"Χθες πρωί στις 10.00 περίπου, στη στάση του 856 στην οδό Καφαντάρη απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, μετά από μια κατάκοπη, άυπνη νύχτα.
Αναμονή και προσμονή για όσο πιο γρήγορη μετάβαση στην οικεία, την ασφαλή, την πάντα πιο ασφαλή και σίγουρη, από τη ζωή στο δρόμο, των αστέγων, των εγκαταλελειμμένων, των ανθρώπων χωρίς μοίρα και πατρίδα, των παρείσακτων...και των ανθρώπων που δουλεύουν. μοχθούν και παλεύουν καθημερινά σε τόσες αντιξοότητες, σε τόσες απάνθρωπες και δύσκολες συνθήκες...
Κοντά σε κείνους που αγαπάς, που σου λείπουν, που νοιάζεσαι, που ελπίζεις...
Δίπλα σε αυτήν την αναμονή και άλλοι, μεγαλύτεροι, άντρες, γυναίκες, ξένοι, "δικοί"...με τις ίδιες σκέψεις ή όχι, με τις ίδιες περίπου συνθήκες και σταθερές στις οικίες τους, στη ζωή τους.
Έξαφνα, μια φωνή. Ο άνθρωπος!....έπεσε, σωριάστηκε....
Γυρνάς, γυρνάνε όλοι...
Ο ένας μας, ο άνδρας ο 70χρονος, με τη σακούλα το ψωμί στο χέρι, κουβαλητής σ΄αυτό που έταξε τη ζωή του, στην οικογένεια του, τη σύζυγό του, πεσμένος μπρούμυτα, χωρίς αντίδραση, με ένα πρώτο σημάδι αίματος να διακρίνεται στο πλάι του προσώπου του και στην άσφαλτο, σχεδόν ξέπνοος...
Σαστίζεις, σαστίζετε, τι να κάνεις άλλωστε, τι ξέρεις, τι θυμάσαι, τι ξέρουν όλοι...
Μαζεύεις τις δυνάμεις σου, παίρνεις κουράγιο κι από ένα παλικάρι, που πετάχτηκε πρόθυμα από το απέναντι πεζοδρόμιο, οδηγός φορτηγού, διανομέας και φιλότιμος άνθρωπος...
Μαζί τον γυρνάτε με προσοχή, τον ακουμπάτε απαλά ανάσκελα, του μιλάτε, τον αγγίζετε περισσότερο για να τον τοποθετήστε καλύτερα, να τον φροντίσετε...
Δίπλα, πλάι, πίσω, άνθρωποι διστακτικοί, προβληματισμένοι, με αίσθηση λύπης αλλά και αυτοσυντήρησης...
Κάποιος να φέρει ένα νερό και συ πετιέσαι για το ίδιο κι ελπίζεις να μην έχει κακό τέλος αυτή η κακή αρχή της μέρας...
Το παλικάρι τηλεφωνεί στο ΕΚΑΒ, δίνει το στίγμα, περιγράφει την κατάσταση, πρέπει να φύγει, είναι στη δούλεψη άλλου, ζητάει, ρωτάει, αν θα μείνει κάποιος κοντά...
Μένεις εσύ...έτσι έμαθες, αυτό πιστεύεις, σαν πεπρωμένο που παλεύεις να μπολιάσεις κι αλλού, που πιστεύεις, που θεωρείς καθήκον, που ελπίζεις να μη χρειαστεί για κάποιον δικό σου, αλλά αν τυχόν, να βρεθεί ένας άνθρωπος...
Του μιλάς, δύσκολα βγαίνουν οι λέξεις, αλλά κάπως βγαίνουν, διακόπτονται, σιωπή και πάλι...
Το τραύμα στο κεφάλι αιμορραγεί, κόβεις σε κομμάτια το χαρτί που σου φέρανε, προσπαθείς απαλά, να ακουμπήσεις το σημείο, το σκέφτεσαι, το προσπαθείς, συνεχίζεις..
Αρχίζει ευτυχώς κι ανταποκρίνεται, τον ρωτάς ξανά, είναι κοντογείτονας, είναι πατέρας, είναι εκεί, μπροστά σου, στα χέρια σου, αφημένος ολότελα στην ανθρωπιά σου...
Μια κοπελιά από το πίσω κατάστημα, μάλλον ξένη στην καταγωγή, αλλά με χρόνια στη χώρα και ίσως εδώ γεννημένη, είχε πλησιάσει να βοηθήσει, σου προτείνει να τον βοηθήσετε να κάτσει (ευτυχώς σιγά σιγά μπορεί πια ), στο καρεκλάκι στη βάση της στάσης που είναι εκεί για όταν βγαίνει για ένα μικρό διάλειμμα, ή για το διαβάτη που χρειάζεται να ξαποστάσει. Σου φέρνει και μια καλή τσάντα πάνινη για το ψωμί που σχεδόν είχε βγει έξω από τη ναύλον τσάντα του φούρνου.
Πια με ανακούφιση, μπορείς να μιλήσεις καλά και αναλυτικά μαζί του και να περιμένετε το ασθενοφόρο, για να αναλάβει αυτό τα δέοντα, για να σιγουρευτούμε. Του δίνεις τα γυαλιά του, που έσπασαν αλλά δεν πληγώνουν, δεν προκαλούν πρόβλημα.
Δυο μηχανές, τέσσερις αστυνομικοί, έρχονται ειδοποιημένοι και κείνοι από το ΕΚΑΒ, πλησιάζουν, μας ρωτούν, μαθαίνουν, του μιλούν, τον καθησυχάζουν κι αυτοί, λένε για ασθενοφόρο.
Εκείνος "καλά" πια, με την αιμορραγία να έχει σταματήσει, με το χαρτί στο χέρι και το ψωμί στο πλάι, δε δέχεται...Δε θέλει να παραβαρέσει...υπάρχουν αλλού σημαντικότερες ανάγκες θα σκέφτεται, ίσως έχει ανάγκη να γυρίσει στο καταφύγιο του σπιτιού που λέγαμε στην αρχή...
Του το ξαναπροτείνουν και συ μαζί, αντιπροτείνει το φαρμακείο της γειτονιάς, να δει και να φροντίσει την πληγή ο Μιχάλης, ο φαρμακοποιός, που τον ξέρει, τον εμπιστεύεται και είναι κοντά στο σπίτι του...
Ζητάνε την ταυτότητα, την παίρνουν φορώντας γάντια, έτσι προβλέπεται, γράφουν τα στοιχεία του, φεύγοντας ευχαριστούν...
Υπάρχουν άνθρωποι στις μέρες μας σου λένε...Κουνάς το κεφάλι σου και δε νιώθεις παρά ένα μικρός και λίγος που στα Μεγάλα μπορεί να κάνεις Πίσω...
Περιμένετε εκ νέου το λεωφορείο, μιας και θέλει να μεταφερθεί με αυτό, αυτό που περιμένατε στην αρχή, άγνωστοι μέχρι τότε, να πάτε στον προορισμό σας, όπως είχατε ορίσει, πριν το συμβάν...
Φτάνει, ανεβαίνετε, ελάχιστος κόσμος, δεν ακουμπάτε σε κανένα σημείο, τον έχεις στο νου σου, πλησιάζετε, κοιτάς, κατεβαίνετε μαζί και κει, στο φαρμακείο...Να σιγουρευτείς...
Σε βλέπουν και κει μαζί του, έχει ξερά πια σημάδια του αίματος, σε περιεργάζονται οι πελάτες, όπως οι επιβάτες στο λεωφορείο, περιγράφετε το συμβάν, λαμβάνει τις συμβουλές, αφήνεται στη φροντίδα του φαρμακοποιού, για το τραύμα, στη μέτρηση τις πίεσης....πας να πλυθείς με σαπούνι και νερό...δε σ΄ έχει ανάγκη πια ...
Επιστρέφεις, η συμβουλή είναι να πάει με τη γυναίκα του σε ένα νοσοκομείο (δεν έχει ιστορικό), ή στο κέντρο υγείας του Βύρωνα, για λιγότερο κόσμο και πιο κοντά. Δε θέλει να την ανησυχήσει, κινάει να πάει σε κείνη αυτός...
Πας και συ...Πάλι, δίπλα, να βγάλεις από την σκέψη σου, να περιορίσεις όσο το δυνατόν το φόβο, τον άλλο φόβο πια..., μήπως δεν είναι τόσο καλά για να φτάσει...
Προχωράτε, συζητάτε και πάλι, του μιλάς για τη γειτονιά του, βλέπεις ότι εκεί, το ξέρεις από πριν, ζουν και κάποιοι συγχωριανοί σου, δεν είναι πια απλά ένας άγνωστος, δεν είναι ένας ξένος, αλλά μάλλον ποτέ δεν ήταν και δε θα θελες να αφήσεις να γίνει...
Φτάνετε....αποχαιρετιέστε...κοιτάς λοξά, κρυφά σχεδόν αν έφτασε στο κατώφλι..., μήπως και δε θέλει, μήπως παραβιάζεις τον προσωπικό του χώρο και λογισμό, από διακριτικότητα...
Πια, περπατάς μόνος, όμως νιώθεις να έχεις παρέα..
Ροβολάς, έχοντας μαζί σου πολλούς...
Το καθήκον, το θάρρος, την προσφορά, την πίστη, την ελπίδα...
Στο επόμενο μεγάλο βήμα, ίσως καταφέρεις το πιο δύσκολο, να προσθέσεις την Αγάπη..."
Αναμονή και προσμονή για όσο πιο γρήγορη μετάβαση στην οικεία, την ασφαλή, την πάντα πιο ασφαλή και σίγουρη, από τη ζωή στο δρόμο, των αστέγων, των εγκαταλελειμμένων, των ανθρώπων χωρίς μοίρα και πατρίδα, των παρείσακτων...και των ανθρώπων που δουλεύουν. μοχθούν και παλεύουν καθημερινά σε τόσες αντιξοότητες, σε τόσες απάνθρωπες και δύσκολες συνθήκες...
Κοντά σε κείνους που αγαπάς, που σου λείπουν, που νοιάζεσαι, που ελπίζεις...
Δίπλα σε αυτήν την αναμονή και άλλοι, μεγαλύτεροι, άντρες, γυναίκες, ξένοι, "δικοί"...με τις ίδιες σκέψεις ή όχι, με τις ίδιες περίπου συνθήκες και σταθερές στις οικίες τους, στη ζωή τους.
Έξαφνα, μια φωνή. Ο άνθρωπος!....έπεσε, σωριάστηκε....
Γυρνάς, γυρνάνε όλοι...
Ο ένας μας, ο άνδρας ο 70χρονος, με τη σακούλα το ψωμί στο χέρι, κουβαλητής σ΄αυτό που έταξε τη ζωή του, στην οικογένεια του, τη σύζυγό του, πεσμένος μπρούμυτα, χωρίς αντίδραση, με ένα πρώτο σημάδι αίματος να διακρίνεται στο πλάι του προσώπου του και στην άσφαλτο, σχεδόν ξέπνοος...
Σαστίζεις, σαστίζετε, τι να κάνεις άλλωστε, τι ξέρεις, τι θυμάσαι, τι ξέρουν όλοι...
Μαζεύεις τις δυνάμεις σου, παίρνεις κουράγιο κι από ένα παλικάρι, που πετάχτηκε πρόθυμα από το απέναντι πεζοδρόμιο, οδηγός φορτηγού, διανομέας και φιλότιμος άνθρωπος...
Μαζί τον γυρνάτε με προσοχή, τον ακουμπάτε απαλά ανάσκελα, του μιλάτε, τον αγγίζετε περισσότερο για να τον τοποθετήστε καλύτερα, να τον φροντίσετε...
Δίπλα, πλάι, πίσω, άνθρωποι διστακτικοί, προβληματισμένοι, με αίσθηση λύπης αλλά και αυτοσυντήρησης...
Κάποιος να φέρει ένα νερό και συ πετιέσαι για το ίδιο κι ελπίζεις να μην έχει κακό τέλος αυτή η κακή αρχή της μέρας...
Το παλικάρι τηλεφωνεί στο ΕΚΑΒ, δίνει το στίγμα, περιγράφει την κατάσταση, πρέπει να φύγει, είναι στη δούλεψη άλλου, ζητάει, ρωτάει, αν θα μείνει κάποιος κοντά...
Μένεις εσύ...έτσι έμαθες, αυτό πιστεύεις, σαν πεπρωμένο που παλεύεις να μπολιάσεις κι αλλού, που πιστεύεις, που θεωρείς καθήκον, που ελπίζεις να μη χρειαστεί για κάποιον δικό σου, αλλά αν τυχόν, να βρεθεί ένας άνθρωπος...
Του μιλάς, δύσκολα βγαίνουν οι λέξεις, αλλά κάπως βγαίνουν, διακόπτονται, σιωπή και πάλι...
Το τραύμα στο κεφάλι αιμορραγεί, κόβεις σε κομμάτια το χαρτί που σου φέρανε, προσπαθείς απαλά, να ακουμπήσεις το σημείο, το σκέφτεσαι, το προσπαθείς, συνεχίζεις..
Αρχίζει ευτυχώς κι ανταποκρίνεται, τον ρωτάς ξανά, είναι κοντογείτονας, είναι πατέρας, είναι εκεί, μπροστά σου, στα χέρια σου, αφημένος ολότελα στην ανθρωπιά σου...
Μια κοπελιά από το πίσω κατάστημα, μάλλον ξένη στην καταγωγή, αλλά με χρόνια στη χώρα και ίσως εδώ γεννημένη, είχε πλησιάσει να βοηθήσει, σου προτείνει να τον βοηθήσετε να κάτσει (ευτυχώς σιγά σιγά μπορεί πια ), στο καρεκλάκι στη βάση της στάσης που είναι εκεί για όταν βγαίνει για ένα μικρό διάλειμμα, ή για το διαβάτη που χρειάζεται να ξαποστάσει. Σου φέρνει και μια καλή τσάντα πάνινη για το ψωμί που σχεδόν είχε βγει έξω από τη ναύλον τσάντα του φούρνου.
Πια με ανακούφιση, μπορείς να μιλήσεις καλά και αναλυτικά μαζί του και να περιμένετε το ασθενοφόρο, για να αναλάβει αυτό τα δέοντα, για να σιγουρευτούμε. Του δίνεις τα γυαλιά του, που έσπασαν αλλά δεν πληγώνουν, δεν προκαλούν πρόβλημα.
Δυο μηχανές, τέσσερις αστυνομικοί, έρχονται ειδοποιημένοι και κείνοι από το ΕΚΑΒ, πλησιάζουν, μας ρωτούν, μαθαίνουν, του μιλούν, τον καθησυχάζουν κι αυτοί, λένε για ασθενοφόρο.
Εκείνος "καλά" πια, με την αιμορραγία να έχει σταματήσει, με το χαρτί στο χέρι και το ψωμί στο πλάι, δε δέχεται...Δε θέλει να παραβαρέσει...υπάρχουν αλλού σημαντικότερες ανάγκες θα σκέφτεται, ίσως έχει ανάγκη να γυρίσει στο καταφύγιο του σπιτιού που λέγαμε στην αρχή...
Του το ξαναπροτείνουν και συ μαζί, αντιπροτείνει το φαρμακείο της γειτονιάς, να δει και να φροντίσει την πληγή ο Μιχάλης, ο φαρμακοποιός, που τον ξέρει, τον εμπιστεύεται και είναι κοντά στο σπίτι του...
Ζητάνε την ταυτότητα, την παίρνουν φορώντας γάντια, έτσι προβλέπεται, γράφουν τα στοιχεία του, φεύγοντας ευχαριστούν...
Υπάρχουν άνθρωποι στις μέρες μας σου λένε...Κουνάς το κεφάλι σου και δε νιώθεις παρά ένα μικρός και λίγος που στα Μεγάλα μπορεί να κάνεις Πίσω...
Περιμένετε εκ νέου το λεωφορείο, μιας και θέλει να μεταφερθεί με αυτό, αυτό που περιμένατε στην αρχή, άγνωστοι μέχρι τότε, να πάτε στον προορισμό σας, όπως είχατε ορίσει, πριν το συμβάν...
Φτάνει, ανεβαίνετε, ελάχιστος κόσμος, δεν ακουμπάτε σε κανένα σημείο, τον έχεις στο νου σου, πλησιάζετε, κοιτάς, κατεβαίνετε μαζί και κει, στο φαρμακείο...Να σιγουρευτείς...
Σε βλέπουν και κει μαζί του, έχει ξερά πια σημάδια του αίματος, σε περιεργάζονται οι πελάτες, όπως οι επιβάτες στο λεωφορείο, περιγράφετε το συμβάν, λαμβάνει τις συμβουλές, αφήνεται στη φροντίδα του φαρμακοποιού, για το τραύμα, στη μέτρηση τις πίεσης....πας να πλυθείς με σαπούνι και νερό...δε σ΄ έχει ανάγκη πια ...
Επιστρέφεις, η συμβουλή είναι να πάει με τη γυναίκα του σε ένα νοσοκομείο (δεν έχει ιστορικό), ή στο κέντρο υγείας του Βύρωνα, για λιγότερο κόσμο και πιο κοντά. Δε θέλει να την ανησυχήσει, κινάει να πάει σε κείνη αυτός...
Πας και συ...Πάλι, δίπλα, να βγάλεις από την σκέψη σου, να περιορίσεις όσο το δυνατόν το φόβο, τον άλλο φόβο πια..., μήπως δεν είναι τόσο καλά για να φτάσει...
Προχωράτε, συζητάτε και πάλι, του μιλάς για τη γειτονιά του, βλέπεις ότι εκεί, το ξέρεις από πριν, ζουν και κάποιοι συγχωριανοί σου, δεν είναι πια απλά ένας άγνωστος, δεν είναι ένας ξένος, αλλά μάλλον ποτέ δεν ήταν και δε θα θελες να αφήσεις να γίνει...
Φτάνετε....αποχαιρετιέστε...κοιτάς λοξά, κρυφά σχεδόν αν έφτασε στο κατώφλι..., μήπως και δε θέλει, μήπως παραβιάζεις τον προσωπικό του χώρο και λογισμό, από διακριτικότητα...
Πια, περπατάς μόνος, όμως νιώθεις να έχεις παρέα..
Ροβολάς, έχοντας μαζί σου πολλούς...
Το καθήκον, το θάρρος, την προσφορά, την πίστη, την ελπίδα...
Στο επόμενο μεγάλο βήμα, ίσως καταφέρεις το πιο δύσκολο, να προσθέσεις την Αγάπη..."
Το κείμενο είναι από το facebook του συνδημότη μας Νεκτάριου Βακάλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου