Πέρασε ένας χρόνος από τη μεγάλη τραγωδία στα Τέμπη, το πιο θανατηφόρο σιδηροδρομικό δυστύχημα που έχει καταγραφεί στην Ελλάδα και προκάλεσε τον θάνατο 57 ανθρώπων.
Κάποιοι μπορούν να το έχουν ξεχάσει... Κάποιοι άλλοι να θέλουν να ξεχαστεί το γεγονός.
Μπορούν όμως οι συγγενείς των θυμάτων να το ξεχάσουν;
Ο θάνατος 57 ανθρώπων μας πλημμυρίζει οργή, στενοχώρια, θλίψη και απογοήτευση τόσο για τους ίδιους, όσο και για τις οικογένειες των θυμάτων.
Πώς θα μπορούσε να κοιτάξει κάποιος κατάματα τους γονείς των παιδιών που κατευθύνονταν με το τρένο του θανάτου στο Πανεπιστήμιό τους;
Πώς να κοιτάξεις τον σύζυγο και τα παιδιά που έχασαν τη μητέρα τους άδικα;
Πώς να αντικρίσει κάποιος τους συγγενείς όλων των ανθρώπων που καταστράφηκαν τόσο άδικα οι οικογένειες τους;
Άραγε, μάθαμε κάτι ως Κοινωνία από αυτή την τραγωδία; Μάθαμε να είμαστε πιο υπεύθυνοι στην εργασία μας;
Έχουμε συναίσθηση της ευθύνης ως άνθρωποι όπου και να βρισκόμαστε;
Πόσο εφησυχαζόμαστε που δε βρισκόμαστε εμείς στη θέση των θυμάτων και των οικογενειών τους;
Τις απαντήσεις θα τις βρούμε μέσα μας.
Τουλάχιστον, ας κρατήσουμε στη μνήμη μας ζωντανούς αυτούς τους ανθρώπους, προκειμένου να τηρήσουμε μία διαφορετική στάση ζωής που να στέκεται με ΣΕΒΑΣΜΟ απέναντι στους ανθρώπους που χάθηκαν και ας ευχηθούμε να μη θρηνήσουμε ποτέ άλλα τέτοια θύματα.
Λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι.
Μόνο ΣΕΒΑΣΜΟ στα θύματα και τις οικογένειές τους.
Στάθης Ψυρρόπουλος
Δήμαρχος Ηλιούπολης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου