Εξ' αριστερών όπως βλέπετε (στη παλιά φωτογραφία) ο μακαρίτης ο πατέρας μου Σ.Μ και στα δεξιά του ένας θείος μου. Ιδεολογικά τα πράγματα έγιναν τελείως διαφορετικά αφού ο πατέρας μου πολέμησε με τον Εθνικό στρατό ακολουθώντας τελείως διαφορετική πορεία από αυτή του θείο μου.
Η φωτογραφία προφανέστατα είναι από την περίοδο που ο Εθνικός στρατός ήταν για όλους και ο ΕΑΜ -ΕΛΑΣ δεν είχε διανοηθεί να μην παραδώσει τα όπλα επιχειρώντας να κάνει την χώρα μας Σοβιετία .
Μετά ακολούθησε ο εμφύλιος και η χώρα μας όταν άλλες ανοικοδομούνταν ,για τέσσερα ολόκληρα χρόνια (1945-1949) αλληλοσφάζονταν αδέλφια μεταξύ τους σε μια απέλπιδα προσπάθεια των κομμουνιστών να καταλάβουν βιαίως την Εξουσία.
Αυτά όμως είναι Ιστορία που δεν πρέπει να ξεχνάμε όπως φυσικά και προσωπικά δεν ξεχνώ ποτέ πως από την πλευρά της μητέρας μου τα αδέλφια της είχαν περάσει από Μακρόνησο.
Το να μην πάρεις θέση προφανώς τότε δεν ήταν μια μετριοπαθής στάση αλλά προδοσία. Αυτό που μου ζητούν κατά καιρούς "φίλοι" και γνωστοί κλείνοντας τα μάτια στον κόκκινο ή μαύρο φασισμό.
Γιατί φυσικά και οι πραγματικοί μου φίλοι με καλούν να μην ξεχνώ την Ιστορία του Τόπου και να αποτίω φόρο τιμής μόνο σε εκείνους που μας χάρισαν χρόνια Δημοκρατίας πολεμώντας εναντίον εκείνων που ήθελαν να μετατρέψουν το κράτος μας σε ένα κράτος - παρίας.
14 χρόνια μετά τον θάνατο του , ο πατέρας μου εξακολουθεί και είναι για μένα πρότυπο και κάθε χρόνος που κυλά μου υπενθυμίζει πως είχε απόλυτο δίκιο για πολλά που μου έλεγε και η ζωή του είχε μάθει.
Εξακολουθεί και μου λείπει όπως και η μητέρα μου (περισσότερο είναι η αλήθεια αυτή) που "χάθηκε" πολύ νέα και που ήταν φυσικά και η ήρεμη ΔΥΝΑΜΗ της οικογένειάς μας.
Από το δικό της ξαφνικό "φευγιό" έχουν περάσει ήδη 25 χρόνια!
Σ.Μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου