Είναι σχεδόν κωμικό να βλέπεις έναν δήμαρχο εν έτει 2025 να μιλάει σαν να απευθύνεται σε καφενείο του ’80, κουνώντας το δάχτυλο στον «εχθρό λαό-τραπεζίτη» και βαφτίζοντας το δημοτικό συμβούλιο επαναστατική συνέλευση.
Αντί να συζητάμε πώς θα μπουν τα παιδιά μας σε καλύτερες τάξεις, με σύγχρονο εξοπλισμό και αξιοπρεπείς υποδομές, αναλωνόμαστε σε μια ρητορική όπου ο Παλαμάς χρησιμοποιείται ως κομματικό φυλλάδιο και η ΚΕΔΕ καλείται να βάλει «επιγραφές αλήθειας» δίπλα σε χορηγικές πινακίδες.
Η εμμονή με το να βαφτίζουμε «εχθρό» οποιονδήποτε συμβάλλει (έστω και με λάθος κίνητρα) στη βελτίωση των σχολικών υποδομών, δείχνει όχι μαχητικότητα, αλλά πολιτικό αναχρονισμό. Στην πράξη, η πόλη της Πάτρας μένει θεατής, παγιδευμένη σε μια αέναη διακήρυξη που μοιάζει περισσότερο με πολιτικό μνημόσυνο παρά με σχέδιο για το μέλλον.
Το ΚΚΕ, διαχρονικά, αρνείται να αποδεχτεί ότι η τοπική αυτοδιοίκηση είναι πεδίο λύσεων κι όχι πεδίο δοξασίας «αγώνων». Στην πραγματικότητα, με τέτοια καλέσματα, το μόνο που καταφέρνει είναι να αυτοπεριορίζεται στο ρόλο του πιο αναχρονιστικού εκφραστή του «όχι σε όλα».
Ο Πελετίδης μιλάει για «κοράκια» και «σωτήρες» — στην πράξη όμως, τα πραγματικά κοράκια είναι όσοι αρνούνται στον πολίτη μια πόλη που να κοιτά μπροστά, επιμένοντας να την κρατούν δεμένη με το βλέμμα στραμμένο μονίμως στο παρελθόν.
Γιάννης Τσαρπαλής
Πρόεδρος δημοτικού Συμβουλίου δήμου Ελληνικού - Αργυρούπολης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου