Ο μαύρος ολοκληρωτισμός καταδικάστηκε. Ο κόκκινος όχι;

Του Θάνου Τζήμερου

Μέχρι το 2012, η Χρυσή Αυγή ήταν ένα εντελώς περιθωριακό κόμμα, με αρχηγό έναν γραφικό θιασώτη του Oλοκληρωτισμού, που μπαινόβγαινε στις φυλακές. Στις εκλογές έπαιρνε ποσοστά ιχνοστοιχείων. Και, μέσα σε τρία χρόνια, εκτινάχτηκε σχεδόν στο 7%, μπαίνοντας στη Βουλή.
Τι συνέβη; Εκτίμησε ξαφνικά ο κόσμος την –επιπέδου νηπιαγωγείου– πολιτική της σκέψη, το κωμικό πρόγραμμά της, το δυστοπικό όραμά της για τη χώρα; Όχι, βέβαια! Ούτε καν τα διάβασε. Η Χρυσή Αυγή απλώς κεφαλαιοποίησε πολιτικά τον θυμό των ανθρώπων της κρίσης, καταλαμβάνοντας το κενό, που δημιούργησε η απόσυρση του «κράτους δικαίου» από την καθημερινότητα των πολιτών.

Το «κράτος δικαίου» είναι μια εντελώς πρόσφατη ανακάλυψη στην ανθρώπινη ιστορία. Για χιλιάδες χρόνια, το είδος μας έλυνε τις διαφορές του, όπως όλα τα ζώα της φύσης: με αυτοδικία. Το «κράτος δικαίου» είπε στον πολίτη, ειδικά στον αδύναμο: «Θα τιμωρήσω εγώ για λογαριασμό σου αυτόν που σε αδίκησε –εμπιστεύσου με!» Άρα, αυτονόητη προϋπόθεση, για να λειτουργεί το «κράτος δικαίου» είναι η τιμωρία της παραβατικότητας. Όταν αυτό δεν ισχύει, ο άνθρωπος πολύ εύκολα ξαναγυρνάει στην “παραδοσιακή” μέθοδο. Αυτό έκανε και η Χρυσή Αυγή, δίνοντας διέξοδο και στην τεστοστερόνη, η οποία λίμναζε άπραγη στα μούσκουλα των λαϊκών νέων, που ξημεροβραδιάζονται στα γυμναστήρια.

Όταν οι “φουσκωτοί” άρχισαν να δέρνουν, όλο και περισσότεροι τους ψήφιζαν. Γιατί; Διότι η μεταπολιτευτική Ελλάδα εξοστράκισε τη θεμελιώδη έννοια του «κράτους δικαίου»: την ΤΙΜΩΡΙΑ. Μολυσμένη από την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, επινόησε του κόσμου τα ελαφρυντικά για την παραβατικότητα και δαιμονοποίησε την τιμωρία ως εκδήλωση “κρατικού αυταρχισμού”. Ένα είδος, μάλιστα, παραβατικότητας το θέσαμε παγίως υπεράνω του νόμου: το κομματικό έγκλημα. Όχι, απλώς, δεν τιμωρείται, αλλά δεν καταδεικνύεται καν ως έγκλημα.

Πότε τιμωρήθηκαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για την άφρονα διαχείριση των οικονομικών της χώρας; Για τα εκατοντάδες εκατομμύρια δανεικά κι αγύριστα, που υπεξαίρεσαν για κομματικούς σκοπούς; Για την κάλυψη που παρείχαν σε κάθε είδους καταχραστές του δημοσίου χρήματος, αρκεί να ήταν “δικά τους παιδιά”; Πότε κλείστηκαν στη φυλακή οι πράσινοι, κόκκινοι και μπλε συνδικαλιστές, που κατεβάζουν τα ρολά του Δημοσίου, όποτε τους καπνίσει, και αποκλείουν δρόμους και λιμάνια ως ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής; Πότε διώχθηκαν όσοι “αιρετοί” καταπατούσαν δημόσιες εκτάσεις και οικοπεδοποιούσαν αιγιαλούς και ρέματα;

Πότε “κάθισε στο σκαμνί” το ΚΚΕ, που οργανώνει και υποστηρίζει κάθε παράνομη ενέργεια, όπως οι καταλήψεις των σχολείων, που διακηρύσσει στο πρόγραμμά του ότι ο στόχος του είναι η επιβολή δικτατορίας στη χώρα, η κατάργηση του κοινοβουλευτισμού και των τριών εξουσιών και η αντικατάστασή τους από επαναστατικά συμβούλια; Πότε κόμμα ή πολιτικός διώχθηκαν αυτεπαγγέλτως από τη Δικαιοσύνη, ακόμα και για αφισορύπανση, όπως προβλέπει ο Π.Κ.;

Ο πολίτης συνειδητοποιεί την ασυδοσία των πολιτικών και τη δική του αδυναμία να εξασκήσει ακόμα και τα στοιχειώδη δικαιώματά του, αν δεν έχει πολιτικές “πλάτες” ή οικονομική ισχύ. Αυτό γεννάει θυμό. Γεννάει και θυμωμένες “ομάδες δράσης”, οι οποίες ως θεραπεία, για τη βαρειά αναπηρία του κράτους δικαίου, προτείνουν, αντί για θεσμικές μεταρρυθμίσεις, την “προνεοτερική” συνταγή: «θα τους πλακώσουμε στο ξύλο!»

Έτσι, η Χρυσή Αυγή έγινε σημαντικός παίκτης στο πολιτικό σκηνικό, αποτελώντας ένα σύμφυρμα ετερόκλητων στοιχείων: εθνικιστές, προγονόπληκτοι, ρατσιστές, τυχοδιώκτες, καιροσκόποι, γραφικοί, απολιτικοί τραμπούκοι, που είδαν σιδερογροθιά και μπήκαν, αλλά και χιλιάδες απελπισμένοι νοικοκυραίοι, που έβλεπαν τη Χώρα να βουλιάζει στην παρακμή, την Οικονομία να διαλύεται, το Έθνος να υπονομεύεται, τη Μακεδονία να ξεπουλιέται, την εγκληματικότητα να χτυπάει κόκκινο, τους εισβολείς από κάθε γωνιά του πλανήτη να έχουν κάνει τα σύνορά μας “σουρωτήρι” και να διαγουμίζουν το βιός μας, μετατρέποντας την καθημερινότητά μας σε εφιάλτη, με το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του να κοιμάται τον ύπνο του βολεμένου. Και άδραξαν το αφήγημα της Χρυσής Αυγής, όπως ο ναυαγός το πρώτο κούτσουρο δίπλα του.

Η Δικαιοσύνη, με τη χθεσινή ιστορική απόφασή της, αναγνώρισε ότι μπορεί ένα Κόμμα να είναι εγκληματική οργάνωση, με τον μανδύα της πολιτικής δράσης. Ορθώς. Αλλά αυτήν την πατέντα δεν τη λανσάρισε η ΧΑ. Πρώτος διδάξας ήταν το ΚΚΕ. Το έγκλημα, ως πολιτικό “ακτιβισμό”, η Αριστερά το επέβαλε και τα “κόμματα εξουσίας” το ανέχτηκαν, γιατί είχαν και τη δική τους “φωλιά λερωμένη”. Ορθώς καταδικάστηκε ο δολοφόνος του Φύσσα. Όμως, οι πυρπολητές της Marfin και οι δολοφόνοι των δύο νεαρών στο Ν. Ηράκλειο είναι ακόμα ασύλληπτοι. Καταλαβαίνουμε, βέβαια, τη χαρά της Αριστεράς για την καταδίκη. Όταν, επί 40 χρόνια, έχεις το μονοπώλιο στο πολιτικό έγκλημα και στον τραμπουκισμό, χαίρεσαι που ο ανταγωνιστής σου, που εμφανίστηκε ξαφνικά στην πιάτσα, ξαναμπαίνει στο περιθώριο.

Όμως, για να χαρεί πραγματικά κάθε πολίτης, για να θεωρήσει τη χθεσινή ετυμηγορία “νίκη της Δημοκρατίας”, θα πρέπει να μην ισχύουν πολλά μέτρα και πολλά σταθμά. Αποστρεφόμαστε τον Ολοκληρωτισμό; Να αποστρεφόμαστε ΚΑΘΕ Ολοκληρωτισμό. Να καταδικάζουμε ΚΑΘΕ πολιτικό έγκλημα. Να συλλαμβάνουμε και να τιμωρούμε ΚΑΘΕ ένοχο. Να καταδικάζουμε τις ομάδες κρούσης της Χρυσής Αυγής; Το ίδιο να κάνουμε και με το ΠΑΜΕ. Και κάποιος Εισαγγελέας, επιτέλους, θα πρέπει να διαβάσει στο (σημερινό)

πρόγραμμα του ΚΚΕ την απροκάλυπτη θέση του για πρόκληση νέου Εμφυλίου, την οποία παραθέτουμε αυτολεξεί, και να πράξει τα δέοντα:

«Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, ΕΙΤΕ ΣΕ ΑΜΥΝΤΙΚΟ είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της ΑΥΤΟΤΕΛΟΥΣ οργάνωσης της εργατικής – λαϊκής πάλης, με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ, ΕΓΧΩΡΙΑΣ και ξένης.»