Μήνυμα της Αντιδημάρχου Παιδείας & Πολιτισμού Δήμου Ηλιούπολης κα Χωματά με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών

«Η 25 Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια μέρα για την καταπολέμηση της βίας εναντίον των γυναικών. Το 2011 υπογράφηκε από 44 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα ,η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για το ίδιο θέμα, από την οποία έχει πλέον αποχωρήσει η Τουρκία. Όμως δεν γνωρίζουμε όλες και όλοι , όλες της μορφές της έμφυλης βίας, με αποτέλεσμα να τις ανεχόμαστε. Βία δεν είναι μόνον το ξύλο ή οι ύβρεις, δηλαδή σωματική και λεκτική βία. Βία είναι και το μούτρωμα και το απαξιωτικό χιούμορ ( ψυχολογική βία), η στέρηση οικονομικών πόρων από τον σύζυγο, ενώ έχει τη δυνατότητα (οικονομική βία- καταναγκασμός), αλλά και ο αλκοολισμός, πριν απ΄όλα, και οι συνακόλουθες συμπεριφορές που κλείνουν πολλά σπίτια ( ενδοοικογενειακή βία), όπως και η υποτίμηση ,κυρίως μπροστά σε άλλους, η διακίνηση και εκμετάλλευση γυναικών, οι υποχρεωτικοί γάμοι με άτομα μεγάλης ηλικίας στις έντονα θρησκευόμενες ισλαμικές χώρες, γιατί στις άλλες απαγορεύονται οι γάμοι ανηλίκων, τα ατυχήματα "της κουζίνας", κυρίως στην Κεντρική Ασία προκειμένου να "ξεφορτωθούν" τη σύζυγο που βαρέθηκαν, ήθη και έθιμα παρά τα Συντάγματα και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, διότι αυτά βασικά καταπατά η βία. 

Άρα βία είναι όποια πράξη γίνεται εις βάρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επομένως και η ανισότητα στην εργασία, την αντιμετώπιση , τις αμοιβές. Είναι συνεπώς αυτονόητο ότι η ισχυρότερη μορφή βίας είναι η φτώχεια , η έλλειψη εκπαίδευσης, ο κοινωνικός αποκλεισμός. 

Και επειδή η μεγαλύτερη καταπιεζόμενη ομάδα στην ιστορία ήταν σε όλους τους ιστορικούς αιώνες οι γυναίκες , το αίτημα για καταπολέμηση της βίας εναντίον των γυναικών δυστυχώς είναι ακόμη σε όλες τις κοινωνίες , τραγικά επίκαιρο. Αλλάζει ενδεχομένως μορφές, μετασχηματίζεται ,αλλά παραμένει και ενίοτε οξύνεται, ιδιαίτερα σε περιβάλλοντα και συνθήκες ευνοϊκές στον κοινωνικό αποκλεισμό.

Γιατί όμως οι γυναίκες ανέχονται τη βία; Γιατί υποκύπτουν με ψεύτικες υποσχέσεις "λέξεις -μαχαίρια" τύπου " Συγγνώμη, δεν θα το ξανακάνω" και τα συναφή; Κυρίως διότι ακόμη είναι οικονομικά εξαρτημένες, διότι φοβούνται την οικονομική αδυναμία να συντηρήσουν μόνες την οικογένεια, διότι είναι φτωχές και είναι αυτές που πλήττονται περισσότερο από την ανεργία. 

Και εδώ ακριβώς είναι το έλλειμμα της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας. Δεν υπάρχει η άμεση κοινωνική βοήθεια με παροχή στέγης και εργασίας στην γυναίκα που για να γλυτώσει τον εαυτό της και τα παιδιά της πρέπει να διακόψει την συμβίωση. 

Αλλά και η νομική στήριξη των γυναικών είναι περίπου ανύπαρκτη , ενώ οι νομικές διαδικασίες στοιχίζουν πολύ και αργούν. Οι παλιές γενιές βέβαια θεωρούν συνήθως τη διαρκή συγχώρηση και ανοχή γνώρισμα της καλής συζύγου. 

Τις συνέπειες όμως στην ψυχική υγεία της ίδιας και των παιδιών δεν τις υπολογίζουν και γίνεται καθήκον της μάνας να προστατεύσει τα παιδιά πχ από τον αλκοολικό σύζυγο και πατέρα που γεμίζει φόβο την ψυχή του παιδιού με ανυπολόγιστες συνέπειες για την μελλοντική ψυχική του εξέλιξη. Γιατί λοιπόν συμβαίνουν αυτά; Συμβαίνουν γιατί η γυναίκα είναι οικονομικά εξαρτημένη και την έχουν μάθει να πιστεύει ότι είναι αδύναμη να αντιμετωπίσει τη ζωή χωρίς τον τοξικό σύζυγο. 

Πολλές φορές μάλιστα θεωρείται από τους μεγαλύτερους προτιμότερο να χάνει η γυναίκα τον αυτοσεβασμό της και να μαραζώνει υποκύπτοντας στη βία παρά ν΄αντιδράσει. Η επιρροή δηλαδή του άμεσου περιβάλλοντος όχι σπάνια είναι αποτρεπτική στην ριζική αντιμετώπιση καταστάσεων έντονης και επικίνδυνης ενδοοικογενειακής βίας , ενώ παράλληλα γεμίζει την ψυχή του θύματος ντροπή και ενοχές. Έτσι ,η βία τρέφεται από την κοινωνική ντροπή και την καλλιεργημένη ενοχική συνείδηση που οδηγούν στην απόκρυψη του προβλήματος. 

Το πρόβλημα της βίας λοιπόν υπάρχει με πολλές μορφές και δεν λύνεται με ευχολόγια ή επικοινωνιακές πολιτικές και υποσχέσεις. Αν επομένως πιστεύουμε στον άνθρωπο και θεωρούμε καθήκον μας τον αγώνα για τη βελτίωση της κατάστασής του, οφείλουμε να εργαστούμε για να εξασφαλίσουμε με κάθε τρόπο την στήριξη της γυναίκας που αγωνίζεται να προστατεύσει τον εαυτό και τα παιδιά της απέναντι στον καταναγκασμό της βίας . 

Πρέπει να γίνουν πολλά, πάρα πολλά, όχι μόνο σε επίπεδο κράτους αλλά και Δήμου, γειτονιάς και, γιατί όχι, ενορίας. Αν έχουν κάτι να μας διδάξουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες κυρίως Δανία, Γερμανία , Σουηδία κ. ά. είναι ακριβώς η οργάνωση αυτής της κοινωνικής μέριμνας προς την γυναίκα που κακοποιείται ή απλά χωρίζει και βρίσκεται σε ανάγκη. 

Σ΄αυτό εμείς απέχουμε έτη φωτός... Κι αυτό οφείλουμε να προσπαθήσουμε να πετύχουμε, πολιτικά, κοινωνικά, νομοθετικά, αν θέλουμε να μπορούμε να πούμε ότι κάναμε κάτι... Ας είναι η ίδρυση και λειτουργία Συμβουλευτικού Κέντρου Γυναικών στο Δήμο μας , το πρώτο βήμα!»

Αικατερίνη Χωματά

Αντιδήμαρχος Παιδείας & Πολιτισμού 

Πρόεδρος Συμβουλίου Ισότητας Δήμου Ηλιούπολης