Όλα ξεκίνησαν το Σεπτέμβριο του 1984…Γεννημένος σε μια αγνή εποχή πέρασα τα σχολικά μου χρόνια λαμβάνοντας μέρος σε όλες τις πολιτιστικές εκδηλώσεις (θέατρο, χορό,χορωδία, μπάσκετ). Από το δημοτικό κιόλας μέχρι το λύκειο αντιλήφθηκα τις έντονες ανησυχίες μου σχετικά με τα κοινά και την πόλη μου∙ Προέδρος τμήματος , Πρόεδρος και μέλος δεκαπενταμελούς ,εθελοντής αναδάσωσης και άλλες δραστηριότητες διεύρυναν τους ορίζοντές μου.
Τελειοποίησα δύο βασικές γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά) ενώ ακούγοντας την καρδιά μου , πέτυχα και πέρασα στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών από οπού αποφοίτησα με καλή βαθμολογία .
Τελειοποίησα δύο βασικές γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά) ενώ ακούγοντας την καρδιά μου , πέτυχα και πέρασα στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών από οπού αποφοίτησα με καλή βαθμολογία .
Παράλληλα εργάζομαι αδιάκοπα από την ενηλικίωσή μου μέχρι σήμερα, αρχικά σε καταστήματα εστίασης , εν συνεχεία και μέχρι σήμερα ως καθηγητής φιλόλογος ενώ διατηρώ επιχείρηση μικρής λιανικής στην πόλη μας. Αθλητής μπάσκετ γεύτηκα αρκετές διακρίσεις μέχρι και τα εφηβικά μου χρόνια με την αγαπημένη μου ομάδα το Γ.Σ.Η. Μέγα πάθος μου η μαγειρική λόγω της κατά το ήμισυ μικρασιάτικης καταγωγής μου και ο αθλητισμός.
Οι αξίες της αφοσίωσης και της προσφοράς με οδήγησαν να ασχοληθώ με τις κοινωνικές δομές του Δήμου μας από τη μια ως καθηγητής στα δωρεάν φροντιστηριακά μαθήματα και από την άλλη ως μέλος του κοινωνικού παντοπωλείου. Όνειρό μου να δώ την πόλη μας να γνωρίσει πιο φωτεινές μέρες και τους πολίτες ενωμένους να ξεπερνούν με χαμόγελο κάθε δυσκολία.
ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΚΡΙΣΗ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ;
Η κοινωνική λαίλαπα που προκλήθηκε εξαιτίας της δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας μας, μας έκανε όλους να σκεφτόμαστε και να εκφραζόμαστε σαν τον Ανταμ Σμιθ και τον Κέϋνς. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από οικονομικά στοιχεία και καλούμαστε να κρίνουμε και να κατανοήσουμε τί σημαίνει διαχείριση χρέους, δημοσιονομικό έλλειμμα κ.λπ.
Μήπως όμως βρισκόμαστε σε λάθος κατεύθυνση; Μήπως η λύση δε βρίσκεται στους αριθμούς αλλά στους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από αυτούς; Μήπως ακολουθώντας τα χνάρια σημαντικών ιστορικών προσωπικοτήτων να καταφέρουμε να αντικρύσουμε το πολυπόθητο φως; Μήπως η οικονομική κρίση είναι τελικά κρίση αξιών;
Που τα στηρίζω όλα αυτά; Πρόσφατα διάβασα το έργο δύο ηγετικών φυσιογνωμιών της Ηλιούπολης, όπου με ενέπνευσε να γράψω αυτό το άρθρο.
Ο πρώτος, Υδραίος στην καταγωγή, έζησε στην Ηλιούπολη από το 1929 έως το 1945. Πρόκειται για τον Παναγιώτη Πρωτοπαππά, αείμνηστο ευεργέτη της Ηλιούπολης, ο οποίος το 1936 ίδρυσε μαιευτήριο για άπορες επιτόκους της Ηλιούπολης. Κατά την διάρκεια της κατοχής το κτίσμα χρησιμοποιήθηκε από τον Ερυθρό Σταυρό. Εκεί μοίραζαν γάλα για τα βρέφη και διένεμαν συσσίτια και βιταμίνες για τα παιδιά. Μετά τον πόλεμο ο Πρωτοπαππάς παραχώρησε το κτίσμα στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών για τη στέγαση Ορφανοτροφείου. Στο κτίσμα αυτό στεγάστηκαν τελικά τα Εκπαιδευτήρια Ορθοδόξων Καλογραιών «η Θεομήτωρ», όπου και λειτουργούν μέχρι και σήμερα.
Η δεύτερη, αγωνίστρια κατά τη διάρκεια της κατοχής και γραμματέας της ΕΠΟΝ Ηλιούπολης, η Ζωή Πετροπούλου αποτελούσε το «χωνί» της πόλης. Το αυτοσχέδιο χωνί αποτελούσε έναν πρόχειρο τηλεβόα από χαρτόνι, όπου το έβαζε κάτω από τη μασχάλη της και γυρνούσε το βράδυ τις γειτονιές της αραιοκατοικημένης τότε Ηλιούπολης και ενημέρωνε τους πολίτες για τα πολιτικα-στρατιωτικά νέα, για τις δίκες ,τις εκτελέσεις και πολλά άλλα γεγονότα για το λαό της Αθήνας. Όπως λέει η ίδια η « Οι Γερμανοί μας ακούγανε και βγαίνανε και μας κυνηγούσαν με τα πολυβόλα..». Πρόκειται για τη φωνή της Αντίστασης, μια πραγματική ηρωίδα της Ηλιούπολης.
Οι αξίες της προσφοράς και της αυτοθυσίας, της αγάπης και της ομόνοιας, της αντίστασης και της ομοψυχίας που μας δίδαξαν και μας μετέφεραν οι αγαπημένοι ανωτέρω συμπολίτες μας πρέπει να αποτελέσουν οδηγό στη ζωή μας. Ίσως το να τιμήσουμε ανθρώπους που έχουνε ιστορία, μας βοηθήσει να επιστρέψουμε στις αξίες, που ξεχάσαμε και να ξεφύγουμε από την οικονομική κρίση, που συνεχίζει να μας ταλανίζει.Δε θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι η οικονομική επιστήμη, είναι μια κοινωνική επιστήμη, που θα πρέπει να την αξιοποιήσουμε υπέρ του ανθρώπου και όχι των αριθμών.
ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΚΡΙΣΗ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ;
Η κοινωνική λαίλαπα που προκλήθηκε εξαιτίας της δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας μας, μας έκανε όλους να σκεφτόμαστε και να εκφραζόμαστε σαν τον Ανταμ Σμιθ και τον Κέϋνς. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από οικονομικά στοιχεία και καλούμαστε να κρίνουμε και να κατανοήσουμε τί σημαίνει διαχείριση χρέους, δημοσιονομικό έλλειμμα κ.λπ.
Μήπως όμως βρισκόμαστε σε λάθος κατεύθυνση; Μήπως η λύση δε βρίσκεται στους αριθμούς αλλά στους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από αυτούς; Μήπως ακολουθώντας τα χνάρια σημαντικών ιστορικών προσωπικοτήτων να καταφέρουμε να αντικρύσουμε το πολυπόθητο φως; Μήπως η οικονομική κρίση είναι τελικά κρίση αξιών;
Που τα στηρίζω όλα αυτά; Πρόσφατα διάβασα το έργο δύο ηγετικών φυσιογνωμιών της Ηλιούπολης, όπου με ενέπνευσε να γράψω αυτό το άρθρο.
Ο πρώτος, Υδραίος στην καταγωγή, έζησε στην Ηλιούπολη από το 1929 έως το 1945. Πρόκειται για τον Παναγιώτη Πρωτοπαππά, αείμνηστο ευεργέτη της Ηλιούπολης, ο οποίος το 1936 ίδρυσε μαιευτήριο για άπορες επιτόκους της Ηλιούπολης. Κατά την διάρκεια της κατοχής το κτίσμα χρησιμοποιήθηκε από τον Ερυθρό Σταυρό. Εκεί μοίραζαν γάλα για τα βρέφη και διένεμαν συσσίτια και βιταμίνες για τα παιδιά. Μετά τον πόλεμο ο Πρωτοπαππάς παραχώρησε το κτίσμα στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών για τη στέγαση Ορφανοτροφείου. Στο κτίσμα αυτό στεγάστηκαν τελικά τα Εκπαιδευτήρια Ορθοδόξων Καλογραιών «η Θεομήτωρ», όπου και λειτουργούν μέχρι και σήμερα.
Η δεύτερη, αγωνίστρια κατά τη διάρκεια της κατοχής και γραμματέας της ΕΠΟΝ Ηλιούπολης, η Ζωή Πετροπούλου αποτελούσε το «χωνί» της πόλης. Το αυτοσχέδιο χωνί αποτελούσε έναν πρόχειρο τηλεβόα από χαρτόνι, όπου το έβαζε κάτω από τη μασχάλη της και γυρνούσε το βράδυ τις γειτονιές της αραιοκατοικημένης τότε Ηλιούπολης και ενημέρωνε τους πολίτες για τα πολιτικα-στρατιωτικά νέα, για τις δίκες ,τις εκτελέσεις και πολλά άλλα γεγονότα για το λαό της Αθήνας. Όπως λέει η ίδια η « Οι Γερμανοί μας ακούγανε και βγαίνανε και μας κυνηγούσαν με τα πολυβόλα..». Πρόκειται για τη φωνή της Αντίστασης, μια πραγματική ηρωίδα της Ηλιούπολης.
Οι αξίες της προσφοράς και της αυτοθυσίας, της αγάπης και της ομόνοιας, της αντίστασης και της ομοψυχίας που μας δίδαξαν και μας μετέφεραν οι αγαπημένοι ανωτέρω συμπολίτες μας πρέπει να αποτελέσουν οδηγό στη ζωή μας. Ίσως το να τιμήσουμε ανθρώπους που έχουνε ιστορία, μας βοηθήσει να επιστρέψουμε στις αξίες, που ξεχάσαμε και να ξεφύγουμε από την οικονομική κρίση, που συνεχίζει να μας ταλανίζει.Δε θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι η οικονομική επιστήμη, είναι μια κοινωνική επιστήμη, που θα πρέπει να την αξιοποιήσουμε υπέρ του ανθρώπου και όχι των αριθμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου