Γιατί δεν μιλάς;

Του Κώστα Βαξεβάνη 

«Γιατί δεν μιλάς;». Ακούγεται λογικό το ερώτημα, αλλά όσοι το απευθύνουν, ίσως δεν καταλαβαίνουν (ή δεν θέλουν) ότι καμιά φορά οι άνθρωποι επιλέγουν την σιωπή γιατί απλώς είναι σοκαρισμένοι. Ειδικά αν πιστεύεις στη διαλεκτική, είναι δύσκολο να χωνέψεις, ότι μερικά πολιτικά φαινόμενα επαναλαμβάνονται με τέτοια ακρίβεια και προτίμηση προς την αθλιότητα, που αναιρούν την ίδια την διαλεκτική που θεωρεί πως τίποτα δεν είναι ίδιο, ακόμη και όταν δείχνει να αποτελεί επανάληψη κάποιου φαινομένου.
Η Αριστερά των μεγάλων σκοπών και δρόμων, των οραμάτων, των ιδεών και των μαχών, αναπαράγει εμμονικά το δράμα στο οποία γίνεται το θύμα και μάλιστα επί σκηνής. Στην τελευταία αυτοκαταστροφική προσπάθεια, η σύγχρονη Τασκένδη είχε και κάμερες και sms και πίσω πόρτες και συνθηματικά και θεωρείο.

Χιλιάδες Αριστεροί στην Ελλάδα, που κατηγορούσαν τον Μάκη Βορίδη γιατί ήθελε να τελειώσει με την Αριστερά, πρέπει να απαντήσουν κυρίως στον εαυτό τους, για την μοναδική ικανότητα της Αριστεράς που ξεπερνάει σε φαντασία τον Μάκη Βορίδη.

Η Αριστερά, όπως και αν ονομαστεί και σε όποια κομμάτια και αν διασπαστεί, σημασία έχει ότι δεν θα μπορεί να εκφράσει την ελληνική κοινωνία. Το πρόβλημα δεν είναι  μόνο ότι έχει απορροφηθεί τόσο πολύ στον αλληλοσπαρασσόμενο μικρόκοσμό της που δεν αντιλαμβάνεται τον πραγματικό. Το κύριο πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί να την εμπιστευτεί κανένας από αυτούς που κάποτε ήλπιζαν ότι ίσως μπορεί να τους εκφράσει.

Ποιος θα εμπιστευτεί αυτούς που αυτογελοιοποιήθηκαν με γιουρούσια, αλληλοκατηγορίες και τακτικές αυτοκαταστροφής για να σώσουν το κόμμα; Δεν χρειάζεται απάντηση. Οι ηγετικές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ, κατάφεραν να αποδείξουν ότι δεν μπορούν. Και ακόμη χειρότερα, ότι η αντιπαράθεσή τους είχε στοιχεία ιδιοτέλειας και σκοπιμότητας.

Η τελευταία (;) διάσπαση, είχε ως μοναδικό νικητή τον Κασσελάκη, ο οποίος, όπως λέει χαριτολογώντας ένας φίλος, πρέπει να στείλει λουλούδια στον Αλέξη Τσίπρα. Εμφανίζεται ως το θύμα των μηχανισμών, ως ο ανυποχώρητος μπροστά στις μεθοδεύσεις και σε κάθε περίπτωση έχει πλέον λόγο να υπάρχει πολιτικά. Λίγη σημασία έχει αν είναι ή όχι θύμα. Θα φτιάξει το δικό του κόμμα και για πολύ καιρό, θα ετεροπροσδιορίζεται πολιτικά (και προς το συμφέρον του) από όσα έχει υποστεί.


Η άλλη πλευρά, έχει βρεθεί «χωρίς βαρβάρους». Το κόμμα στο οποίο συνυπάρχουν ο Παύλος Πολάκης, με την Όλγα Γεροβασίλη η οποία ζητούσε από τον Κασσελάκη την πλήρη διαγραφή του και ο Νίκος Παππάς με όσους τον πριόνιζαν εσωκομματικά, έχει ως πρόσκαιρη συγκολλητική ουσία την αντιπαράθεση με τον καβαφικό βάρβαρο. Από τον Φαραντούρη ως τον Φάμελο και ακόμη παραπέρα ως τον Γκλέτσο, το τοπίο είναι άνυδρο και ναρκοθετημένο και δεν έχει καμιά σχέση με όσα ποιητικά έλεγε ο ποιητής για το μέλλον που έχει ξηρασία. Το μέλλον δεν μπορεί να ανήκει στην κατακερματισμένη Αριστερά που δεν αναζητά πολιτική έκφραση και στόχους αλλά έχει επενδύσει στο rebranding. Πόσο ανόητο είναι αλήθεια να πιστεύεις ότι έχει διασπαστεί ένα κόμμα στα τρία, με ευγενή μελλοντικό σκοπό να ενωθεί σε ένα που θα εμπιστευτεί ο πολίτης;

Ο πολίτης είναι σε απόγνωση και οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ τον ρίχνουν σε μεγαλύτερη γιατί ακόμη και πιο συντηρητικοί δεν θέλουν να μην υπάρχει αντιπολίτευση.

Οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ καταρρέουν, όχι γιατί κάποιοι είναι πιστοί στον Κασσελάκη ή στον Πολάκη, αλλά γιατί τα κομματικά μέλη, δεν θέλουν να υπηρετήσουν άλλο την γελοιότητα.

Χιλιάδες μέλη είναι πάνω από το επίπεδο που αποκαλύφθηκε από την αντιπαράθεση. Σε τελευταία ανάλυση έχουν δουλειές να κάνουν, πράγμα που δεν έχουν τα περισσότερα από τα στελέχη τους.

Οι εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν, τηρουμένων των αναλογιών, με την κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού. Κατέρρευσε γιατί δεν υπηρέτησε τον άνθρωπο και την κοσμοθεωρία του, ενώ η ευθύνη βολικά αποδόθηκε σε ένα “προδοτικό” πρόσωπο, τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Και στις δύο περιπτώσεις, μπαίνει το ίδιο ερώτημα: πώς κατάφερε ένα και μόνο πρόσωπο να γκρεμίσει ένα τόσο στιβαρό, οργανωμένο και δίκαιο σύστημα;

Η τελευταία πράξη, αφαίρεσε από την Αριστερά και το θρυλούμενο ηθικό πλεονέκτημα. Άντε τώρα να βγει στέλεχος της Αριστεράς να επικρίνει τον Μητσοτάκη για την ηθική του. Θα του απαντήσει ο Άδωνης Γεωργγιάδης με τον κρυφό κωδικό εισόδου στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

ΠΗΓΗ