Οι "θάνατοι από απόγνωση" θα ξεπεράσουν τους θανάτους από τον κορωνοϊό;

ΟΙ «ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ» ΤΗΣ ΜΑΖΙΚΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ
Ο ΚΟΡΩΝΑΪΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΥΝΟΔΕΥΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΘΑΝΑΤΟΥΣ ΑΠΟ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ»
Children’s Health Defense

Robert F. Kennedy, πρόεδρος

23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2020

Του Toby Rogers, Ph.D., Guest Contributor



https://childrenshealthdefense.org/news/will-deaths-of-despair-outpace-deaths-from-coronavirus/?utm_source=mailchimp




• Από τη μελέτη της σχέσης μεταξύ ανεργίας και θνησιμότητας, διαπιστώνεται ότι η ανεργία αύξησε τον κίνδυνο θανάτου κατά 63%.

• Δεν είναι σαφές εάν ακόμη και ένα τεράστιο οικονομικό κίνητρο σε ομοσπονδιακό επίπεδο, θα είναι αρκετό για να ανακόψει ή να μειώσει την αυξητική πορεία της ανεργίας που ήδη ξεκίνησε.

• Οι «θάνατοι από απελπισία» λόγω των αναγκαστικών «περιορισμών» που επιβάλλει η κυβέρνηση (οι οποίοι οδηγούν στην κατάρρευση της οικονομίας), θα αυξηθούν σημαντικά και, ενδέχεται, να ξεπεράσουν τους θανάτους που προκαλούνται από τον ίδιο τον κορωναϊό.


Σύμφωνα με τους περισσότερους υπολογισμούς, η «μοντελοποίηση» της επιδημίας των κορωναϊών που χρησιμοποιήθηκε από τους ερευνητές του Imperial College London, έπεισε τη διοίκηση του Trump να επιβάλλει ακραία μέτρα «κοινωνικής αποστασιοποίησης» και «περιορισμού» προκειμένου να «ελέγξει την καμπύλη της ανάπτυξης της επιδημίας του κοροναϊού». Το μοντέλο του Imperial College του Λονδίνου υιοθετήθηκε ως βάση για την εκπόνηση του «Σχεδίου Δράσης κατά του COVID-19 της κυβέρνησης των ΗΠΑ» που εκτείνεται σε 100 σελίδες .


[Σημείωση του ΚΓ: Φυσικά, ο πολύς Bill Gates δεν έκανε καμιά προσπάθεια να αποτρέψει την εφαρμογή της καταστρεπτικής «μοντελοποίησης» του Imperial College από τον Τραμπ, παρόλο που αναγνώρισε δημόσια ότι «οι παράμετροι που χρησιμοποιήθηκαν στη μοντελοποίηση του Imperial College, ήταν υπερβολικά αρνητικοί». Forbes, 18-03-2020]

Το μοντέλο του Imperial College του Λονδίνου είναι θλιβερά ανεπαρκές. Δεν αποτελεί μοντέλο για την υιοθέτηση αυξημένης χρήσης μέσων ατομικής προστασίας από το ευρύ κοινό (όπως, π.χ., μάσκες προσώπου), ούτε για την εφαρμογή ιατρικών επεμβάσεων που έχουν δείξει ότι ίσως θα μπορούσαν να συμβάλλουν στη μείωση των θανάτων από τον κορωναϊό (όπως η χρήση χλωροκίνης, υδροξυχλωροκίνης, υδροξυχλωροκίνης+αζιθρομυκίνης και ενδοφλέβιου L-ασκορβικό οξέως).



Φυσικά, το μοντέλο του Imperial College του Λονδίνου δεν παίρνει καθόλου υπόψη τους «θανάτους της απελπισίας» από την απότομη άνοδο της ανεργίας που θα προκληθεί εξαιτίας του αναγκαστικού εγκλεισμό των πολιτών για εβδομάδες, μήνες ή χρόνια (το κυβερνητικό πρόγραμμα COVID-19 Response Plan των ΗΠΑ, εκτιμά ότι η «πανδημία θα διαρκέσει 18 μήνες ή και περισσότερο»).


Οι καθοριστικοί κοινωνικοί παράγοντες της υγείας

Υπάρχει ένας μεγάλος όγκος ακαδημαϊκών μελετών για τους «καθοριστικούς κοινωνικούς παράγοντες της υγείας» και τους «θανάτους της απελπισίας» που προκαλούνται από την αύξηση του ποσοστού ανεργίας.

Μια πρωτοποριακή έρευνα στον τομέα αυτό έγινε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 από τον Harvey Brenner (μετέπειτα ερευνητή στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins) για λογαριασμό της Κοινής Οικονομικής Επιτροπής του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Brenner ανασκόπησε τα ιστορικά δεδομένα των ΗΠΑ της περιόδου 1940 - 1973, και διαπίστωσε ότι:

«Μια αύξηση του ποσοστού ανεργίας κατά 1%, που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια μιας περιόδου έξι ετών, συσχετίστηκε (κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών) με την αύξηση των θανάτων κατά 36.887 συνολικά, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται: 20.240 θάνατοι από καρδιαγγειακές παθήσεις, 920 από αυτοκτονίες, 648 από ανθρωποκτονίες, 495 από κίρρωση του ήπατος, 4.227 από εισαγωγές σε δημόσιες ψυχιατρικές μονάδες και 3.340 από εγκλεισμούς σε ομοσπονδιακές και πολιτειακές φυλακές».

Οι εκτιμήσεις του Brenner προκάλεσαν πολλές μεταγενέστερες μελέτες στην Αγγλία και την Ουαλία, την Ιαπωνία, την Αυστραλία και της Νέα Ζηλανδία, με αποτέλεσμα να υπάρχει ένας μεγάλος όγκος βιβλιογραφίας που είναι κρίσιμος για το μοντέλο του Brenner (βλέπε π.χ. Cohen & Felson , 1979).


Οι εκτιμήσεις του Brenner βασίζονται σε στοιχεία για το πληθυσμό από το 1970. Σύμφωνα με το γραφείο απογραφής των ΗΠΑ, ο πληθυσμός των ΗΠΑ από 205,1 εκατομμύρια το 1970 αυξήθηκε στα 327,2 εκατομμύρια το 2018, δηλαδή αυξήθηκε κατά 59,5% μέσα σε 48 χρόνια.

Έτσι, η πραγματική αύξηση της θνησιμότητας που προκλήθηκε από την σημερινή αύξηση του ποσοστού ανεργίας κατά 1%, εάν συνεχιστεί για 5 χρόνια, θα προκαλέσει την απώλεια 58.834 ζωών.

Μια πιο πρόσφατη μετα-ανάλυση 42 μελετών που έγιναν σε 15 χώρες για τη σχέση μεταξύ ανεργίας και θνησιμότητας, έδειξε ότι η ανεργία αύξησε τον κίνδυνο θανάτου κατά 63%. (Roelfs et al., 2011).

Συνεπώς, είναι εύλογο το ερώτημα: πόσοι πρόσθετοι θάνατοι θα προκληθούν στις ΗΠΑ από την αύξηση του ποσοστού ανεργίας, η οποίο προκλήθηκε από τα κυβερνητικά μέτρα αναγκαστικής «κοινωνικής απομόνωσης» και «εγκλεισμού» των πολιτών στα σπίτια τους;


Αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως ο αριθμός των ανέργων και η διάρκεια της ανεργίας. Το επίσημο ποσοστό ανεργίας τον Φεβρουάριο του 2020 ήταν 3,5%, σύμφωνα με το αμερικανικό Γραφείο Στατιστικών Εργασίας.


Ο υπουργός Οικονομικών Steve Mnuchin προειδοποίησε το κογκρέσο ότι υπάρχει το ενδεχόμενο το ποσοστό ανεργίας να φτάσει στο 20% εξαιτίας των μέτρων «απομόνωσης» για την ανάσχεση του κορωναϊού, εκτός εάν το Κογκρέσο εγκρίνει ένα σχέδιο ενίσχυσης της οικονομίας ύψους 1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων (που αναγκάστηκε να την ανακάλεσει την επόμενη την επόμενη μέρα). Το Νιου Τζέρσεϋ, η Πενσυλβανία και η Μινεσότα αναφέρουν ότι οι αιτήσεις για επιδόματα ανεργίας αυξήθηκαν 10 έως 12 φορές κατά την περασμένη εβδομάδα.

Βλ. NBC News https://www.nbcnews.com/business/economy/u-s-will-not-have-unemployment-rate-20-percent-mnuchin-n1163006


Η οικονομική κρίση λόγω του κοροναϊού

Τα δύο τρίτα της αμερικανικής οικονομίας εξαρτώνται από τις δαπάνες των καταναλωτών. Με πολλές πολιτείες και πόλεις που εφαρμόζουν διάφορες μορφές αναγκαστικού εγκλεισμού των πολιτών (που αποδίδονται όρους όπως ως «ακραία κοινωνική αποστασιοποίηση» και «απομόνωση κατ’ οίκο», που ήταν άγνωστοι μέχρι πριν από μία εβδομάδα) δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ακόμη κι αν εφαρμοστεί ένα γιγάντιο ομοσπονδιακό πρόγραμμα στήριξης της οικονομίας θα είναι αρκετό για να μειώσει την αύξηση της ανεργίας που έχει ήδη εκδηλώνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες.


Η οικονομική κατάρρευση του 2008 δείχνει ότι, όταν η οικονομία επιβραδύνεται, χρειάζεται χρόνια για να επανακτήσει την προηγούμενη ταχύτητά της.

Σύμφωνα με μια μελέτη που πραγματοποίησε η Schularick & Taylor (2012) σε 14 χώρες κατά την περίοδο 1870-2008, προκύπτει ότι χρειάζονται 2 χρόνια για να ανακάμψει η χώρα από μια φυσιολογική ύφεση, και 10 χρόνια για να ανακάμψει από τη μεγάλη ύφεση. Κι’ ενώ προβάλλει ήδη στον ορίζοντα μια επερχόμενη ύφεση, είναι δύσκολο να προβλεφθεί πόσο καιρό θα διαρκέσει.

Ας εξετάσουμε 3 σενάρια: με κατώτερο, μεσαίο και ανώτερο εύρος ανεργίας. Σύμφωνα με το μοντέλο του Brenner (1976), τα στοιχεία αυτά αντικατοπτρίζουν τον εκτιμώμενο σωρευτική επίδραση της αύξησης της ανεργίας στη θνησιμότητα στη διάρκεια μιας πενταετούς περιόδου κάμψης.

Κατώτερο εύρος ανεργίας: Εάν το ποσοστό ανεργίας αυξηθεί κατά 5 μονάδες ως αποτέλεσμα των διάφορων κλειδωμάτων, τότε θα χαθούν 294.170 επιπλέον ζωές, από «θανάτους απελπισίας» και όχι από τον κοροναϊό.


Μεσαίο εύρος ανεργίας: Εάν το ποσοστό ανεργίας αυξηθεί κατά 16,5 μονάδες (όπως προβλέπει ο υπουργός Οικονομικών Μνούχιν), τότε θα χαθούν 970.761 επιπλέον ζωές από «θανάτους λόγω απελπισίας» και όχι από τον κοροναϊό.

Ανώτερο εύρος ανεργίας: Εάν το ποσοστό ανεργίας αυξηθεί κατά δέκα φορές (αυτή την τάση βλέπουμε να κυριαρχεί ήδη σε πολλά κράτη), τότε θα χαθούν 1.853.271 ζωές από «θανάτους απελπισίας» και όχι από τον κορωναϊό αλλά από τις κυβερνητικές διαταγές που επιβάλλουν στους πολίτες «κοινωνική απόσταση» και «περιορισμό κατ’ οίκο».


Η σχέση μεταξύ ανεργίας και θνησιμότητας είναι υψηλότερη για τους άνδρες σε σύγκριση με τις γυναίκες και υψηλότερη στους εργαζόμενους που διανύουν τα πρώτα και τα μεσαία στάδια της εργασιακής τους σταδιοδρομίας σε σύγκριση με τους ηλικιωμένους εργαζόμενους (Roelfs et al., 2011, σελ. 849).

Επίσης, είναι εύλογο να υποθέσουμε ότι οι οικονομικές επιπτώσεις του κοροναϊού θα επηρεάσουν δυσανάλογα τις φτωχές και εργατικές τάξεις που δεν διαθέτουν σημαντικά οικονομικά αποθέματα.

Ένας μεγάλος αριθμός ερευνητών άρχισε να θέτει ερωτήματα σχετικά με τη σκοπιμότητα των ευρέως επιβαλλόμενων μέτρων «αποκλεισμού» των πολιτών για μια απροσδιόριστη χρονική διάρκεια. (βλέπε: Συντακτική Επιτροπή της Wall Street Journal , David L. Katz , Thomas Friedman , Russell Berman και Romer & Garber).


Εάν η κυβέρνηση θέλει να ελαχιστοποιήσει τους συνολικούς θανάτους απ’ αυτή την κρίση, πρέπει να υιοθετήσει ένα καλύτερο «μοντέλο» προσέγγισής της.


Η χρήση των μέσων ατομικής προστασίας από όσο το δυνατό περισσότερους πολίτες και οι βελτιωμένες ιατρικές παρεμβάσεις μπορούν να ανακόψουν την αυξητική πορεία του κορωναϊού. Και πρέπει να εφαρμοστούν αμέσως.


Οι «θάνατοι από απελπισία» και οι θάνατοι από τον κοροναϊό πρέπει να υπολογίζονται (και να συσχετίζονται) με βάση ρεαλιστικά , επαληθεύσιμα και ανεξάρτητα δεδομένα για τον επιπολασμό και τα ποσοστά θνησιμότητας.

Με τα σημερινά μέτρα, οι «θάνατοι από απόγνωση» λόγω της κατάρρευσης της οικονομίας εξαιτίας των περιορισμών που επιβλήθηκαν στους πολίτες, θα αυξηθούν σημαντικά και, ενδέχεται, να ξεπεράσουν τον αριθμό των θυμάτων από τον ίδιο τον κορωναϊό.


Επιμέλεια και επιλογή κειμένων: Κλεάνθης Γρίβας