομικό και ασφαλιστικό πρόβλημα των στρατιωτικών, στους οποίους στηρίζει η πατρίδα την ελευθερία, την ακεραιότητα και την τιμή της.

Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, συνιστούμε αμφότερους - αντί να επικοινωνούν δια των Μέσων για να μας καθησυχάσουν - να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να πράξουν τα δέοντα, ώστε να πάψει η βροχή παραιτήσεων και η αποψίλωση των Ενόπλων Δυνάμεων απ' το έμπειρο στελεχιακό δυναμικό τους.

Μέχρι να γίνει αυτό, εσείς, κ.κ. υπουργοί-αναπληρωτές-υφυπουργοί και λοιποί παρατρεχάμενοι του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, μη βγείτε στα κανάλια να περιαυτολογήσετε για τις αμυντικές ικανότητές μας, γιατί... Σσσσ! Τα περί του ''αξιόμαχου'' σηκώνουν πολλή συζήτηση, μεταξύ μας....


Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

ΠΗΓΗ