Το πνεύμα των Εξαρχείων, του μπάφου και της ψευτοελευθερίας θέλει να πάρει τη ρεβάνς από εκείνους που έδωσαν αγώνα για να σταθεί όρθια η χώρα. Που πάλεψαν και παλεύουν για προσωπική και εθνική πρόοδο. Και που έχασαν πολλά περισσότερα από εκείνα που κέρδισαν.
Θα πρέπει κανείς να αναρωτηθεί τι είναι αυτές οι εκλογές. Τι ψηφίζουμε δηλαδή και ποιος είναι ο στόχος και το κίνητρο για να ξεκουνηθούμε από τον καναπέ μας και να πάμε στις κάλπες.
Είναι μήπως μια ακόμη κυριακάτικη βόλτα όπου περνάμε από το εκλογικό κέντρο και ρίχνουμε μια ψήφο χωρίς νόημα;
Είναι μια ηλιόλουστη Κυριακή όπου δεν έχουμε κανένα λόγο να πάμε και καλύτερα είναι να πιούμε κανένα τσίπουρο γιατί έτσι θα τιμωρήσουμε τον κακό Σαμαρά και την άθλια κυβέρνηση που μας φλόμωσε στα μνημόνια;
Ή μήπως είναι τελικά μια από τις κρισιμότερες εκλογικές αναμετρήσεις της Μεταπολίτευσης; Μήπως είναι τελικά η σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων που θα κρίνει την κατεύθυνση που θα πάρει η Ελλάδα;
Κανείς δε λέει ότι δεν πρέπει να υπάρχει εναλλαγή πολιτικών και κομμάτων στη διακυβέρνηση μιας χώρας. Αντιθέτως, είναι καλό να μην είναι μόνιμα στην εξουσία οι επαγγελματίες της πολιτικής. Όμως, στην παρούσα χρονική στιγμή έχουμε να κάνουμε με μια προσπάθεια βίαιης και ανώμαλης κατάληψης της εξουσίας με… δημοκρατικό τρόπο. Έτσι λέγεται η προσπάθεια αυτής της Αριστεράς να κυβερνήσει τη χώρα με αβέβαιο, όμως, μέλλον. Διότι όταν στηρίζεσαι στο ψέμα, την παραπλάνηση, την υποσχεσιολογία προκειμένου να κρύψεις την πραγματική σου ταυτότητα, αυτό λέγεται πολιτική ανωμαλία.
Θα πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι όχι τι είναι η παρούσα κυβέρνηση. Αυτή την βλέπουμε να κυβερνά την κρίνουμε και την κατακρίνουμε. Κι αν δε μας αρέσει την καταψηφίζουμε. Προσοχή όμως. Προς Θεού η καταψήφιση της κυβέρνησης και του Σαμαρά δεν θα πρέπει να οδηγεί σε στήριξη της Αριστεράς του Τσίπρα και της παρέας του. Κι αυτό είναι που πρέπει να αναλύσουμε πριν πάμε να ψηφίσουμε. Τι είναι δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας και η παρεούλα που έστησαν τον ΣΥΡΙΖΑ και απειλούν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλά πράγματα, όμως, στην ουσία είναι δύο:
1.Το πρώτο είναι μια παρέα τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας που το μόνο που έμαθαν ήταν να κολλάνε αφίσες του ΚΚΕ και να πουλάνε κουπόνια. Φλέρταραν με τον αντιεξουσιαστικό χώρο, το ’παιξαν λίγο ευρωπαϊκή αριστερά και κατέληξαν στον ΣΥΡΙΖΑ βλέποντας ότι θα μπορούσαν όλοι μαζί να καταλάβουν την εξουσία. Είναι η γενιά του 1995 που κατέλαβε το Πολυτεχνείο και τα έκανε μπάχαλο, η ίδια γενιά που το μόνο που έκανε ήταν διαδηλώσεις στους δρόμους ή καταλήψεις στα πανεπιστήμια. Που δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τη γνώση, την πρόοδο, την επαγγελματική εξέλιξη διότι όλα αυτά ήταν και είναι «καπιταλιστικά πρότυπα». Ο Αλέξης και η παρέα του, η Δούρου, ο Σακελλαρίδης, ο Παππάς, είναι μια παλιοπαρέα που συναντήθηκε στα καφέ των Εξαρχείων και αποφάσισε να κάνει επανάσταση εκ τους ασφαλούς. Μια παρέα που στο σχολείο είναι σίγουρο ότι έφαγαν πολλές σφαλιάρες και έπεσε πολύ καζούρα γιατί η αποφορά του αμπέχονου δεν είχε να κάνει με τη φτώχεια και τη βιοπάλη αλλά ήταν «αριστερή μόδα». Είναι μια παρέα που συναντήθηκε στις καταλήψεις των σχολείων στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και ξανασυναντήθηκε στα δραματικά γεγονότα του 2008. Τότε που το κάψιμο της Αθήνας και το πλιάτσικο ονομάστηκαν «επανάσταση των νέων». Είναι μια παρέα που το σπάσιμο των βιτρίνων και η καταστροφή εκατοντάδων εμπόρων ήταν «αγώνας ενάντια στο κατεστημένο». Αυτή η παρέα που έχει ακόμη ως πρότυπα, έστω και κρυφά, τον Στάλιν και τον Ζαχαριάδη και φυσικά τις μεθόδους τους. Που χαίρεται όταν σκάει μια βόμβα στην Αθήνα. Που επικροτεί τον ξυλοδαρμό πολιτικών αντιπάλων ή επιχειρηματιών που έρχονται να βάλουν ένα ευρώ στη χώρα. Την παρέα του Αλέξη, την ομάδα των «παλιόπαιδων» αγκάλιασε ο πολιτικός χώρος που αντιπροσωπεύει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η παρέα είναι κοντά στην εξουσία και έρχεται να πάρει την εκδίκησή της. Για τα Δεκεμβριανά, για τον Εμφύλιο, για τη Χούντα, για το Πολυτεχνείο του ’73, για τα καμένα Πολυτεχνεία των επόμενων ετών, για τις βόμβες των τρομοκρατών που δεν έσκασαν και δεν σκότωσαν τους «εκπροσώπους του κεφαλαίου». Για τις καταλήψεις που δεν πέτυχαν, για τα Πανεπιστήμια που δεν διαλύθηκαν εντελώς όπως ήθελαν, για το 2008 και τον άτυχο Γρηγορόπουλο που τον έκαναν σύμβολο ενώ ούτε ο ίδιος δεν το ήθελε. Ιντιφάντα έρχεται να ζητήσει την ψήφο μας. Ναι κύριοι. Το πνεύμα των Εξαρχείων, του μπάφου και της ψευτοελευθερίας έρχεται να πάρει τη ρεβάνς από εκείνους που έδωσαν αγώνα για να σταθεί όρθια η χώρα. Που πάλεψαν και παλεύουν για προσωπική και εθνική πρόοδο. Και που έχασαν πολλά περισσότερα από εκείνα που κέρδισαν.
2.Η δεύτερη ομάδα είναι το ΠΑΣΟΚ, το αθλιότερο κόμμα που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα. Αυτό που καπηλεύτηκε την ανάγκη του ελληνικού λαού για πραγματική δημοκρατία και ελευθερία. Που έκλεψε, έφαγε, σύλησε στα ιερά και όσια της χώρας και δε λέει να εγκαταλείψει την προσπάθεια να είναι εδώ και να μας ταλαιπωρεί. Στελέχη και ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, η λεγόμενη «πασοκαρία» των κλαδικών και των συνδικαλιστικών ενώσεων, βρέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ με την παρέα των Εξαρχείων κι έκλεισαν μια ιδιότυπη συμφωνία. «Διαφωνούμε, αλλά θα ενωθούμε για να καταλάβουμε την εξουσία». Και αυτό πάνε να πετύχουν. Συνάντηση δύο κόσμων, ο «τσιπρισμός» και η «πασοκαρία» έφτιαξαν τον ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Και οι δύο κόσμοι φτιαγμένοι από τον χειρότερο εαυτό της Ελλάδας. Αν μας επιτρέπεται η έκφραση πρόκειται για το έσχατο όριο του «κ… παιδισμού», μεταμφιεσμένο σε κόμμα.
Όχι λοιπόν, δεν πρέπει να αφήσουμε ποτέ αυτό το άθλιο πολιτικό κατασκεύασμα να πάρει την εξουσία στα χέρια του. Μπορεί η συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να μην είναι καλή. Κάποιοι μπορούν να πουν ότι είναι άθλια. Άλλοι μπορεί να βρίζουν τον Σαμαρά. Ας το κάνουν, δημοκρατία έχουμε. Αυτό που δεν πρέπει να κάνουν όμως είναι να επιτρέψουν την άνοδο του «κ…παιδισμού» στην εξουσία.
Γι’ όλα τα παραπάνω και για πολλά περισσότερα πρέπει όλοι να ψηφίσουμε με νου και γνώση για το τι ακολουθεί. Αυτό που κρύβει ο αναιδής Τσίπρας και οι εναλλακτικοί φίλοι του είναι η καταστροφή της πατρίδας. Και είναι κρίμα να αφήσουμε τώρα την πατρίδα στα χέρια τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου