Πέφτει ένας κεραυνός στη μέση της ζούγκλας του Αμαζονίου.
Δεν το βλέπει κανείς. Δεν υπάρχουν μάρτυρες.
Έπεσε στα αλήθεια;
Μήπως πραγματικότητα είναι μόνο ότι παρατηρεί ο άνθρωπος;
Όπως π.χ. στη κβαντοφυσική, όπου ένα ηλεκτρόνιο παίρνει μορφή κύματος ή σωματιδίου μόνο όταν το δει κάποιος παρατηρητής;
Ως τότε είναι και τα δυο ταυτόχρονα…
Έτσι και στα καθ’ ημάς, στη τηλεοπτική μας δημοκρατία, που ισχύει σε παγκόσμιο επίπεδο, η πραγματικότητα και η καθημερινότητα καθορίζεται από το τι προβάλλουν τα ΜΜΕ.
Αυτά σέρνουν τον χορό κι εμείς ακολουθούμε… σαν υπνωτισμένα ζόμπι.
Χορεύοντας, ή μάλλον τρεκλίζοντας στον ρυθμό τους…
Μόλις πριν από δυο εβδομάδες κυρίαρχο θέμα στα κανάλια ήταν το ντου που επιχειρούσαν οι Σύροι (από το Σουδάν) «πρόσφυγες πολέμου» στα σύνορά μας στις Καστανιές.
Ατελείωτα ρεπορτάζ και ανταποκρίσεις από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο. Σαν η χώρα να είχε μπει σε συγκεκριμένο μονοδιάστατο mode.
Και ξαφνικά, έφαγαν κάποιοι Κινέζοι κάτι νυχτερίδες και η πραγματικότητα άλλαξε.
Οι διεθνολόγοι αναλυτές αντικαταστάθηκαν από τους επιδημιολόγους και τους λοιμωξιολόγους.
Ο Τσιόδρας έγινε ποπ σταρ και… σεξ σίμπολ!
Μοναδικό θέμα πλέον που απασχολεί τα ΜΜΕ είναι ο κορωναϊός.
Ο οποίος έφερε τα πάνω κάτω σε ολόκληρη την υφήλιο.
Όμως τα πράγματα ίσως να μην είναι έτσι ακριβώς.
Ίσως απλά τρελαινόμαστε λόγω του καταιγισμού των ειδήσεων από τα ΜΜΕ.
Η τηλεόραση έχει γίνει η κόρη του οφθαλμού μας, που αντί να περιγράφει την πραγματικότητα, την δημιουργεί.
Εξάλλου, όπως λένε πολλοί, τα κρούσματα, ακόμη και τα θανατηφόρα, από την κοινή γρίπη είναι πολύ περισσότερα εδώ και χρόνια. Και όμως κανείς δεν ασχολούταν… ούτε καν η Κοσιώνη.
Ίσως ο σημερινός πανικός να οφείλεται (δικαίως) στο ότι επειδή ο νέος ιός είναι σαρωτικός, και τα κρούσματα δυσανάλογα πολλά και εν πολλοίς ταυτόχρονα, κινδυνεύει με μπλακ άουτ το σύστημα υγείας. Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος.
Να σπάσεις το πόδι σου δηλαδή και να μην υπάρχει κρεβάτι σε νοσοκομείο.
Κατά τα άλλα, ίσως όταν ολοκληρωθεί η καμπύλη και σταθεροποιηθεί ο αριθμός νέων κρουσμάτων, ίσως τότε ομαλοποιηθούν τα πάντα.
Ίσως ο νέος ιός γίνει και αυτός «ελεγχόμενος».
Ίσως η μαζική ψυχολογία μας βοηθήσει να τον ξεπεράσουμε.
Όπως τη δεκαετία του ’40, που ανακαλύφτηκε πως η στρεπτομυκίνη μπορεί να καταπολεμήσει τον βάκιλο της φυματίωσης.
Πριν καν βγει το φάρμακο στην «αγορά»… τα κρούσματα μειώθηκαν δραστικά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Σαν να λειτούργησε το φαινόμενο του 100ου πιθήκου.
Θυμόσαστε την σύφιλη; Που στον Α’ Π.Π. είχε προκαλέσει περισσότερους θανάτους απ όσους οι σφαίρες και οι βόμβες;
Τι απέγινε άραγε;
Ίσως λοιπόν και ο κορωναϊός να γίνει μια ακόμη δευτερεύουσα ενόχληση.
Με μόνη συνέπεια την μόνιμη βλάβη που θα αφήσει στην παγκόσμια οικονομία.
Μαζί με τις ανακατατάξεις και τις αναδιατάξεις, ακόμη και σε γεωπολιτικό επίπεδο.
Καθώς και τις αναπόφευκτες αλλαγές που θα αφήσει στη ψυχοσύνθεσή μας, αφού ήδη κοιτάμε ο ένας τον άλλον με καχυποψία.
Ίσως αλλάξουν οι τρόποι που διαχειριζόμαστε την καθημερινότητα και τις σχέσεις μας … για πάντα.
Πάντως, ανάλογες πανδημίες είχαμε και στον Μεσαίωνα, και όχι μόνο.
Θυμόσαστε την βουβωνική πανώλη; Την πανούκλα;
Η οποία θέρισε το 1/3 του πληθυσμού της Ευρώπης, που τότε ήταν περίπου 80 εκατομμύρια.
Αραιώνοντας το κοπάδι…
Υπάρχουν μαρτυρίες της εποχής, που ήθελαν λίγο πριν την εμφάνιση των θανάτων σε μια κοινότητα, να κυκλοφορούν στην περιοχή άγνωστοι ψηλοί άνδρες, ντυμένοι στα μαύρα, κρατώντας στα χέρια τους κάτι όργανα σαν δρεπάνια, και κάνοντας κινήσεις δεξιά κι αριστερά, σαν να θέριζαν τα στάχια.
Προκαλώντας συγχρόνως και μικρές δύσοσμες ομίχλες…
Ακολουθούσε ο «μαύρος θάνατος».
Αλήθεια, ψέματα, υπερβολές; Ποιος ξέρει.
Οι μαρτυρίες όμως αυτές είναι καταγεγραμμένες. Αιώνες πριν αποφασίσει να πολιτευτεί ο Συγκαμένος…
Όπως και να ‘χει, αυτό που ζούμε σήμερα ίσως θα πρέπει να μας βοηθήσει να ενδοσκοπήσουμε.
Ακόμη και όσοι εξ ημών είναι «ελαφρείς», με μοναδικό τους προβληματισμό το σε ποιο σκυλάδικο θα πάνε το Σαββατόβραδο, ή που θα πάνε για διακοπές το καλοκαίρι.
Ακόμη κι αυτοί θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως είμαστε ένα τίποτα, στο έλεος δυνάμεων που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, όσο μπροστά κι αν μας έχει πάει η τεχνολογία και η επιστήμη.
Ακόμη βολοδέρνουμε… ένας κόκκος άμμου στο άπειρο του σύμπαντος (αν είναι μόνο ένα).
Για παράδειγμα, ο ήλιος μας, που χάρη σε αυτόν υπάρχουμε στη γη, είναι μόνο ένα από τα 100 και πλέον δισεκατομμύρια άστρα στον γαλαξία μας.
Ταξιδεύοντας ακόμα και με την ταχύτητα του φωτός, θα χρειαζόταν πάνω από 100.000 χρόνια για να πάμε από τη μια άκρη του γαλαξία μας στην άλλη. Και οι γαλαξίες είναι κι αυτοί δισεκατομμύρια…
Γι’ αυτό λοιπόν υπομονή, μείνετε μέσα, διαβάστε και κανένα βιβλίο τώρα που είναι ευκαιρία, καθίστε αναπαυτικά και… προσδεθείτε.
Με την ταυτότητα ή το διαβατήριο στο στόμα, και όπου μας βγάλει αυτό το περίεργο ταξίδι που ξεκίνησε ο άνθρωπος εδώ και μερικά εκατομμύρια χρόνια.
Μια σταγόνα στον ωκεανό του συμπαντικού χρόνου δηλαδή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου