«Γυναικοκτονία» ή υποκρισία; – Από το Θάνο Πλεύρη

Γράφει ο Θάνος Πλεύρης, Βουλευτής Α’ Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας (άρθρο γραμμένο τον Νοέμβριο του 2020) 


Στον δημόσιο βίο συχνά υιοθετούνται λέξεις ή έννοιες βαρύγδουπες, ενώ στην πραγματικότητα πολλές φορές είναι κενές περιεχομένου. Συχνά μάλιστα πίσω από τις βαρύγδουπες έννοιες κρύβεται και μια υποκρισία μιας κοινωνίας, που βλέπει γύρω του το πρόβλημα και δεν το αντιμετωπίζει. Μια υποκρισία ευαισθησίας, χωρίς όμως δράση.

Εορτάζοντας την ημέρα κατά την βία γυναικών ή όταν έχουμε ειδεχθή εγκλήματα με θύμα μία γυναίκα επικρατεί ο όρος της «γυναικοκτονίας». Η γυναικοκτονία είναι ένας όρος που δεν απαντάται στο ποινικό δίκαιο, καθώς το βαρύτερο των εγκλημάτων είναι η ανθρωποκτονία (αρ. 299 ΠΚ), στην έννοια του οποίου ενυπάρχει η ύψιστη αξία της ανθρώπινης ζωής, η οποία προφανώς δεν ορίζεται με το φύλο.

Κοινωνιολογικά ο όρος παρατηρείται όταν θέλει να παρουσιάσει συμπεριφορές ανθρωποκτονιών, όπου τα θύματα είναι γυναίκες λόγω ακριβώς του φύλου τους, χωρίς όμως να προσδιορίζεται ποινική υπόσταση διαφορετική από αυτήν της ανθρωποκτονίας. Κατά την άποψη μου ο όρος αυτός εκτός από ποινικά ανυπόστατος είναι και αδόκιμος, καθώς η προστασία της γυναίκας και η εξάλειψη της βίας δεν είναι εννοιολογικό θέμα, αλλά θέμα πολιτικής βούλησης και αυστηρής εφαρμογής της νομοθεσίας.

Από την μία λοιπόν πλευρά βλέπουμε βαρύγδουπες έννοιες και από την άλλη, συχνά αυτοί που τις υιοθετούν, είναι οι ίδιοι που ανέχονται σεξουαλική παρέμβαση σε γυναίκες από σύντροφο αξιωματούχο φιλικής χώρας, οι ίδιοι που ψηφίζουν μείωση στο πλαίσιο ποινών του βιασμού (που θύματα είναι κατά το πλείστον γυναίκες και παιδιά), οι ίδιοι που αναπαράγουν σεξιστικά στερεότυπα.

Πέρα από τα κραυγαλέα φαινόμενα βίας κατά των γυναικών θα πρέπει να εξαλείψουμε την βία που συναντάμε στην καθημερινότητα μας. Η βία αυτή μπορεί να είναι μέσα στην οικογένεια, όχι αναγκαστικά στην ακραία μορφή της ενδοοικογενειακής βίας, αλλά και στο επίπεδο της επιβολής στην γυναίκα από τον άνδρα συμπεριφορών ανοχής.

Η βία αυτή είναι στην εκμετάλλευση της γυναίκας, στο trafficking, όπου μπορεί να υπάρχουν αυστηρές ποινές για όσους το προκαλούν, αλλά όχι για όσους αποδέχονται τις υπηρεσίες του, θεωρώντας ότι ο βίαιος είναι αυτός που εκμεταλλεύεται τη γυναίκα, εθελοτυφλώντας όμως στην βία αυτού που αποδέχεται τις υπηρεσίες. Η βία είναι και η αποδοχή σεξιστικών συμπεριφορών και η αναπαραγωγή τους, καθώς και η εκμετάλλευση της θέσης εξουσίας απέναντι στη γυναίκα.

Όλοι είμαστε υπεύθυνοι όσο αναπτύσσεται και υπάρχει βία σε βάρος των γυναικών. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά σε άλλες χώρες. Την ζούμε και γύρω μας και οφείλουμε όλοι να κάνουμε κάτι να εκλείψει και αυτό σίγουρα είναι η δράση και όχι η υιοθέτηση νομικά προβληματικών και ποινικά ανυπόστατων ως αδικημάτων εννοιών.

ΠΗΓΗ