Υποδέχθηκα σε προγραμματισμένη επίσκεψη στο Δημαρχείο, τον πρέσβη του Κράτους της Παλαιστίνης κ. Marwan Toubassi.
Με ενημέρωσε για τις εξελίξεις στην πατρίδα του, με ευχαρίστησε για την υποστήριξη στα δίκαια αιτήματα του Παλαιστινιακού λαού και επιβεβαιώσαμε τις κοινές μας θέσεις για την Δημοκρατία, την Ελευθερία, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Φιλία των Λαών.
Υποστηρίζουμε τα δικαιώματα όλων των λαών και την ανάγκη για δίκαιη λύση του Παλαιστινιακού, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος και μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ειρηνευτικές διαδικασίες και με αποχή όλων των πλευρών από μονομερείς, απάνθρωπες μεθόδους που κοστίζουν σε ανθρώπινες ζωές και απομακρύνουν την ειρήνευση και την δίκαιη λύση.
Τέλος, συζητήσαμε την πιθανότητα συνεργασίας μας στον τομέα του πολιτισμού και πριν αποχωρήσει μου χάρισε μια κορνίζα και το παραδοσιακό παλαιστινιακό μαντήλι και του πρόσφερα το λεύκωμα της ιστορίας της πόλης μας.
Το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε σήμερα το κράτος του Ισραήλ, μετά από τέσσερις κηρυγμένους πολέμους και αμέτρητους ακήρυκτους, να έχει 20. 770 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή περίπου όση έκταση έχει η Κεντρική Μακεδονία, 9,2 εκ. πληθυσμό, εκ των οποίων το 73% είναι Εβραίοι και το 20% Άραβες, και ΑΕΠ 353 δις $, ενώ το κράτος της Παλαιστίνης έχει 6,000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, 5,1 εκ πληθυσμό εκ των οποίων τα 2 εκ. στην Λωρίδα της Γάζας σε μια έκταση 365 τετραγωνικών χιλιομέτρων, και ΑΕΠ 4 δις $.
Στον πρώτο Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948-1949, η Σοβιετική ένωση και η Γαλλία ήταν με την πλευρά του Ισραήλ, ενώ οι ΗΠΑ, δεν είχαν ακόμη διαμορφώσει την δική τους στρατηγική.Μετά την επανάσταση του Νάσερ στην Αίγυπτο και την επικράτηση των Μπααθικών καθεστώτων στις πιο σημαντικές Αραβικές χώρες, άλλαξαν οι συμμαχίες. Η Σοβιετική Ένωση υποστήριζε τους Άραβες και οι ΗΠΑ το Ισραήλ. Αυτές οι συμμαχίες και πάλι αναδιατάχτηκαν στην συνέχεια, στην θέση των Αραβικών χωρών, είναι τώρα κυρίως το Ιράν και η Τουρκία, δυο μουσουλμανικές, αλλά όχι Αραβικές χώρες. Η Ρωσία σήμερα, ως διάδοχος γεωπολιτικός της Σοβιετικής Ένωσης μετά την διάλυσή της, έχει πολύ καλές σχέσεις με το Ισραήλ, ειδικά στον οικονομικό τομέα, οι δε ΗΠΑ, στην εποχή των Ρεπουμπλικάνων σχεδόν ταυτίζεται με το Ισραήλ, ενώ οι Πρόεδροι του Δημοκρατικού κόμματος κρατούν μια σχετική ισορροπία μεταξύ των δυο πλευρών.
Δυστυχώς για τους Παλαιστινίους ο Τράμπ, έσωσε τρείς φορές τον Νετανιάχου με τις αποφάσεις του για την Ιερουσαλήμ, τους Ισραηλινούς εποικισμούς στην Δυτική όχθη και τα υψίπεδα του Γκολάν, κατά παράβαση των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, δημιουργώντας τετελεσμένα που δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο την επίλυση του Παλαιστινιακού προβλήματος.
Ο πόλεμος των 6 ημερών το 1967, με την καθολική επικράτηση του Ισραήλ απέναντι στις γειτονικές Αραβικές χώρες, άλλαξε την εδαφική και την πολιτική βάση των διαπραγματεύσεων για την επίλυση του προβλήματος.
Η συμφωνία του 1978 Αιγύπτου Ισραήλ στο Καμπ Ντέιβιντ, με πρόεδρο των ΗΠΑ των Δημοκρατικό Κάρτερ, άνοιξε το δρόμο και για την επίλυση του Παλαιστινιακού. Πράγματι στην συνέχεια η συμφωνία του Όσλο το 1993, μεταξύ Αραφάτ και Ράμπιν, επί προεδρίας Κλίντον, έδωσε διεθνή ταυτότητα στους Παλαιστίνιους, και φάνηκε ότι είμαστε κοντά στην δημιουργία Παλαιστινιακής κρατικής οντότητας, με ταυτόχρονη αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ από τους Παλαιστίνιους. Μάλιστα η ΕΕ ανέλαβε και χρηματοδότησε την Παλαιστινιακή αρχή με 30 δις $ συνολικά για την οικονομική ανάπτυξη και την δημιουργία κρατικών δομών.
Οι Παλαιστινιακή ηγεσία και οι νέες ομάδες συμφερόντων που δημιουργήθηκαν, όχι μόνο δεν αξιοποίησαν με διαφάνεια τους πόρους για την οικονομική ανάπτυξη και την δημιουργία κρατικών δομών, αντιθέτως κατασπατάλησαν μεγάλο μέρος των πόρων για ίδιο πλουτισμό. Η φτώχεια και η ανεργία στην Παλαιστίνη και κυρίως στην Λωρίδα της Γάζας, έδωσε την δυνατότητα στο Ιράν, να χρηματοδοτήσει τον επισιτισμό των απελπισμένων κατοίκων της και να ελέγξει την ηγεσία της Χαμάς.
Η τελευταία αξιόλογη προσπάθεια έγινε από τη διεθνή κοινότητα, μέσα από το Κουαρτέτο (ΟΗΕ-ΕΕ-ΗΠΑ-ΡΩΣΊΑ), την περίοδο 2002-2003, με την Δανική και την Ελληνική προεδρία της ΕΕ, όμως δεν είχε συνέχεια.
Δυστυχώς οι δολοφονικές συγκρούσει που είναι σε εξέλιξη τις τελευταίες ημέρες, είναι μια επανάληψη προηγούμενων. Ο Νετανιάχου βλέποντας ότι είχαν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για την συγκρότηση κυβέρνησης των Κεντρώων κομμάτων με την υποστήριξη των Αραβοϊσραηλινών κομμάτων, επιτάχυνε τις δικαστικές αποφάσεις για τις εξώσεις των Παλαιστινίων στην Δυτική όχθη για να εγκατασταθούν έποικοι. Το γεγονός αυτό, όπως ήταν αναμενόμενο, προκάλεσε την διαμαρτυρία των Παλαιστινίων που ζουν στο Ισραήλ. Μετά όλα ήταν εύκολα για την Χαμάς και την Χεζμπολάχ, για να ξεκινήσουν τις επιθέσεις με ρουκέτες, που τους προμηθεύει το Ιράν, σε Ισραηλινές πόλεις. Το Ισραήλ απάντησε ως συνήθως με σκληρότητα, η εκκολαπτόμενη κυβερνητική συμμαχία εις βάρος του Νετανιάχου έδειχνε να διαλύεται.
Οι συγκρούσεις ευνοούν και τη Χαμάς, η οποία μπορεί να κερδίσει τις εκλογές για την Παλαιστινιακή Αρχή, από τη Φατάχ, και τότε η Μέση Ανατολή θα βυθιστεί σε ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα.
Όμως η σύγκρουση αυτή την φορά έχει μια διαφορά, οι νέοι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ, όπως φάνηκε από τις συγκρούσεις στις μικτές Ισραηλινές πόλεις, έχουν χειραφετηθεί απέναντι τόσο στις Παλαιστινιακές ηγεσίες, όσο και απέναντι στην πολιτική καταστολής του Ισραήλ. Αυτοί αποτελούν μια ελπίδα για να δοθεί μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Παλαιστινιακό πρόβλημα.
Δυστυχώς όμως, όποια λύση και αν δοθεί, θα είναι πολύ μακριά από την λύση που είχε δώσει ο ΟΗΕ το 1947. Οι Παλαιστίνιοι ήταν και θα είναι οι μεγάλοι χαμένοι.
Διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο του μετριοπαθή και αριστερού πρώην υφυπουργού του ΠΑ.ΣΟ.Κ Γιάννη Μαγκριώτη αντιλαμβάνεται και ο πιο κακοπροαίρετος πως για τα δεινά τους είναι κυρίως υπεύθυνοι οι Παλαιστίνιοι και οι ηγεσίες που εκλέγουν αφού έπαιξαν και έχασαν κοινώς.
Ο πόλεμος των 6 ημερών το 1967, με την καθολική επικράτηση του Ισραήλ απέναντι στις γειτονικές Αραβικές χώρες, άλλαξε την εδαφική και την πολιτική βάση των διαπραγματεύσεων για την επίλυση του προβλήματος.
Η συμφωνία του 1978 Αιγύπτου Ισραήλ στο Καμπ Ντέιβιντ, με πρόεδρο των ΗΠΑ των Δημοκρατικό Κάρτερ, άνοιξε το δρόμο και για την επίλυση του Παλαιστινιακού. Πράγματι στην συνέχεια η συμφωνία του Όσλο το 1993, μεταξύ Αραφάτ και Ράμπιν, επί προεδρίας Κλίντον, έδωσε διεθνή ταυτότητα στους Παλαιστίνιους, και φάνηκε ότι είμαστε κοντά στην δημιουργία Παλαιστινιακής κρατικής οντότητας, με ταυτόχρονη αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ από τους Παλαιστίνιους. Μάλιστα η ΕΕ ανέλαβε και χρηματοδότησε την Παλαιστινιακή αρχή με 30 δις $ συνολικά για την οικονομική ανάπτυξη και την δημιουργία κρατικών δομών.
Οι Παλαιστινιακή ηγεσία και οι νέες ομάδες συμφερόντων που δημιουργήθηκαν, όχι μόνο δεν αξιοποίησαν με διαφάνεια τους πόρους για την οικονομική ανάπτυξη και την δημιουργία κρατικών δομών, αντιθέτως κατασπατάλησαν μεγάλο μέρος των πόρων για ίδιο πλουτισμό. Η φτώχεια και η ανεργία στην Παλαιστίνη και κυρίως στην Λωρίδα της Γάζας, έδωσε την δυνατότητα στο Ιράν, να χρηματοδοτήσει τον επισιτισμό των απελπισμένων κατοίκων της και να ελέγξει την ηγεσία της Χαμάς.
Η τελευταία αξιόλογη προσπάθεια έγινε από τη διεθνή κοινότητα, μέσα από το Κουαρτέτο (ΟΗΕ-ΕΕ-ΗΠΑ-ΡΩΣΊΑ), την περίοδο 2002-2003, με την Δανική και την Ελληνική προεδρία της ΕΕ, όμως δεν είχε συνέχεια.
Δυστυχώς οι δολοφονικές συγκρούσει που είναι σε εξέλιξη τις τελευταίες ημέρες, είναι μια επανάληψη προηγούμενων. Ο Νετανιάχου βλέποντας ότι είχαν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για την συγκρότηση κυβέρνησης των Κεντρώων κομμάτων με την υποστήριξη των Αραβοϊσραηλινών κομμάτων, επιτάχυνε τις δικαστικές αποφάσεις για τις εξώσεις των Παλαιστινίων στην Δυτική όχθη για να εγκατασταθούν έποικοι. Το γεγονός αυτό, όπως ήταν αναμενόμενο, προκάλεσε την διαμαρτυρία των Παλαιστινίων που ζουν στο Ισραήλ. Μετά όλα ήταν εύκολα για την Χαμάς και την Χεζμπολάχ, για να ξεκινήσουν τις επιθέσεις με ρουκέτες, που τους προμηθεύει το Ιράν, σε Ισραηλινές πόλεις. Το Ισραήλ απάντησε ως συνήθως με σκληρότητα, η εκκολαπτόμενη κυβερνητική συμμαχία εις βάρος του Νετανιάχου έδειχνε να διαλύεται.
Οι συγκρούσεις ευνοούν και τη Χαμάς, η οποία μπορεί να κερδίσει τις εκλογές για την Παλαιστινιακή Αρχή, από τη Φατάχ, και τότε η Μέση Ανατολή θα βυθιστεί σε ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα.
Όμως η σύγκρουση αυτή την φορά έχει μια διαφορά, οι νέοι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ, όπως φάνηκε από τις συγκρούσεις στις μικτές Ισραηλινές πόλεις, έχουν χειραφετηθεί απέναντι τόσο στις Παλαιστινιακές ηγεσίες, όσο και απέναντι στην πολιτική καταστολής του Ισραήλ. Αυτοί αποτελούν μια ελπίδα για να δοθεί μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Παλαιστινιακό πρόβλημα.
Δυστυχώς όμως, όποια λύση και αν δοθεί, θα είναι πολύ μακριά από την λύση που είχε δώσει ο ΟΗΕ το 1947. Οι Παλαιστίνιοι ήταν και θα είναι οι μεγάλοι χαμένοι.
Διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο του μετριοπαθή και αριστερού πρώην υφυπουργού του ΠΑ.ΣΟ.Κ Γιάννη Μαγκριώτη αντιλαμβάνεται και ο πιο κακοπροαίρετος πως για τα δεινά τους είναι κυρίως υπεύθυνοι οι Παλαιστίνιοι και οι ηγεσίες που εκλέγουν αφού έπαιξαν και έχασαν κοινώς.
Βέβαια η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και ευτυχώς που έχουν δίπλα τους το Ισραήλ και όχι μια Ελλάδα που εάν είχε την ισχύ του κράτους των Εβραίων θα τους είχε "εξαφανίσει". Όσοι έχουν αυταπάτες και θεωρούν πως οι Έλληνες θα ανέχονταν όσα έχουν υποστεί οι Εβραίοι από την τρομοκρατία των Παλαιστινίων ας διαβάσουν απλώς την Ιστορία μας. Όταν ήμασταν ισχυρή φτάσαμε στις Ινδίες σκορπώντας το θάνατο σε λαούς που δικαιολογημένα κατά εμάς εδώ θεωρούσαμε βαρβάρους.
Βέβαια ο δήμαρχος Γιώργος Χατζηδάκης ορθώς πράττει σε μια πόλη που η συντριπτική πλειοψηφία βλέπει το "δίκιο" των Παλαιστινίων και φωτογραφίζεται με τους "φίλους" μας Παλαιστίνιους που πανηγύριζαν πριν μερικούς μήνες όταν η Αγιά Σοφιά έγινε τζαμί και ορθώς από την πλευρά τους έπραξαν αφού η Τουρκία είναι σταθερός σύμμαχός τους στις φαντασιώσεις τους!
Ας το καταλάβουν καλά πως όσο και εάν προσπαθήσουν το Ισραήλ θα στέκει δίπλα τους η μοναδική νησίδα Δημοκρατίας σε έναν βάρβαρο κόσμο που τον αποτελούν κράτη - παρίες που κάποιες εξ΄αυτών απειλούν τον δυτικό μας πολιτισμό.
Προφανώς και δεν τους φοβόμαστε ποτέ ένας ανώτερος πολιτισμός δεν κέρδισε έναν κατώτερο! Και φυσικά η πτώση του Βυζαντίου συνέβη επειδή κάποιοι αφελείς προτίμησαν την απόλυτη ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ της Ανατολής και σε συμμάχησαν με μια Δύση που αποτελεί το μοναδικό φως σε έναν σκοτεινό κόσμο που δεν έχει καμία ΑΞΙΑ εάν δεν ασπαστεί τα ιδανικά της.
Τι σχέση έχει ο δυτικός Γιώργος Χατζηδάκης με τον Παλαιστίνιο που πιστεύει σε μια θρησκεία που δεν καταδικάζει την δολοφονία Χριστιανών και τάζει στους "μάρτυρες" παρθένες και παραδείσους ας απαντήσει ο ίδιος στον εαυτό του καθώς και όσοι δεξιοί τον ψήφισαν για μια καλύτερη πόλη.
Τίποτα δεν μπορεί να περιμένει κανείς από όσους ταυτίζονται στο παλαιστινιακό ζήτημα με όσους κλείνουν το μάτι και σφίγγουν το χέρι σε τρομοκράτες. Βέβαια στην πόλη είναι χιλιάδες όσοι σφίγγουν το χέρι σε τρομοκράτες και δικτάτορες της Μέσης Ανατολής που έχουν την ψευδαίσθηση πως δεν θα έχουν το τέλος του Καντάφι.
Θα το έχουν και είναι πολύ κοντά και το τέλος του δικτάτορα της Συρίας επειδή κάποιοι θεωρούν πως οι ΗΠΑ ξεχάστηκαν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου