Ο Μίμης Δομάζος, η Δέσποινα Παπαδοπούλου , τα αναπάντητα ερωτήματα και η δική μου απουσία

Ο ΜΙΜΗΣ ΔΟΜΑΖΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΔΗΜΟΤΗ ΜΑΣ ΑΓΓΕΛΟ ΚΑΝΔΗΛΑ 

Ωραία η φωτογραφία του συνδημότη μας Άγγελου Κάνδηλα με τον θρυλικό Μίμη Δομάζο. Ξεκαθαρίζει βέβαια πως τιμά τις ποδοσφαιρικές προσωπικότητες εάν και υποστηρίζει άλλη ποδοσφαιρική ομάδα. Μέχρι να μάθουμε πως πήγε η εκδήλωση από το ιστολόγιο ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ  για να μην γράφουμε ανακρίβειες (που λέει και ο δήμαρχος της πόλης) θέλαμε απλώς να γράψουμε γιατί δεν πήγαμε στην συγκεκριμένη εκδήλωση.



Ως Παναθηναϊκός θα έπρεπε λογικά να τιμήσω την συγκεκριμένη εκδήλωση. Όμως για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν πήγα. Γιατί ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να ζει άλλο με το χθες. Δεν είναι δυνατόν μια ομάδα με τόσους πολλούς οπαδούς να βολοδέρνει επί μια δεκαετία  πάνω σε θολά και αχαρτογράφητα νερά. Η απόλυτη ήττα είναι πως το ίδιο διάστημα ο αιώνιος αντίπαλος έχει σαρώσει τα πάντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ακόμα όμως και στην Ευρώπη είναι πολλές οι σφαλιάρες που έχει φάει ο "Ευρωπαίος" Παναθηναϊκός από ομάδες που παλιότερα δεν τις έβλεπε καν! Μα θα μου πείτε τι φταίει ο Μίμης Δομάζος  για την σημερινή κατάντια; Βεβαίως και οι παλαίμαχοι έχουν και αυτοί  ευθύνες. Άλλωστε πως να  ξεχάσουμε τους διθυράμβους που οι παλαίμαχοι πλέκουν κάθε φορά  σε όσους βρίσκονται στο τιμόνι της ομάδας μας. Ο "στρατηγός" είχε δηλώσει λοιπόν στα ΝΕΑ για τον Γιώργο  Βαρδινογιάννη εν έτη 1999.

Το 2015 ζητούσε από τον Νικόλα Πατέρα να γυρίσει να αναλάβει τα ηνία της ομάδας. Μα άμα ήθελε ο Νικόλας Πατέρας αγαπητέ Μίμη Δομάζο  θα το είχε κάνει. Απλώς δεν είναι Βαγγέλης Μαρινάκης για να το κάνει, έτσι απλά και ξεκάθαρα για όσους ακόμα έχουν αυταπάτες πως υπάρχουν Παναθηναϊκοί διατεθειμένοι να διαθέσουν 300 εκ. ευρώ για να κάνουν πάλι μεγάλη την ομάδα μας. 

Τελευταίο και κυριότερο για μένα είναι πως η περίοδος με την πορεία προς το Γουέμπλεϋ είναι μια περίοδος που η χώρα μας δεν είχε δημοκρατία και για τον λόγο αυτό είναι πολύ χρήσιμο να ερευνηθούν όλα όσα "περίεργα" συνέβησαν. 

Βέβαια υπάρχουν και οπαδοί της ομάδας που δεν έχουν τέτοια "κολλήματα" και ακολουθούν πορεία ανάλογη με εκείνων του Ολυμπιακού που χωρίς καθόλου κριτική σκέψη υπερασπίζονται όλες τις "αδυναμίες" και τα εγκλήματα  της ομάδας τους. 

Δεν καταλαβαίνουν από "παράγκες" , δεν συνειδητοποιούν πως εάν δεν αλλάξει το ελληνικό ποδόσφαιρο κάθε χρόνο θα έχουν σφαλιάρες από μεσαίες και μικρές ευρωπαϊκές ομάδες. 

Τα πρόβατα είναι καλό να υπάρχουν για να τα τρώει ο λύκος! 

Όμως εμείς σανό δεν τρώμε από κανέναν πλέον, και δεν μπορούμε 46 χρόνια μετά το Γουέμπλεϊ να μην έχουμε μάθει την αλήθεια από τους πρωταγωνιστές.

Και φυσικά πρωταγωνιστές ήταν οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού της περιόδου εκείνης που δεν δέχονται τίποτε από όσα τους καταλογίζουν για την περίοδο εκείνη.

Οι αγκαλιές και τα φιλιά τους με τους πρωτεργάτες της χούντας μόνο εμετό προκαλούν σε όλους εμάς τους δημοκρατικούς πολίτες. 

Βέβαια πάντα υπάρχει και η άλλη εκδοχή που βλέπετε παρακάτω:

Όπως και να έχει το να ζω με τις αναμνήσεις δεν με κάνει να νιώθω καλά, και κυρίως δεν με  "αφήνει" να δίνω το παρόν σε τέτοιες εκδηλώσεις.

Το 2-0 από τον Άγιαξ στον τελικό του Πρωταθλητριών του 1971 ξεκαθαρίζει πως με τους δυτικούς τα πράγματα για εμάς ήταν πάντα δύσκολα. 

Βλέπετε η ομάδα που κυριάρχησε στο παγκόσμιο στερέωμα με τον θρυλικό Κρόϊφ δεν είχε ανάγκη τις ελληνικές δραχμές της κ. Παπαδοπούλου και των "εγκεφάλων" της χούντας. 

Σε αυτή την χώρα πάντως η ασθενής μνήμη είναι αυτή που θα μας αναγκάσει να ζήσουμε και πάλι όλες τις μαύρες περιόδους της ιστορίας μας. 

Εμείς ακόμα πανηγυρίζουμε για την επιτυχία του 1971 όταν ομάδες από άλλα δυτικά κράτη έχουν στην τροπαιοθήκη τους Κύπελλα Πρωταθλητριών, σημερινό Champion League και φυσικά ακόμα και κράτη όπως η Τουρκία έχει  κύπελλο Κυπελλούχων(σημερινό UEFA)  στην τροπαιοθήκη ομάδας της. 

Λογικά δεν έπρεπε να εκφράσω δημόσια αυτές μου τις "ανησυχίες", αλλά είπαμε εδώ δεν είμαστε απλώς για να δημοσιεύουμε δελτία τύπου αλλά για να εκφέρουμε απόψεις που θα προβληματίσουν τους συμπολίτες μας. 

Ο δικός μας ρόλος δεν είναι διακοσμητικός ,και η δική μας μάχη θα κριθεί εν πολλοίς από τις επόμενες γενιές που θα δημιουργήσουν μια διαφορετική Ελλάδα. 

Καλύτερη ή χειρότερη θα δείξει.Πάντως ίδια δεν θα είναι ,όπως δεν ήταν και η Ελλάδα της δεκαετίας του 1950 ίδια με τις επόμενες δεκαετίες. 

Καλή συνέχεια να έχετε και ελπίζουμε το ντοκιμαντέρ να σας αποζημιώσει, εσάς τους ρομαντικούς που βλέπετε πως η μπάλα παίζετε μόνο μέσα στο γήπεδο! 

Σ.Μ