Η ξεχασμένη συνενοχή του Μαρξισμού στο Ολοκαύτωμα

Heinz Guderian και Semyon Krivoshein στην κοινή παρέλαση Γερμανικών και Σοβιετικών στρατευμάτων στο Brest της Πολωνίας στις 17 Σεπτεμβρίου 1939

Αυτό που έκανε εφικτή τη Γενοκτονία των Εβραίων ήταν η συμμαχία της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας με τη Σοβιετική Ένωση μετά την υπογραφή του Συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότωφ

Του Κωνσταντίνου  Λεντάκη

Φέτος η επέτειος του Ολοκαυτώματος έχει επισκιαστεί στα ενημερωτικά μέσα από την είδηση της ψήφισης της Συμφωνίας των Πρεσπών από την Ελληνική Βουλή και τη στήριξη της κυβέρνησης Μαδούρο από τον Τσίπρα. Δυστυχώς, η επικαιρότητα και τα προβλήματα της Ελληνικής πολιτικής σκηνής συμβάλλουν στη λήθη ενός ιστορικού γεγονότος και οι συνθήκες που το διαμόρφωσαν τείνουν να ξεχαστούν. Όμως, ο κίνδυνος του να σβηστούν από τη συλλογική μνήμη σημαντικές πτυχές του Ολοκαυτώματος, δεν αποτελεί μονάχα έλλειψη σεβασμού προς τα εκατομμύρια των θυμάτων του, αλλά και άγνοια του πόσο κινδυνεύουν ο Εβραϊσμός και το Ισραήλ από τον Ισλαμοφασισμό σήμερα.

Το Ολοκαύτωμα, δηλαδή η εξολόθρευση των Εβραίων της Ευρώπης και της Βόρειας Αφρικής, το οραματίζονταν οι Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές πριν από το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Σεπτέμβριο του 1939. Εκείνο όμως, που έκανε εφικτή τη Γενοκτονία των Εβραίων ήταν η συμμαχία της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας με τη Σοβιετική Ένωση μετά την υπογραφή του Συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότωφ. Οι Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές συμφώνησαν με το Κρεμλίνο να επιτεθούν από κοινού στην Πολωνία και να τη μοιράσουν μεταξύ τους. Οι Σοβιετικοί θα επιτίθονταν στις Βαλτικές χώρες, τη Φιλανδία και τη Ρουμανία χωρίς τον κίνδυνο Γερμανικής παρέμβασης, υπό τον όρο να τροφοδοτήσουν με πρώτες ύλες, καύσιμα και τρόφιμα την πολεμική μηχανή του Χίτλερ.


Η Γερμανο-Σοβιετική συμμαχία, που στρέφονταν ενάντια στην αστική δημοκρατία και τον καπιταλισμό, ήταν τόσο δημοφιλής στην ΕΣΣΔ, μέχρι που Γερμανικά και Σοβιετικά στρατεύματα παρέλασαν μαζί στο Brest για να πανηγυρίσουν τη νίκη τους επί της Πολωνίας. Ο Σοβιετικός τύπος έπαψε να ασκεί κριτική στους Εθνικοσοσιαλιστές και μάλιστα έφτασε στο σημείο του να δημοσιεύει ολόκληρες τις ομιλίες τους.


Η Σοβιετική συμβολή στο Ολοκαύτωμα δυστυχώς όμως δεν περιορίζεται μόνο στην κοινή τους εισβολή στην Πολωνία και την πολύ γενναιόδωρη τροφοδότηση των Γερμανικών ενόπλων δυνάμεων από την ΕΣΣΔ από τον Σεπτέμβριο του 1939 μέχρι τον Ιούνιο του 1941. Η Σοβιετική επεκτατικότητα εις βάρος των γειτόνων της δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες, που θα εκμεταλλεύονταν στο έπακρο οι Εθνικοσοσιαλιστές, για να διαπράξουν το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα από την επομένη της Γερμανικής εισβολής στην ΕΣΣΔ, τον Ιούνιο του 1941.


Η Σοβιετική Ένωση κατέλαβε την Ανατολική Πολωνία τον Σεπτέμβριο του 1939 και τα τρία Βαλτικά κράτη τον Ιούνιο του 1940. Μετά την εισβολή του Κόκκινου Στρατού στις άτυχες αυτές χώρες, οι Σοβιετικοί κολλεκτιβοποίησαν τα αγροκτήματα και κρατικοποίησαν τις ιδιωτικές επιχειρήσεις των οποίων οι ιδιοκτήτες σε πολύ μεγάλο αριθμό ήταν Εβραίοι. Η πλειοψηφία των Εβραίων που έχασαν τις επιχειρήσεις τους και τα αγροκτήματα τους εκτοπίστηκαν μαζί με τις οικογένειες τους σε γκούλαγκ και στο Καζακστάν, επειδή θεωρούνταν αστοί αντεπαναστάτες σύμφωνα με τις Μαρξιστικές ιδεοληψίες του Κρεμλίνου. Επιπλέον για να αποδυναμωθεί το θρησκευτικό συναίσθημα των Εβραϊκών κοινοτήτων στις υπό Σοβιετική κατοχή χώρες, εξορίστηκε σε γκούλαγκ και η θρησκευτική ηγεσία τους. Η στοχοποίηση της πολιτικής και θρησκευτικής ηγεσίας των Εβραϊκών κοινοτήτων από τους Σοβιετικούς, κατέστησε αδύνατη την οργάνωση αντίστασης κατά των Γερμανών από τις Εβραϊκές κοινότητες, όταν εκείνοι εισέβαλαν με τη σειρά τους το 1941.

Η καταστροφή των Βαλτικών κρατών από την ΕΣΣΔ και η συνεργασία των πολιτών αυτών των χωρών με τις Σοβιετικές δυνάμεις κατοχής δημιούργησε το πολιτικό κεφάλαιο, το οποίο εκμεταλλεύθηκαν οι Εθνικοσοσιαλιστές κατά τη δική τους εισβολή σε αυτές τις χώρες, για να διεξάγουν τη γενοκτονία των Εβραϊκών πληθυσμών τους. Πολίτες των Βαλτικών κρατών είχαν συνεργαστεί με τις Σοβιετικές δυνάμεις ασφαλείας, είτε ως χαφιέδες εις βάρος των συμπολιτών τους, είτε ως αστυνομικοί που βοηθούσαν στους εκτοπισμούς των ανεπιθύμητων από τους κομμουνιστές, είτε ακόμη και ως πρώην μέλη του Κόκκινου Στρατού ή του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Νεολαίας. Λιθουανοί, Λετονοί και Εσθονοί δοσίλογοι, για να ξεπλύνουν από πάνω τους την ενοχή της συνεργασίας με τους Μπολσεβίκους εις βάρος της κοινωνίας τους, έριξαν την ευθύνη για τις δικές τους πράξεις πάνω στους Εβραίους συμπατριώτες τους και πήραν μέρος στη μαζική τους δολοφονία υπό Γερμανική καθοδήγηση.

Μετά τη Γερμανική εισβολή στην ΕΣΣΔ, ο Reinhard Heydrich, ένας από τους αρχιτέκτονες του σχεδιασμού του Ολοκαυτώματος, έγραψε, ότι οι ντόπιοι πληθυσμοί όφειλαν να διεξάγουν αυτοκάθαρση, την οποία εκείνοι σωστά ερμήνευσαν ως τη μαζική δολοφονία των Εβραίων συμπατριωτών τους. Οι Εθνικοσοσιαλιστικές ιδεοληψίες ενθάρρυναν τους μέχρι πρότινος ντόπιους συνεργάτες της Σοβιετικής κατοχής να ρίξουν την ευθύνη για τις δικές τους πράξεις πάνω στους Εβραίους, επειδή ταύτιζαν τον Εβραϊσμό με τον Μπολσεβικισμό. Οπότε, οι πραγματικοί συνεργάτες του Σοβιετικού καθεστώτος κατηγορούσαν τους Εβραίους συμπολίτες τους για συνεργασία με τις Σοβιετικές αρχές και από θύτες είχαν μετατραπεί σε θύματα της κατά φαντασίαν Εβραϊκής συνωμοσίας. Μέχρι το τέλος του 1941 στις Βαλτικές χώρες, χάρη στην ενθουσιώδη συμμετοχή των πρώην συνεργατών των Σοβιετικών στο Ολοκαύτωμα, δολοφονήθηκαν ένα εκατομμύριο Εβραίοι. Η μαζική δολοφονία των Εβραίων των Βαλτικών κρατών μέσα σε ένα εξάμηνο, ήταν που δημιούργησε την πεποίθηση στον Χίτλερ και την κυβέρνηση του, ότι ήταν εφικτό να πετύχει το Ολοκαύτωμα σε ολόκληρη την Ευρώπη.


Οι Σοβιετικές εθνικοποιήσεις των Εβραϊκών επιχειρήσεων και κτημάτων και οι εκτοπισμοί των Εβραϊκών οικογενειών στο Καζακστάν και στα γκούλαγκ, δημιούργησαν οικονομικά κίνητρα, ώστε να πάρουν μέρος στο Ολοκαύτωμα οι Σοβιετικοί πολίτες. Μετά την εισβολή των Γερμανών αυτές οι περιουσίες αναδιανεμήθηκαν στους ντόπιους, οι οποίοι πλέον είχαν οικονομικό συμφέρον να συνεργασθούν με τους Γερμανούς για να σιγουρευτούν, ότι οι αρχικοί Εβραίοι ιδιοκτήτες τους δε θα επιβίωναν για να τις πάρουν πίσω.


Μετά το τέλος του πολέμου η Σοβιετική σφαίρα επιρροής επεκτάθηκε μέχρι τα δυτικά σύνορα της Ανατολικής Γερμανίας. Σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες υπό Σοβιετική επιρροή τα σπίτια και οι περιουσίες των δολοφονημένων Εβραίων είχαν κλαπεί από τους γείτονες τους. Οι Σοβιετικοί για να εδραιώσουν τον έλεγχο τους στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, επέτρεψαν στους ντόπιους πληθυσμούς να κρατήσουν τις κλεμμένες Εβραϊκές περιουσίες αποτρέποντας τους Εβραίους επιζώντες να τις πάρουν πίσω, νομιμοποιώντας έτσι τις συνέπειες του Ολοκαυτώματος.


Οι Σοβιετικοί και οι Πολωνοί κομμουνιστές αρνούνταν το Ολοκαύτωμα προωθώντας το μύθο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Οι Σταλινικοί δηλαδή υποστήριζαν, ότι όλοι οι κάτοικοι της Πολωνίας και της ΕΣΣΔ υπέστησαν μαρτύρια στον ίδιο βαθμό από τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές και αρνούνταν, ότι οι Εβραίοι κάτοικοι αυτών των χωρών στοχοποιήθηκαν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα ανθρώπων, ή ότι Πολωνοί και Σοβιετικοί πολίτες κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής συνεργάστηκαν με τους Εθνικοσοσιαλιστές για να εξοντώσουν τους Εβραίους συμπατριώτες τους.


Η Τελική Λύση για το Εβραϊκό ζήτημα ήταν το εφιαλτικό όραμα του Εθνικοσοσιαλισμού, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έγινε εφικτό χάρη στη σύμπραξή του με τον Μαρξισμό. Η σύναψη της συμμαχίας των Μαρξιστών της Μόσχας με τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές το 1939 και η μοιρασιά της Ευρώπης ήταν το καταλυτικό γεγονός, που επέτρεψε στους τελευταίους να νικήσουν εννέα κράτη, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, από το 1939 μεχρι το 1941 και να θεωρήσουν εφικτή τη γενοκτονία των Εβραίων.


Σήμερα, η συμμαχία της αριστεράς με ισλαμιστές εις βάρος των φιλελεύθερων και των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων σε δυτικές δημοκρατίες, όπως των Βρετανών Εργατικών και των Αμερικανών Δημοκρατικών με τους Παλαιστίνιους, δημιουργεί μια δυναμική που θέτει εκ νέου σε κίνδυνο τους Εβραίους κατοίκους της Δύσης και στοχοποιεί το Ισραήλ. Αν θέλουμε να αποφύγουμε την επανάληψη του χειρότερου κομματιού της ιστορίας του 20ού αιώνα, οφείλουμε να θυμόμαστε με ποιόν τρόπο το αδιανόητο έγινε δυνατό και να καταδικάζουμε τη σύμπραξη της αριστεράς με ανθρώπους που επιθυμούν τελικές λύσεις εις βάρος μιας θρησκευτικής μειονότητας, που ποτέ δεν τους έβλαψε.


ΠΗΓΗ

ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ : Ο Κωνσταντίνος Λεντάκης είναι γιος του αειμνήστου Ανδρέα Λεντάκη ενός πολιτικού με όραμα και βαθιά πατριωτικές θέσεις που βασανίστηκε από τους Απριλιανούς Πραξικοπηματίες αφού σε όλη του την ζωή μάχονταν για την Αστική μας Δημοκρατία και τις ατομικές ελευθερίες από όλους τους πολιτικούς χώρους από τους οποίους πέρασε. Θα νιώθει πολύ περήφανος για τον γιο του που ακολουθεί με συνέπεια να υπηρετεί Αρχές και Αξίες άγνωστες στους κόκκινους και μαύρους φασίστες που προσπαθούν να παραποιήσουν την Ιστορία μας.