Έφυγε από τη ζωή ένας δικός μας άνθρωπος, ο δημοσιογράφος Κώστας Μπετινάκης

Πάλεψε με πείσμα και λεβεντιά μέχρι την τελευταία στιγμή με την ασθένεια που τον βασάνιζε.
Παρά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπιζε έγραφε καθημερινά τα άρθρα του και υποστήριζε με πάθος αυτά που ο ίδιος ήθελε. Πεισματάρης δεν έβαζε νερό στο κρασί του όταν συζητούσε και έγραφε για θέματα που αφορούν τα μεγάλα πολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος σήμερα.
Κρητικός με τα όλα του δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του όταν ακουμπούσε κανείς ζητήματα αξιών, αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς. Η οικογένεια της «Ζούγκλας» εύχεται στη γυναίκα του, τις θυγατέρες του και τα εγγόνια του, θερμά συλλυπητήρια. Συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις κάποιος να γράφει δυο λόγια για τη ζωή του συναδέλφου που φεύγει για το μεγάλο ταξίδι. Εμείς εδώ στην αίθουσα σύνταξης αφήνουμε τον ίδιο τον Κώστα Μπετινάκη να μας πει δυο πράγματα για τη ζωή του όπως ο ίδιος τα έζησε και όπως ο ίδιος τα θυμόταν.

Βίος και πολιτεία...

Γεννήθηκα στις 25 Ιουνίου 1948 από τον Μιχάλη και την Καίτη. Και οι δύο ήταν Κρητικής καταγωγής. Τα παιδικά μου χρόνια πέρασα στου Χαροκόπου της Καλλιθέας. Τα πρώτα γράμματα έμαθα από την Αρσακειάδα γιαγιά Λιλή Ζαχαριουδάκη.

Αλλά η οδός Κυναιγείρου δεν υπάρχει πια (*). Κι όλοι οι παιδικοί μου φίλοι μένουν αλλού.
Δημοτικό και Γυμνάσιο πήγα στο Κολλέγιο Αθηνών. Σπούδασα Δημοσιογραφία στον Όμηρο και Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες στην ΠΟΕ της Νομικής.

Το 1968, σπουδαστής ακόμα στον Όμηρο, έδωσα εξετάσεις για να προσληφθώ σε μια νεοεκδιδόμενη εφημερίδα. ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ.
Ήρθα πρώτος. Ήταν η μοναδική πρωτιά που είχα πετύχει. Έτσι έγινα μαθητευόμενος δημοσιογράφος, σε μια ομάδα (μαζί με το Μπάμπη Παπαδάκη, το Μάνο Χουρδάκη και τον Ανδρέα Δαλδάκη) που τότε είχε επικεφαλής τον Λυκούργο Κομίνη με συνεργάτες τους Σταύρο Απέργη, Δημήτρη Κατσίμη, Δημήτρη Κουμπιά. Eκεί συνάντησα τον παλιό μου συμμαθητή Σπύρο Κομίνη γίναμε στενοί φίλοι και έπαιξε ρόλο από τις συζητήσεις μας στη διαμόρφωση πολλών απόψεων στις οποίες έχω κατασταλάξει.
Ως τον Ιανουάριο του 1970, οπότε εκδόθηκε η εφημερίδα εργαζόμουν άμισθος και τα κείμενά μου δημοσιεύονταν στον Ελεύθερο Κόσμο (την πρωινή του Σάββα Κωνσταντόπουλου). Ήταν εποχή της χούντας.


Από την αρχή της δημοσιογραφικής μου καριέρας εργάστηκα στο Εξωτερικό Δελτίο –ή τα Διεθνή όπως τα είπαν αργότερα. Δίπλα στον Μέμο Φαράκο, το Γιώργο Λεονάρδο, (στα Σημερινά) και τον Αστέρη Στάγκο (αργότερα στην Ελευθεροτυπία).
Χάρη στον αξέχαστο Ντίνο Τσαλόγλου βρήκα δεύτερη δουλειά στην οικονομική εφημερίδα ΧΡΟΝΟΣ, την οποία εγκατέλειψα σε ένδειξη διαμαρτυρίας όταν απολύθηκε ο Ντίνος. Κρίνοντας πως είχα την πολυτέλεια της αξιοπρέπειας να διαλέγω εργοδότες.
Μόλις συμπλήρωσα τρία χρόνια ΤΣΠΕΑΘ, αποφάσισα να διακόψω την αναβολή μου και να υπηρετήσω τη θητεία μου, ώστε όταν επιστρέψω να είμαι έτοιμος να γραφτώ στην Ένωση.
Υπηρέτησα ως έφεδρος αξιωματικός ΠΒ, όλη σχεδόν τη θητεία μου στον Έβρο. Επί έξι μήνες στα σκηνάκια, την περίοδο της επιστράτευσης και απολύθηκα ύστερα από θητεία 28 μηνών (Οκτ1972- Φεβ 1975).
Όταν απολύθηκα είχε πέσει η χούντα, είχαν κλείσει ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ κι ήμουν άνεργος, αφού δεν θέλησα να συνεχίσω στον "Ελεύθερο Κόσμο". Στην ΕΣΗΕΑ γράφτηκα από το Μικτό, το 1979 – άδικα χρόνια του κομματικού συνδικαλισμού. Οι μεν δεν με έγραφαν ως "αριστερό" κι οι δε ως "δεξιό".

Προσλήφθηκα στην ΕΡΤ, στο ραδιόφωνο για Εξωτερικό Δελτίο στις 7 Μαρτίου 1975 και στις 15 Μαρτίου παντρευτήκαμε με τη Μίνα, που μου χάρισε την Κατερίνα (1977) και τη Μαρία (1979).
Ως το Νοέμβριο του 2001 οπότε συνταξιοδοτήθηκα πρόωρα, είχα εργαστεί στο Ραδιόφωνο της ΕΡΑ στα Διεθνή και αργότερα ως διευθυντής Σύνταξης του Πρώτου Προγράμματος και στην Τηλεόραση στα Διεθνή καθώς και ως αρχισυντάκτης και διευθυντής του Γραφείου Ρεπορτάζ.
Toν Ιούνιο 75 εκδόθηκε η εφημερίδα ΕΣΠΕΡΙΝΗ, όπου εργάστηκα μόλις ως τις 20 Αυγούστου, επειδή τότε εκδόθηκε η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Ήμουν κι εγώ ένας από τους 80 στην «εφημερίδα των Συντακτών». Είχα μάλιστα εκλεγεί στην Επιτροπή του Συνεταιρισμού των Συντακτών, με πρόεδρο τον Γ. Κατσώνη και γραμματεά τον Παναγιώτη Διαμαντή. Στην Ελευθεροτυπία γίνομαι πρώτη φορά Υπεύθυνος του Εξωτερικού Δελτίου, αφού έφυγαν πρώτα ο Αστέρης Στάγκος για πάντα και κατόπιν ο Γιώργος Λεονάρδος για την Αμερική. Ήμουν τότε 28 χρόνων. Τον "τίτλο" αυτό θα διατηρήσω ως την πρόωρη συνταξιοδότησή μου, λόγω της υποχρεωτικής αποχώρησής μου από την ΕΡΤ, τέλος Οκτωβρίου 2001.
Το 1979 πηγαίνω στη ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ του Τάκη Λαμπρία , μαζί με την Κατερίνα Δασκαλάκη, το Γιάννη Λελούδα και τον Παντελή Τρωγάδη, για να φύγω όμως το καλοκαίρι του 1981 για την ΕΓΝΑΤΙΑ στη Θεσσαλονίκη, ιδιοκτησίας Βουδούρη. Επρόκειτο σε έξι μήνες να εκδώσει στην Αθήνα τον Ελεύθερο Τύπο με το Λυκούργο Κομίνη. Αλλα μεσολαβεί η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το Νοεμβριο του 81 οπότε επιστρέφω ως αρχισυντάκτης στο Πρώτο Προγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Με διευθυντή το Γιώργο Κορωναίο. Ταυτόχρονα σχεδόν προσλαμβάνομαι στο ΕΘΝΟΣ του Αλέκου Φιλιππόπουλου. Εξωτερικό Δελτίο, μαζί με το Σπύρο Κομίνη, την Ουρανία Λαμψίδου, τον Ντίνο Τσακοτέλη…
Από εκεί με καλεί στα ΝΕΑ το 1984 ο Λέων Καραπαναγιώτης, για να αποτελέσουμε μαζί με το Λυκούργο Κομίνη, το Γιάννη Μετζιδάκη και τον Πάνο Γεραμάνη τον πυρήνα για τον μετασχηματισμό των ΝΕΩΝ σε ταμπλόιντ. Στα ΝΕΑ βρέθηκα πάλι κοντά στον Κώστα Γαλανόπουλο, που είχα τόσο εκτιμήσει από τη συνεργασία μας στην τηλεόραση της ΕΡΤ, και ξαναβρήκα τον παλιό συμφοιτητή μου Δημήτρη Τσαλαπάτη. Για να στεριώσει από τότε η φιλία μας.

Κατά διαστήματα συνεργάστηκα στις ραδιοφωνικές προσπάθειες του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου πρώτα στον "SUPER FM" και κατόπιν στον "ΩΧ FM", παρουσιάζοντας τα Σαββατοκύριακα τον "Τρελό-Τρελλό Κόσμο".

Το 2001 αποφάσισα να περάσω σε μια νέα φάση της ζωής μου. Θα πραγματοποιούσα λοιπόν το όνειρό μου, αλλά αντί για έντυπο, είχα δική μου ιστοσελίδα και πολλά σχέδια.

στυξ: Τον Ιούνιο του 2002 δημιούργησα αυτό που αποκαλώ εναλλακτικό ηλεκτρονικό περιοδικό: www.styx.gr.

Συνέχιζα πάντως να δίνω συνεργασίες για τα Διεθνή των ΝΕΩΝ…ως τον θάνατο του Λέοντα Καραπαναγιώτη. Ο αντικαταστάτης του διέκοψε την συνεργασία μας. Άλλωστε είχαμε τόσες πολιτικές διαφορές...

Ο Τσαλαπάτης στάθηκε αιτία να επιστρέψω στο συνδικαλισμό, μια και είχα ήδη προϋπηρεσία ως ο πρώτος εκπρόσωπος των συντακτών του ΕΘΝΟΥΣ στο Μικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ (1981). Συμμετείχα στην ΚΙΝΗΣΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ την οποία είχε δημιουργήσει ο αξέχαστος συνάδελφος Γιάννης Φάτσης.
Επί τρεις συνεχείς θητείες διετέλεσα εκπρόσωπος των συντακτών των ΝΕΩΝ στο Μικτό, και κατόπιν εκλέχτηκα στο ΔΣ της ΠΟΕΣΥ (2001). Την θέση μου πήρε κατόπιν ο Κώστας Ντελέζος, από την Κίνηση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων, όταν μαζί με τον Δημήτρη Τσαλαπάτη εκλεχτήκαμε στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, το Μάιο του 2003.
Στις 20 Ιανουαρίου 2004 εκλέχτηκα αντιπρόεδρος στο Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ.
Τον Ιούνιο του 2005 επανεκλέχτηκα στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ.
Τον Οκτώβριο του 2005 επέστρεψα στο έντυπο Εξωτερικό Δελτίο, αναλαμβάνοντας αρχισυντάκτης Διεθνών στην PRESS TIME. Άντεξα όμως τις αυθαιρεσίες της διεύθυνσης της εφημερίδας για δυόμιση μόλις μήνες. Παραιτήθηκα μετά από παρέμβαση- λογοκρισία τη αμερικανικής πρεσβείας, στην οποία δεν άρεσαν τα άρθρα μου.

Στις 15 Μαΐου 2006 μου απονεμήθηκε βραβείο, από το Ίδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθαν. Μπότση, «για την επί 35 χρόνια ευδόκιμη θητεία μου στη δημοσιογραφία και τη δημιουργία του πρώτου ηλεκτρονικού περιοδικού στη χώρα».

Τον Ιούνιο του 2007, επανεκλέχτηκα για Τρίτη θητεία στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ. Όταν επιτέλους κατορθώσαμε να σχηματίσουμε προεδρείο, εκλέχτηκα Γενικός Γραμματέας. Και κατόπιν, για δεύτερη φορά αντιπρόεδρος στο Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ.
Η συνδικαλιστική μου πορεία, διακόπηκε στις εκλογές του Ιουνίου 2009 μια και δεν επανεκλέχτηκα σύμβουλος. Έτσι βρήκα περισσότερο χρόνο για το «styx.gr».

Aπό τον Σεπτέμβριο του 2012, μετά από πρόσκληση του παλιού συναδέλφου από ΤΑ ΝΕΑ Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, συνεργάζομαι με την ιστοσελίδα "zougla.gr", εμπλουτίζοντας ταυτόχρονα το "στυξ". Για μερικούς μήνες το 2013 παρουσίαζα από το Web-TV" της "Ζούγκλας" μια τηλεοπτική εκδοχή του παλιού ραδιοφωνικού "Τρελού-Τρελλού Κόσμου".

Ούτε στιγμή εδώ και πλέον της δωδεκαετίας, έχω σταματήσει να εμπλουτίζω με άρθρα το "στυξ" που έχει αποκτήσει πλέον και "μουτροβιβλίο" ενώ από τον Μάιο του 2014 του έγινε "face lifting".

Στις εκλογές του Ιουνίου 2015 της ΕΣΗΕΑ, ο Δημήτρης Τσλαπάτης με συμπεριέλαβε στο ψηφοδέλτιο της ΚΕΔ, από το ποίο εκλέχτηκε ο ίδιος σύμβουλος και οι συνάδελφοι με τίμησαν - με την ψήφο τους- να συμμετάσχω στην τριμελή Εξελεγκτική Επιτροπή.

ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ:

Η πρώτη μου δημοσιογραφική αποστολή στο Εξωτερικό, ήταν στη Δαμασκό. Μετά την σφαγή των ευέλπιδων στη Χάμα από του Αδελφούς Μουσουλμάνους.

Θα ακολουθήσουν κι άλλα ταξίδια στη Μέση Ανατολή, κυρίως στο Ισραήλ και τα κατεχόμενα, με τελευταίο, μετά την δολοφονία του Γιτζάκ Ράμπιν.

Έχω πραγματοποιήσει αρκετά ταξίδια στη Σοβιετική Ένωση - το πρώτο επί Μπρέζνιεφ- (Μόσχα, Λένινγκραντ, Κίεβο, Μινσκ, Εριβάν) και κατόπιν πολλαπλά ταξίδια την εποχή της "περεστρόικα" του Γκορμπατσόφ.

Στα 60χρονα της Επανάστασης των Μπολσεβίκων συμπλήρωσα μήνα και πλέον στη Μόσχα. Ξαναπήγα στη Μόσχα «μετά είκοσι έτη» για το συνέδριο της IFJ, οπότε βρέθηκα σε έναν διαφορετικό κόσμο: Την μετακομμουνιστική εποχή.

Ακολούθησα τον Ανδρέα Παπανδρέου στην περιοδεία του στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όταν η Ελλάδα πήρε για πρώτη φορά την προεδρία της ΕΟΚ. Καθώς και στο ταξίδι του στο Νέο Δελχί, όταν μαζί με τον Ραντζίβ Γκάντι (τον Πάλμε και τον Νυερέρε) προωθούσαν την "πρωτοβουλία των Έξι".

Συνόδεψα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στην τελευταία προεδρική αποστολή του στο Βουκουρέστι, (επί Τσαουσέσκου). Εκεί, μαζί με τον αξέχαστο Αντώνη Καλαμαρά είχαμε μια de profundis (αλλά off the record) πολύωρη συζήτηση με τον Πρόεδρο, με κύριο θέμα «το πρόβλημα της Παιδείας» στη χώρα.

Παρακολούθησα ως απεσταλμένος του Πρώτου Προγράμματος της Ραδιοφωνίας, τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ το 1988, όταν υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος ήταν ο Μάικ Δουκάκης.

Ξαναπήγα (απεσταλμένος από ΤΑ ΝΕΑ) στις ΗΠΑ σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα μαζί με Τούρκους και Κύπριους δημοσιογράφους, ως προάγγελοι της "αντιμετώπισης της ελληνο-τουρκική κρίσης".

Πραγματοποίησα αρκετές αποστολές στην Τουρκία (Άγκυρα - Κωνσταντινούπολη). Σε μία από αυτές, μου έδωσε συνέντευξη ο αργότερα βραβευμένος με Νομπέλ λογοτεχνίας Ορχάν Παμούκ.

Επισκέφτηκα το Πεκίνο και την Σαγκάη μαζί με αντιπροσωπεία της ΕΣΗΕΑ.

Πήγα ακόμα στην Ιαπωνία, για να προσκυνήσω το Μαυσωλείο στην Χιροσίμα. Επισκέφτηκα το Τόκιο αλλά και το Μαντσούε όπου τιμάται ο Λευκάδιος Χερν, ως εθνικός συγγραφέας της Ιαπωνίας.

Πήγα πολλές φορές στις Βρυξέλλες σε συνεδριάσεις της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (EFJ) και της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων (IFJ) καθώς και στο συνέδριο της EFJ στο Βερολίνο - ως μέλος της Διεθνούς Επιτροπής του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ.

Συμμετείχα σε όλα σχεδόν τα Δημοσιογραφικά συνέδρια που είχαν πραγματοποιηθεί στην Σαμοθράκη (πάνε πια αυτά)...

Αλλά τις πιο έντονες συγκινήσεις μου πρόσφερε μια χώρα που δεν υπάρχει πια: η γειτονική βασανισμένη Γιουγκοσλαβία.

Είτε όταν συμμετείχα στα Συνέδρια της Γιουγκοσλαβικής Δημοσιογραφικής Ομοσπονδίας είτε ως πολεμικός ανταποκριτής.

Απεσταλμένος από ΤΑ ΝΕΑ έζησα από κοντά, σε πολλαπλές αποστολές όλο το δράμα της γιουγκοσλαβικής τραγωδίας, στη δεκαετία του '90: Πόλεμος στη Βοσνία, Κοσσυφοπέδιο και αποκορύφωμα τις εκλογές, το ολιγόωρο πραξικόπημα και την ανατροπή του Μιλόσεβιτς.

Ως μέλος της SEEMO (South Eastern European Media Organization) συμμετείχα σε σειρά συνεδρίων της Οργάνωσης σε διάφορες Βαλκανικές χώρες (Σερβία, Τουρκία, Βουλγαρία), εκπροσωπώντας την ΕΣΗΕΑ.

Τύχη αγαθή, έδοξε να βρεθώ στην επαγγελματική μου ωριμότητα υπό τη καθοδήγηση του εκλεκτού "πατρίκιου" της δημοσιογραφίας αξέχαστου Λέοντα Καραπαναγιώτη.
Πάρα πολλά οφείλω στον Λυκούργο Κομίνη, που με είχε στις επιλογές ως συνεργάτη του (Τα Σημερινά, Ελευθεροτυπία, Εγνατία, ΈΘΝΟΣ, ΤΑ ΝΕΑ).

Κώστας Μπετινάκης

Δημοσιογράφος

ΥΓ. Νοιώθω ιδιαίτερη χαρά, καθώς από τον Φεβρουάριο του 2014 η Μαρία με έκανε παππού. Ο εγγονός μου Νικόλας μου χάρισε ένα πρωτόγνωρο νόημα στη ζωή. Kι ύστερα η δεύτερη χαρά: Η γέννηση της Μαργαρίτας τον Οκτώβριο του '15. Δύο φορές παππούς.

---
(*) Έχει μετονομαστεί εδώ και πολλά-πολλά χρόνια με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου.