Ακόμη πιο ευάλωτοι και ανυπεράσπιστοι απέναντι στις εργοδοτικές πιέσεις θα είναι οι περισσότεροι εργαζόμενοι, εφόσον το νέο εργασιακό νομοσχέδιο ψηφιστεί ως έχει. Αν και ο αρμόδιος υπουργός Κωστής Χατζηδάκης στηρίζει τα προωθούμενα μέτρα πάνω σε ένα θεωρητικό αφήγημα, η σκληρή πραγματικότητα που ήδη έχει δημιουργηθεί στον ιδιωτικό τομέα σε συνδυασμό με τις αλλαγές που θα επιφέρει το σχέδιο νόμου, θα δημιουργήσουν συνθήκες ασφυκτικές στον κόσμο της εργασίας, που για μια ακόμη φορά θα δει τα ήδη συρρικνωμένα εργασιακά και μισθολογικά δικαιώματα του, να «κουρεύονται» δραματικά.
Γιατί; Το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά εμπεριέχει ορισμένες βελτιωτικές ρυθμίσεις (όπως του μέτρου της καθιέρωσης των ψηφιακών καρτών εργασίας, υπό την προϋπόθεση φυσικά του ελέγχου των επιχειρήσεων, που σαν στόχος φαντάζει πολύ δύσκολος για να επιτευχθεί). Ωστόσο, ορισμένα από τα βασικά άρθρα του προωθούν ιδιαίτερα αρνητικές αλλαγές οι οποίες -σε μια “άγρια” εδώ και μια δωδεκαετία αγορά εργασίας- θα βάλουν σε ακόμη πιο δυσμενή θέση τους εργαζομένους.
Ειδικά η ρύθμιση βάσει της οποίας, μέσω ατομικών συμβάσεων δύναται να αυξάνεται ο ημερήσιος χρόνος απασχόλησης έως και τις 10 ώρες με την χορήγηση ρεπό σε άλλες περιόδους του χρόνου, καταργώντας επί της ουσίας το οκτάωρο, αναμένεται να απορυθμίσει ακόμη περισσότερο τους όρους εργασίας σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Επί της ουσίας «τελειώνει» πετάει στο «καναβάτσο» τα σωματεία και τις συλλογικές συμβάσεις, αφήνοντας τον κάθε εργαζόμενο ανυπεράσπιστο απέναντι ακόμη και στις πιο παράλογες εργοδοτικές πιέσεις.
Αν και ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης δεσμεύεται ότι θα λειτουργεί το ΣΕΠΕ άριστα, ελέγχοντας αποτελεσματικά τυχόν επιτήδειους εργοδότες, όλοι όσοι γνωρίζουν τα δεδομένα στον ιδιωτικό τομέα, μπορούν εκ των προτέρων να καταλάβουν ότι η ρύθμιση αυτή θα διευρύνει το φάσμα των άμεσων και έμμεσων πιέσεων προς ένα μεγάλο αριθμό απασχολουμένων (τόσο σε μεγάλες όσο, κυρίως, σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις) που θα κληθούν να δουλέψουν περισσότερο και να αμειφθούν λιγότερο προσδοκώντας, στην καλύτερη περίπτωση, ότι το αφεντικό τους θα δεχθεί να εργαστούν λιγότερο σε κάποια άλλη χρονική περίοδο του έτους.
Εξίσου αρνητικές είναι οι ρυθμίσεις για τα συνδικάτα και τον τρόπο λήψεως αποφάσεων για τη διεξαγωγή απεργιών, καθώς και για τον τρόπο πραγματοποίησης τους. Επί της ουσίας, βάσει του νομοσχεδίου, ακόμη και εάν καθίσταται δυνατή η λήψη απόφασης για μια απεργιακή κινητοποίηση, στην πραγματικότητα δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα αφού, την ημέρα της απεργίας, ο ένας στους 3 εργαζομένους στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ και στα Νομικά Πρόσωπα Δημόσιου Δικαίου θα πρέπει να δουλεύουν κανονικά. Άρα, η απεργία (το μοναδικό μέσο πίεσης των εργαζομένων για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων) σε έναν μεγάλο βαθμό καθίσταται ως μη γενόμενη.
Τα αρμόδια στελέχη της κυβέρνησης θα πρέπει έστω και την ύστατη στιγμή, να προχωρήσουν σε σημαντικές τροποποιήσεις επί των συγκεκριμένων, και όχι μόνο, άρθρων του εργασιακού νομοσχεδίου, για να μην μεγεθυνθούν ακόμη περισσότερο τα -ήδη διευρυμένα- στην ελληνική αγορά εργασίας, εξαιτίας των σε ισχύ μνημονιακών νόμων, φαινόμενα της καταστρατήγησης των εργασιακών σχέσεων και της εργοδοτικής ασυδοσίας.
Αν και ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης δεσμεύεται ότι θα λειτουργεί το ΣΕΠΕ άριστα, ελέγχοντας αποτελεσματικά τυχόν επιτήδειους εργοδότες, όλοι όσοι γνωρίζουν τα δεδομένα στον ιδιωτικό τομέα, μπορούν εκ των προτέρων να καταλάβουν ότι η ρύθμιση αυτή θα διευρύνει το φάσμα των άμεσων και έμμεσων πιέσεων προς ένα μεγάλο αριθμό απασχολουμένων (τόσο σε μεγάλες όσο, κυρίως, σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις) που θα κληθούν να δουλέψουν περισσότερο και να αμειφθούν λιγότερο προσδοκώντας, στην καλύτερη περίπτωση, ότι το αφεντικό τους θα δεχθεί να εργαστούν λιγότερο σε κάποια άλλη χρονική περίοδο του έτους.
Εξίσου αρνητικές είναι οι ρυθμίσεις για τα συνδικάτα και τον τρόπο λήψεως αποφάσεων για τη διεξαγωγή απεργιών, καθώς και για τον τρόπο πραγματοποίησης τους. Επί της ουσίας, βάσει του νομοσχεδίου, ακόμη και εάν καθίσταται δυνατή η λήψη απόφασης για μια απεργιακή κινητοποίηση, στην πραγματικότητα δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα αφού, την ημέρα της απεργίας, ο ένας στους 3 εργαζομένους στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ και στα Νομικά Πρόσωπα Δημόσιου Δικαίου θα πρέπει να δουλεύουν κανονικά. Άρα, η απεργία (το μοναδικό μέσο πίεσης των εργαζομένων για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων) σε έναν μεγάλο βαθμό καθίσταται ως μη γενόμενη.
Τα αρμόδια στελέχη της κυβέρνησης θα πρέπει έστω και την ύστατη στιγμή, να προχωρήσουν σε σημαντικές τροποποιήσεις επί των συγκεκριμένων, και όχι μόνο, άρθρων του εργασιακού νομοσχεδίου, για να μην μεγεθυνθούν ακόμη περισσότερο τα -ήδη διευρυμένα- στην ελληνική αγορά εργασίας, εξαιτίας των σε ισχύ μνημονιακών νόμων, φαινόμενα της καταστρατήγησης των εργασιακών σχέσεων και της εργοδοτικής ασυδοσίας.
Κώστας Πουπάκης - Πρώην Ευρωβουλευτής της ΝΔ
ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ : Φυσικά και δεν συμφωνούμε με τις επισημάνσεις αφού για εμάς ο καπιταλισμός δεν μπορεί να εφαρμοστεί με ΣΣΕ και 8ωρα που παραπέμπουν σε οικονομικά μοντέλα κομμουνιστικών κρατών που απέτυχαν. Το οκτάωρο έχει καταργηθεί στην πράξη εγώ από το 1995 δεν δούλεψα ποτέ λιγότερο από 12 ώρες την ημέρα έως και το 2011 που η χρεοκοπία της χώρας έφερε το οκτάωρο για πρώτη φορά και στον δικό μου επαγγελματικό χώρο αλλά με το 1/4 των αποδοχών που είχαμε όταν και εμείς όπως και εκατομμύρια άλλοι συνέλληνες ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας με μισθούς που έβγαιναν από τον δανεισμό της χώρας αφού ξόδευε παραπάνω από όσα παρήγαγε.
Αυτό συνέβη και το 2020 λόγω πανδημίας και ο αρμόδιος υπουργός έφερε ένα νομοσχέδιο με λογική "νωχελικής" Ε.Ε μη εφαρμόζοντας πως σε μια δεκαετία θα συμβαίνει στην Ε.Ε ό,τι ακριβώς βρίσκει κανείς στις ΗΠΑ. Για εμάς είναι καλό για τους πολλούς για κάποιους άλλους φαντάζει ο απόλυτος εφιάλτης και ίσως είναι μαθημένοι με την "πρόνοια" που είχε έστω και με δανεικά χρήματα το κράτος - "πατερούλης" που εάν και χρεοκόπησε εξακολουθεί και μας στοιχίζει 95 δισ. ευρώ ετησίως.
Η ώρα που με 70 ή και 65 δισ ευρώ ετησίως θα λειτουργεί το ίδιο όπως και τώρα δεν είναι πολύ μακριά και σίγουρα θα το ζήσουν όσοι βρίσκονται σε νεαρή ηλικία εάν τελικά δεν "αποδράσουν" σε κράτη που δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας για ένα καλύτερο αύριο. Είναι φανερό πως και στους κόλπους της ΝΔ υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν σε ένα "κοινωνικό κράτος" που θα πληρώνει συνδικαλιστές και θα διατηρεί προνόμια ( σε εμάς τα μέλη της ΕΣΗΕΑ εισπράττουν το χαράτσι του αγγελιόσημου!) και εν έτει 2021 βγαίνουν με συντάξεις μετά από 20 ή 25 χρόνια εργασίας άνω των 1600 ευρώ.
Και βέβαια οι εισφορές στο ταμείο τους ήταν υψηλές όμως δυσανάλογα υψηλά ήταν και παραμένουν τα ελλείμματά του αφού προφανώς και δεν μπορεί να χρεοκοπήσει ένα κράτος με γεμάτα ταμεία! Η κυβέρνηση με την κάρτα εργασίας που θα ισχύει μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου θα πρέπει να αποφασίσει εάν θα διατηρήσει χιλιάδες ζημιογόνες επιχειρήσεις σε "τεχνητή ζωή" κάνοντας τα στραβά μάτια ή θα αφήσει την αγορά να αυτορυθμιστεί οδηγώντας σε λουκέτο όσες έχουν δυσβάστακτα χρέη .
Εάν συνεχίσει να κάνει τα στραβά μάτια τότε θα δικαιωθεί ο κος Πουπάκης και το νομοσχέδιο και σε βάθος χρόνου δεν θα φέρει κανένα θετικό αποτέλεσμα. Αλλά δεν θεωρούμε πως μπορεί να πράξει αυτό και είμαστε πεπεισμένοι πως σε 20 χρόνια από σήμερα οι μισθοί θα αυξηθούν στα επίπεδα προ κρίσης και σίγουρα τότε δεν θα είναι με δανεικά λεφτά αλλά με όσα παράγει η δική μας οικονομία.
Και είμαστε βέβαιοι γιατί κανένα χρεοκοπημένο κράτος δεν αποφασίζει το ίδιο για την πορεία του εκτός και αποφασίσει να φύγει από οργανισμούς που ελέγχουν ΑΠΟΛΥΤΑ την πορεία του και να γίνει μια "ωραία" Βενεζουέλα.
Και βέβαια στο ερώτημα γιατί να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των ΗΠΑ στα εργασιακά η απάντηση είναι πως έως και σήμερα είναι η πρώτη οικονομία παγκοσμίως δίνοντας πολλαπλάσιους μισθούς από την δεύτερη Κίνα το μοντέλο κρατισμού της οποίας ακολουθεί πιστά η χώρα μας από την μεταπολίτευση έως και σήμερα!
Και βέβαια οι ενστάσεις του κ. Πουπάκη δεν εκφράζουν μόνο τον ίδιο αλλά και την συντριπτική πλειοψηφία των συνδικαλιστών της ΝΔ που συμμετέχουν όπως όλες και όλοι γνωρίζετε στην αυριανή απεργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου