Ντόρα Σκορδαλάκη :ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΥΠΗΡΞΕΣ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ!!! «ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΡΡΑ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ, ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΔΡΕΙΑ, ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

Με αφορμή στο αφιέρωμα που έκανε ο συνάδελφος δημοσιογράφος Σταύρος Μαρίνης στο blog με τίτλο «ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ» στον κοινό μας φίλο Δημήτρη Παρρά, ένοιωσα την ανάγκη να ταξιδέψω σε κάποιες από τις πιο σημαντικές στιγμές της συναδελφικής μας πορείας, σε κοινούς αγώνες, για την κάθαρση της πολιτικής ζωής της πόλης μας και να θυμηθώ γλυκόπικρες αναμνήσεις. Άλλοτε Θυμάμαι να μοιάζεις με απαλό άνεμο και άλλοτε με φουρτουνιασμένη θάλασσα που αναζητά να συναντήσει την «ήρεμη δύναμη της ξαστεριάς» Άλλοτε Θυμάμαι, έναν πνευματώδη νέο, με κοφτερή γραφή και ανήσυχο μυαλό και άλλοτε έναν γενναίο μαχητή ζωής που κατάφερε να ξεπεράσει όλα τα «ασήμαντα εμπόδια», μέχρι να βρει την ευτυχία στην μια και «μοναδική ματιά» της ζωής του, την Αγγελική την γυναίκα του και το γιό του, «το πεπρωμένο του» όπως μου έλεγε. 

Άλλοτε Θυμάμαι, έναν χαμογελαστό άνθρωπο με κοινωνική ευαισθησία και άλλοτε έναν πολέμιο για τις ιδέες του και τα ιδανικά του. Πολλά ήταν αυτά «τα μικρά» που μας χώριζαν ιδεολογικά, αλλά μας ένωναν «τα μεγάλα», η εκτίμηση, ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια, η γενναιότητα, οι αξίες και κυρίως οι μεγαλόπνοοί στόχοι, που συνήθως, δεν τους λογαριάζουμε όσο και όταν πρέπει, επειδή «νομίζουμε πως έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας».

 
Οι φίλοι στο «μεγάλο ταξίδι της μνήμης», παίρνουν και κάτι δικό μας, που φεύγει και αυτό μαζί τους και χάνεται. Δεν είμαστε πια οι ίδιοι. Κάτι λείπει από τον εαυτό μας. Δεν είναι μόνο το κενό, η απουσία ή η σιωπή τους, λείπει κάτι απροσδιόριστο, αιθέριο, που το ζούσες και πια δεν το ζεις. Μέχρι το πεπρωμένο να έρθει να μας βρει. Δημήτρη, δεν υπάρχουν κατάλληλα λόγια να περιγράψουν ούτε τον πόνο, ούτε το κενό που άφησες με την απουσία σου, στη ζωή της οικογένειας σου, του παιδιού σου, στους φίλους σου. 

Μπορεί να μην είσαι πλέον στην καθημερινότητα μας. Να μην είσαι πλέον στην ζωή μας, αλλά ήσουν και θα μείνεις, ένας σπουδαίος φίλος, ένας σπουδαίος άνθρωπος μέσα στην καρδιά μας. Μπορεί ο θάνατός να διακόπτει τον δεσμό μας με το παρελθόν και τις αναμνήσεις που είχαμε μοιραστεί με αγαπημένα πρόσωπα. 

Μπορεί η απώλεια τους να τερματίσει κάτι μοναδικό, τη σύνδεσή μας με ένα κομμάτι του εαυτού μας που μόνο αυτοί γνώριζαν, αλλά βαθιά μέσα μας, η αίσθηση της μοναδικότητας και της τελειότητας των συναισθημάτων μας για όλους όσους αγαπάμε, θαυμάζουμε και εκτιμάμε δεν διακόπτεται ποτέ! Και όπως είπε και ο Αριστοτέλης: Ο τέλειος άνθρωπος ή η τέλεια φιλία Χρειάζεται; Χρειάζονται και τα δυο. Όχι για να σου δίνουν κάτι που έχεις ανάγκη, αλλά για να επικοινωνείς. Αλλιώς χάνεις κάτι από την τελειότητά τους. Να μας προσέχεις όλους από εκεί ψηλά... Πετούσες όσο ήσουν στην γη… Τώρα θα πετάς στον ουρανό…

Ντόρα Σκορδαλάκη - Δημοσιογράφος 

ΠΗΓΗ