Αξιόπιστοι ηγέτες ή «καραγκιόζηδες»;

Του Θανάση Κ.

Τελικά ο Τράμπ πήγε στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ και τα τίναξε στον αέρα! Με ασυνήθιστη γλώσσα (κάθε άλλο παρά… «διπλωματική»), είπε στους Ευρωπαίους συμμάχους του, είτε να διπλασιάσουν τις αμυντικές δαπάνες τους, είτε θα τα μαζέψει και θα φύγει!

Δεν θα τους πληρώνει αυτός την άμυνά τους, για να τον ανταγωνίζονται οι Ευρωπαίοι και να κάνουν μπίζνες με τους «εχθρούς», τους Ρώσους.

Οι Ευρωπαίοι με τη σειρά τους υποσχέθηκαν να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες τους (πράγμα που έχουν ξανά-υποσχεθεί, βεβαίως – πλην ματαίως), δεν είπαν κουβέντα για τις μπίζνες με τους Ρώσους, και γενικότερα λούφαξαν!

Γενικά ήταν μια… «πολύ ωραία ατμόσφαιρα», όπως έλεγε ο αξέχαστος Ντίνος Ηλιόπουλος!

Να δείτε τώρα τι θα γίνει που ο Τράμπ θα συναντηθεί με τον ίδιο τον Πούτιν, και θα επιχειρήσουν να τα βρουν μεταξύ τους. Και τότε να δούμε τι θα απογίνει το ΝΑΤΟ.

Το οποίο εδράζεται στη ανάγκη «άμυνας» της Ευρώπης έναντι της Ρωσίας (αλλά οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι δεν πολύ-πιστεύουν σε αυτό, αφού κάνουν μπίζνες με τους Ρώσους, και δεν βάζουν πεντάρα στο ΝΑΤΟ), ενώ το ΝΑΤΟ εξαρτάται πρωτίστως από την ενεργό στήριξη των Αμερικανών, οι οποίοι όμως, προτιμούν να τα βρουν απευθείας με τους Ρώσους και πάντως προειδοποιούν τους Ευρωπαίους να αρχίσουν να πληρώνουν οι ίδιοι για την άμυνά τους, γιατί η Ουάσιγκτον δεν πιάνεται άλλο κορόιδο.

Άρε φουκαρά Τσίπρα, βρήκες τον καιρό να γίνεις κι εσύ… «ατλαντιστής», όταν το ΝΑΤΟ άρχισε να βαράει «μπιέλες».

Άρε κατακαημένα Σκόπια, βρήκατε τον καιρό να εξασφαλίσετε «πρόσκληση» ένταξης στο ΝΑΤΟ, όταν οι ΝΑΤΟίκοί διαλύουν το μαγαζί.

Χθες εξήγησα πως αυτό που συμβαίνει σήμερα διεθνώς - για πρώτη φορά εδώ και 70 χρόνια περίπου - είναι η στροφή σε ένα αληθινά «πολυκεντρικό κόσμο».

Όπου δεν υπάρχει ένα κέντρο ισχύος (με κάποια μικρότερα περιφερειακά). Ούτε δύο ανταγωνιστικά και αντίπαλα κέντρα ισχύος, αλλά ένας κατακερματισμός επιρροών και ανταγωνισμών διεθνώς.

Σε ένα τέτοιο «πολυκεντρικό κόσμο», δεν ισχύουν οι συνταγές επιβολής του παλαιού «διπολισμού» ή του πρόσφατου «μονοπολισμού».

--Όπου υπήρχε διπολισμός (π.χ. ΗΠΑ-ΕΣΣΔ), κάθε ένα από τα μεγάλα ανταγωνιστικά κέντρα, ήθελε απόλυτα «πειθήνιους» συμμάχους γύρω του. Και δεν ανεχόταν «αντιρρησίες», ιδιαίτερα μέσα στην «ενδοχώρα» της επιρροής τους. Οι «δυστροπούντες» απομακρύνονταν βιαίως με στρατιωτικά κινήματα ή με στρατιωτικές επεμβάσεις ακόμα (στη Σοβιετική σφαίρα επιρροής).

--Όπου υπάρχει μονοπολικό σύστημα (παγκόσμια αμερικανοκρατία) τα πράγματα είναι πιο «χαλαρά». Δεν υπάρχει εμφανής «εχθρός» απέναντι. Όμως και πάλι, η «νομιμοφροσύνη» κάθε χώρας στις κοινές αξίες και τα προτάγματα των «συμμαχιών» και των «ενώσεων», πρέπει να είναι «δεδομένη». Και αδιαμφισβήτητη!

Αλλιώς μια τοπική κυβέρνηση που «δυστροπεί», μπορεί να παραμεριστεί πολύ εύκολα (αν και αναίμακτα πλέον).

--Όταν όμως δημιουργείται ένας «πολυκεντρικός κόσμος», τότε διάφορα ισχυρά κέντρα ισχύος διεθνώς, που λειτουργούν πλέον ανταγωνιστικά μεταξύ τους, ψάχνουν να βρουν αληθινά και στέρεα ερείσματα της πολιτικής τους – παντού!

Κι αυτό τα αναγκάζει να παραμερίζουν τα εύκολα τοπικά «γιουσουφάκια» και να αναζητούν τοπικούς ηγέτες που έχουν όραμα για τη χώρα τους, και δυνατότητα να συγκλίνουν με τις δικές τους μεγάλες προτεραιότητες.

Αρχίζουν δηλαδή, οι «ισχυροί», να μετακινούνται:

από τους (ως τώρα) «δεδομένους», στους (στο εξής) «αξιόπιστους»!

Αξιόπιστος ηγέτης είναι μόνον εκείνος που υπηρετεί το εθνικό συμφέρον της χώρας του και γι’ αυτό αναζητά αληθινές τοπικές και διεθνείς συμμαχίες.

Αντίθετα, ένας πολιτικός-«γιουσουφάκι», είναι απλώς… «μιας χρήσεως», που δεν προσφέρει εχέγγυα σταθερότητας και «συνέχειας» σε κανένα.

Έγραφα λοιπόν, χθες, πως:

«Ο πολυκεντρισμός απελευθερώνει τις εσωτερικές δυνάμεις του διεθνούς συστήματος: Δηλαδή των κοινωνιών του και των λαών του.

Και οδηγεί σε εθνοκεντρική συγκρότηση. Όσων εθνικών κρατών αντέξουν τον ανταγωνισμό και επιβιώσουν. Οι υπόλοιποι…»

Επιστρέφουμε, δηλαδή, σε μια αρχιτεκτονική διεθνών σχέσεων που θυμίζει κάπως αυτό που επικρατούσε στην Ευρώπη, το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα (μετά την κατάρρευση της «Ιεράς Συμμαχίας») και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα (ως τις παραμονές του Α΄ Πολέμου).

Οι συνθήκες βέβαια ήταν τότε πολύ διαφορετικές. Αλλά κι εκείνος ήταν ένας «πολυκεντρικός κόσμος».

Έγραφα ακόμα χθες:

«Στον πολυκεντρικό κόσμο που μπαίνουμε, θα επιβιώσουν κοινωνίες που έχουν:
--Σαφή αίσθηση εθνικού συμφέροντος
--Ανταγωνιστικότητα παραγωγής
--Τοπικές συμμαχίες που μετράνε.
--Ανάκτηση εθνικής κυριαρχίας
--Και ταχύτατο προσανατολισμό των κοινωνιών τους σε ανακλαστικά εθνικής επιβίωσης.

Μόνο έτσι θα μας παίρνουν στα σοβαρά διεθνείς συνεταίροι, σύμμαχοι ή και ανταγωνιστές ακόμα.

Θα επιβιώσουμε μόνον αν είμαστε ανταγωνιστικοί:

Παραγωγικά, γεωπολιτικά και στρατιωτικά…»

* Το δεύτερο από τα παραπάνω, - δηλαδή οικονομική «ανταγωνιστικότητα» - είναι η «αχίλλειος πτέρνα» της Ελλάδας!

Κι ο βασικός λόγος που κατρακύλησε στην κρίση. Αλλά είναι ταυτόχρονα κάτι που ήδη άρχισε να αλλάζει.

Επί διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, η Ελλάδα έκανα αληθινό «άλμα» στη διεθνή κατάταξη ανταγωνιστικότητας. Κατά 41 θέσεις!

Τέτοια άλματα σε τόσο λίγο χρόνο δεν έχουν ξαναγίνει ποτέ και πουθενά.

Κι είναι πολύ αποκαλυπτικό του μεταρρυθμιστικού έργου που άρχισε τότε και που ανακόπηκε μετά, επί Τσίπρα. Στη διακυβέρνηση του οποίου η ελληνική ανταγωνιστικότητα υποχώρησε ξανά (έχασε καμιά 10αρια θέσεις τα τελευταία τρία χρόνια…).

Σε ό,τι αφορά λοιπόν, την ανταγωνιστικότητα, ως βασικό πρόταγμα της νέας εποχής, ο Σαμαράς το ξεκίνησε και το προχώρησε. Κι απέδειξε ότι μπορεί να γίνει.

* Στο τρίτο από τα παραπάνω - τοπικές συμμαχίες που μετράνε - επίσης έγινε σημαντική τομή επί διακυβέρνησης Σαμαρά Βενιζέλου:
--Ξεκίνησε ο «άξονας»: Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ.
--Και παράλληλα, το «τρίγωνο»: Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου!

Δεν επρόκειτο για απλή βελτίωση διμερών σχέσεων. Πρόκειται πια για στρατηγική σύγκλιση γεωπολιτικών συμφερόντων, όπου μπαίνει μέσα και η Κύπρος: ως «σφήνα» και ως «γέφυρα» - και στις δύο περιπτώσεις.

--Το 2013 που ξεκίνησε, το Ισραήλ βρισκόταν σε μεγάλη αγωνία, καθώς πύκνωναν οι εκρήξεις γύρω του από την «αραβική άνοιξη» κι είχε αρχίσει να κλιμακώνεται ο εμφύλιος στη Συρία, στον οποίο αναμιγνυόταν πλήρως το Ιράν.

Ενώ η Δύση προσπαθούσε τότε «να τα βρει» με το Ιράν - αδιαφορώντας για την ενεργό ανάμιξή του στον εμφύλιο της Συρίας.

Έτσι λοιπόν, η στρατηγική σύγκλιση του Ισραήλ με δύο χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ελλάδα και Κύπρο) εκ των οποίων η μια είναι και μέλος του ΝΑΤΟ, έσπαγε τη μόνιμη γεωπολιτικά απομόνωση του Ισραήλ, τη στιγμή που το Ισραήλ είχε περισσότερο ανάγκη. Και τη στιγμή που οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ είχαν ψυχρανθεί και με την Τουρκία είχαν διαρραγεί για τα καλά.

--Το 2014, όταν ξεκίνησε το «τρίγωνο» Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος, ο στρατηγός Σίσι είχε ανατρέψει τον εκλεγμένο ισλαμιστή Πρόεδρο Μόσι, τα είχε σπάσει με την Άγκυρα (που στήριζε ενθέρμως τον ισλαμιστή Μόσι), και βρισκόταν απομονωμένος πλήρως από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και από τους Αμερικανούς, που δεν συμπαθούσαν ένα «δικτάτορα»!

Έτσι όταν Σαμαράς και Αναστασιάδης πρότειναν «τριγωνική» στρατηγική σχέση στο Σίσι, εκείνος βρισκόταν εντελώς απομονωμένος και ανταποκρίθηκε αμέσως.

Κι όταν του ζήτησαν να συμφωνήσει ότι θα διαπραγματευθεί με Ελλάδα και Κύπρο τα όρια της μεταξύ τους ΑΟΖ, αφήνοντας την Τουρκία απ’ έξω, αυτό αποδυνάμωσε για πρώτη φορά τις αξιώσεις της Τουρκίας επί της Ελληνικής ΑΟΖ νοτίως του Καστελόριζου.

Τότε δημιουργήθηκε αληθινό διπλωματικό «τετελεσμένο» σε βάρος της Τουρκίας. Αλλά πόσοι το γνωρίζουν;

Οι δύο εκείνες στρατηγικές κινήσεις ξεδίπλωσαν για πρώτη φορά μιαν άλλου τύπου διπλωματία εκ μέρους της Ελλάδος. Που δεν αμφισβητούσε τις παραδοσιακές γεωπολιτικές σταθερές του Ατλαντισμού και της Ευρώπης. Αλλά πήγαινε πέρα από τα αδιέξοδά τους. Και ξεπερνούσε τα κενά τους. Κι έτσι ταιριάζει πολύ περισσότερο στην αναζήτηση «ενεργών συμμαχιών» της νέας εποχής.

Στο μεταξύ ο Τσίπρας διατήρησε αυτά τα «κεκτημένα» της εποχής Σαμαρά, αλλά δεν μπόρεσε να τα πάει πιο κάτω. Γιατί δεν τον εμπιστεύεται ούτε το Ισραήλ, ούτε η Αίγυπτος του Σίσι.
--Το Ισραήλ δεν τον εμπιστεύεται, γιατί θυμάται την εμπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ στο επεισόδιο του Μαβή-Μαρμαρά, το Μάϊο του 2010.
--Και η Αίγυπτος δεν τον εμπιστεύεται λόγω της σχέσης που είχε με τους «αδελφούς μουσουλμάνους», οι οποίοι βρίσκονταν πίσω από το επεισόδιο Μαβή-Μαρμαρά, όπως και η Τουρκία του Ερντογάν εξ άλλου, που είναι «κόκκινο πανί» για τον Σίσι.

Το ενδιαφέρον είναι πως οι Αμερικανοί τότε (επί Ομπάμα) είχαν δει με κάποια επιφυλακτικότητα τις κινήσεις Σαμαρά προς Ισραήλ και Αίγυπτο. Κύριο μέλημά τους τότε, «να μη νιώσει άβολα» η Τουρκία.

Αλλά δεν προέβαλαν αντίρρηση! Κάποιοι, μάλιστα, είχαν διαβλέψει – ήδη από τότε - ότι δημιουργούσαν «πολύ χρήσιμα στρατηγικά αντερείσματα» στην ταραγμένη Ανατολική Μεσόγειο.

Τώρα που ο Τράμπ προσέγγισε πλήρως και την Αίγυπτο και το Ισραήλ, η πολιτική Σαμαρά έγινε ιδιαίτερα επίκαιρη.

Φτάνει να βρεθεί στην Αθήνα κάποιος αξιόπιστος να την πάει παρακάτω. Γιατί ο Τσίπρας δεν είναι…

* Σε ό,τι το αφορά το τρίτο από τα παραπάνω – ανάκτηση εθνικής κυριαρχίας – δεν χρειάζεται να πούμε πολλά:

--Ο Σαμαράς έβγαινε από το Μνημόνιο,
χωρίς στενή επιτήρηση,
χωρίς ανάγκη αναθεώρησης του χρέους ξανά μετά από 15 χρόνια (το 2032),
χωρίς δεσμεύσεις για πλεονάσματα ως το… 2060
και χωρίς υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια!

Ο Σαμαράς ανακτούσε την κυριαρχία που είχε χαθεί την εποχή του Μνημονίου.

Ο Τσίπρας, αντίθετα, την υποθήκευσε για δεκαετίες!

Και σύμφωνα με προβλέψεις των ίδιων των δανειστών, το Ελληνικό χρέος όταν τέλειωνε η διακυβέρνηση Σαμαρά – γινόταν πλήρως βιώσιμο μέσα σε λίγα χρόνια, ως το 2022.

Ενώ σύμφωνα με τις ίδιες προβλέψεις των δανειστών σήμερα, μετά από 3 χρόνια Τσίπρα, το Ελληνικό χρέος δεν θα γίνει βιώσιμο ούτε το 2060!

Όσο το χρέος είναι μη βιώσιμο μακροχρόνια, δεν υπάρχει ούτε συζήτηση για ανάκτηση εθνικής κυριαρχίας.

Εδώ οι συγκρίσεις είναι πια συντριπτικές σε βάρος του Τσίπρα.

* Σε ό,τι αφορά τέλος, το πρώτο και το τελευταίο – αίσθηση εθνικού συμφέροντος και ανακλαστικά εθνικής επιβίωσης - ο Σαμαράς έκανε συνοπτικά τα εξής:
--Έκλεισε τα σύνορα προς Τουρκία και κράτησε το κύμα των λαθρομεταναστών έξω από την Ελλάδα, αλλά και από την Ευρώπη (Μόνο από την Ιταλία προσπαθούσαν να μπούνε τότε…)
--Κράτησε σε «απόσταση ασφαλείας» τον Ερντογάν, επιτυγχάνοντας μείωση των προκλήσεων από την πλευρά της Τουρκίας στο Αιγαίο. Την ίδια ώρα που έκανε στενές συμμαχίες με όλους του βασικούς εχθρούς του Ερντογάν στην περιοχή – Ισραήλ και Αίγυπτο. Δεν προσπάθησε να λύσει κανένα πρόβλημα από εκείνα που δεν λύνονται. Κατάφερε ωστόσο, να μην υπάρχουν διμερείς τριβές μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.
--Τέλος, δεν προσπάθησε να «προσεγγίσει» τον Πούτιν. Αλλά είχε μια ειλικρινή σχέση μαζί του. Καθαρή και τίμια. Κι όταν χρειάστηκε, η κυβέρνηση Σαμαρά εξασφάλισε μεγάλη μείωση των τιμών φυσικού αερίου από τον Πούτιν (της τάξης του 17%) και μάλιστα τη στιγμή που οι σχέσεις Ευρώπης-Ρωσίας επιδεινώνονταν απότομα λόγω Ουκρανίας.

Ούτε περίεργα «ανοίγματα» (τύπου Λαφαζάνη) που συνήθως δεν αποδίδουν τίποτε.

Ούτε ξαφνικές απελάσεις Ρώσων διπλωματών, όπως τώρα.

Καλές σχέσεις, παραγωγικές σχέσεις, με απόσταση ασφαλείας.

Ο Τσίπρας, αντίθετα άνοιξε τα σύνορα και έδωσε στον Ερντογάν «μοχλό» πίεσης επί της Ευρώπης και εκβιασμών επί της Ελλάδος.

--Πήγε στην Τουρκία άρχισε τις «ρεβεράντζες» (τον έκαναν και… επίτιμο διδάκτορα), κι ύστερα έφερε τον Ερντογάν εδώ, άρχισε εκείνος τις προκλήσεις επί Ελληνικού εδάφους, είχαμε συνεχή ένταση στο Αιγαίο και την αιχμαλωσία των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στον Έβρο.

Ο Τσίπρας, προσπάθησε να κάνει «θεαματική προσέγγιση» με τον Ερντογάν και «τολμηρά ανοίγματα συνεργασίας» με τον Πούτιν. Και μετά από τρία μόλις χρόνια, οι σχέσεις μας και με την Τουρκία και με τη Ρωσία, ποτέ δεν ήταν χειρότερες!

Το ποιος υπηρέτησε το εθνικό συμφέρον και ποιος το χαντάκωσε είναι προφανές.

Συμπέρασμα:

Είναι εύκολο να είσαι «καραγκιόζης», μόνο που καταντάς «γιουσουφάκι».

Το δύσκολο είναι να είσαι αξιόπιστος ηγέτης.

Μόνο που στη νέα εποχή του πολυκεντρισμού, δεν θα «φτουράνε» πια καραγκιόζηδες.

Μόνον αξιόπιστοι ηγέτες.
ΠΗΓΗ