Ιερά Μονή Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου ( Λυκόβρυση Αττικής)

Φωτορεπορτάζ Παναγιώτης Πάσχος 

Ἱερά Μονή ΟΣΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ, ἡ ὁποία θείᾳ ἐπινεύσει τῆς Ἁγίας ἐκτίσθη ἤδη ἀπό τοῦ ἔτους 1930 εἰς τήν Λυκόβρυση τῆς Ἀττικῆς ὑπό τῆς σεβασμίας ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΗΣ ΜΕΛΕΤΙΑΣ ΜΟΝΑΧΗΣ, ἀφιερώθη εἰς τό ἅγιον της χαριτοβρύτου Ὁσίας ὄνομα, ὥστε νά καυχᾶται σήμερον ὅτι τυγχάνει ἡ πρώτη εἰς τό ἔνδοξον ὄνομα τῆς ῾Οσίας τιμηθεῖσα, μετά τήν περιώνυμον τῆς Κωνσταντινουπόλεως Μονήν, ὅπου ἀσκήτευσε καί ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ἡ Ἁγία.

῾Η ἱερά καί περιώνυμος αὐτή ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ ὅπου ἐμόνασε καί ἀσκήτευσε ἡ Ἁγία εὑρίσκετο εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν ἐκτισμένη ἐπί τοῦ πέμπτου λόφου. ῾Η Μονή αὐτή, ὡς παραδίδουν οἱ διάφοροι λόγιοι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ὑφίστατο μέχρι τοῦ 10ου ἤ 11ου αἰῶνος. Μετά πάροδον χιλίων καί πλέον ἐτῶν ἀπό τῆς ἱερᾶς κοιμήσεως τῆς Ἁγίας ξαναζῆ εἰς τό ἔργον τοῦτο τῆς Μονῆς εἰς τήν Λυκόβρυση τῆς Ἀττικῆς ἡ παλαιά βυζαντινή ἐκείνη δόξα τῆς Μονῆς ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ καί τῆς ὑπερφυῶς ἀσκησάσης ἐν αὐτῇ χαριτοβρύτου Ἁγίας. Ἀπό τήν παλαιάν καί ἔνδοξον τῆς Κωνσταν τινου πόλεως Μονήν τῆς ῾Οσίας εἰς τήν ὁποίαν ἀσκή τευσε καί ἡγίασε οὐδέν σήμερον ἀπομένει. ᾿Επιφανής δέ ἱεροκήρυξ εἰς πανηγυρικόν λόγον του ἐκφωνηθέντα εἰς μνήμην τῆς ῾Οσίας εἶχεν εἰπεῖ· «᾿Εκεῖνο ὅπου σήμερον ὑπάρχει τό ᾿Οδιρνέ-Καπού γιά ὅσους πήγαμε στήν Πόλη, κάτι πέτρες ὑπάρχουν πού ὡρισμένοι καλοί κληρικοί μᾶς ὑποδεικνύουν. Μέ δάκρυα λέγουν· “᾿Εδῶ ὑπάρχουν τά ἅγια χώματα πού κάποτε ἕνα Μοναστῆρι ἔνδοξο, ῾Ελληνικό, ᾿Ορθόδοξο ὄχι στήν ᾿Ισταμπούλ, ἀλλά στήν Κωνσταντινούπολιν, τήν αἰωνίαν ῾ΕλληνικήνΠόλιν, ἤκμασε ἕνα Μοναστῆρι πού κάποτε τριακόσιες μοναχές ἀρχόντισσες καί πριγκήπισσες καί πατρικίες μέσα στά μυρωμένα σύννεφα τοῦ μοσχολιβάνου ἐπικοινωνοῦσαν μέ τόν πανέμορφον καί ἀγλαόμορφον ἐραστήν τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν, τόν γλυκύτατον ᾿Ιησοῦν Χριστόν”». Εἰς τό Ἅγιον ῎Ορος ἁγιογραφήθη καί ἡ ῾Ιερά τῆς ῾Οσί­ας Εἰκών, ἀπό τόν ἁγιογράφον Μοναχόν Νεκτάριον πού κατήγετο ἀπό τά Βουρλά τῆς Μ. Ἀσίας.

῾Ο Μοναχός π. Νεκτάριος μετά ἕνα ἔτος ἀπό τήν ἁγιογράφηση τῆς Εἰκόνος (1919) ἐπιστρέφοντας τό 1920 εἰς τήν γενέτειρά του ἐμαρτύρησε ἐκεῖ κατά τήν σφαγήν τῆς Σμύρνης φονευθείς ἀπό τούς Τούρκους μαζί μέ τόν συμμοναστήν του Κύριλλον Λεμονιᾶ, ὁ ὁποῖος πολλές φορές καθήμενος ἔξω ἀπό τό κελλί του εἶχε προφητεύσει λέγοντας

«Αὐτοί οἱ ἔσχατοι καιροί πολλούς θά ἀναδείξουν μάρτυρας».
Τήν εἰκόνα αὐτήν ἀφοῦ ἔλαβε ἀπό τό Ἅγιον ῎Ορος ὁ πνευματικός Πατήρ τῆς Γερόντισσας Μελετίας ἐχάρισε αὐτήν τό 1926 εἰς τήν ῾Οσιωτάτην ῾Ηγουμένην ὡς ψυχωφελέστατον δῶρον καί τήν ἔκειρε μεγαλόσχημον Μοναχήν μέ τό ὄνομα ΜΕΛΕΤΙΑ ἀπό τό κατά κόσμον Λεμονιά, σέ ἡλικίαν εἴκοσι ἐτῶν.
Ἀπό τότε ἔχουσα διακαῆ πόθον ἡ σεβασμία Γερόντισσα ὅπως ἱδρύση Μονήν, ἀγόρασε ἕνα κτῆμα εἰς τήν Λυκόβρυση τῆς Ἀττικῆς διά νά φέρει εἰς πραγματοποίηση τούς σκοπούς της. Καί τότε μέν ἡ περιώνυμος αὐτή Μονή ΧΡΥΣΟ­ΒΑΛΑΝΤΟΥ ἐπλούτει τήν τιμίαν αὐτῆς σωρόν, τώρα δέ ἡ Μονή αὐτή στή Λυκόβρυση τῆς Ἀττικῆς, ἡ πρώτη ἐπ᾿ ὀνόματι τῆς Ἁγίας θεμελιωθεῖσα μετά τήν περιώνυμον τῆς Κωνσταντινουπόλεως Μονή, ὅπου ἔζησε καί ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ἡ Ἁγία, πλουτεῖ καί ἔχει ἐν αὐτῇ τεθησαυρισμένην τήν Θαυματουργόν τῆς ῾Οσίας Εἰκόνα, ἡ χάρις τῆς ὁποίας ἔχει καταστήσει τήν Μονήν αὐτήν καταφύγιον τῶν πονεμένων καί ἰατρεῖον ἄμισθον τῶν ἀσθενούντων, ὥστε ὁ ἱερός ᾿ᾼσμα­τογράφος της νά γράφῃ

«Συνέσει, τῇ ἀληθεῖ λαµποµένη
ἐµυήθης τῶν µελλόντων τήν γνῶσιν,
οὗ γάρ ἠξίωται πλείστης εὐκλείας
ἐν Βυζαντίῳ τό πάλαι ἡ Μάνδρα σου,
ἐν Λυκοβρύσει δέ τανῦν
θαυµαστῶς ἡ Μονή σου δεδόξασται».

Διά τοῦτο καί μετά πάροδον τριάκοντα (30) ὁλοκλήρων ἐτῶν ἀπό τήν ἵδρυσή της, ἀνοικοδομήθη ἐκ νέου ἡ Μονή ἀπό τοῦ ἔτους 1961, κατά βυζαντινήν ὅλως τεχνοτροπίαν, ὑπό τήν ἀκάματον ἐπίβλεψη καί φροντίδα τοῦ Ἀρχιμανδρίτου τότε καί μετέπειτα Μητροπολίτου ΚΥΚΛΑΔΩΝ & ΝΗΣΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ, ὅπως διά τοῦ μέσου τούτου εὕρη τήν συνέχιση τῆς ἐπιβιώσεώς της ἡ παλαιά τῆς Κων)πόλεως Μονή τῆς Ἁγίας, ἡ ὁποία ἤκμασε κατά τούς βυζαντινούς ἐκείνους χρόνους κατά τούς ὁποίους ἔζη καί διήνυε τόν Μοναχικόν αὐτῆς δίαυλον ἡ Θαυματουργός Ἁγία Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου.
Τά τείχη τῆς Μονῆς εἰς τήν Λυκόβρυση τῆς Ἀττικῆς, τά ὁποῖα καί ἐντυπωσιάζουν τόν προσκυνητήν, ἐπιβλητικά ὑψοῦνται μέ σκοπόν τήν μόνωσιν καί τόν διαχωρισμόν τοῦ ἱεροῦ χώρου ἀπό τόν θόρυβον καί τήν τύρβην τῆς κοσμικότητος καί διότι πρέπει νά δημιουργῆται ἡ ἐντύπωσις ὅτι ἡ Μονή ἀποτελεῖ ἕνα κομμάτι τελείως ξεχωριστό τοῦ κόσμου, ἕνα τμῆμα ὅπου καί μόνον ἡ ψυχική ἀνάτασις θεραπεύεται.

Μέσα εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας ἡ Θαυματουργός Εἰκών αὐτῆς εἶναι ἐκείνη πού σάν μαγνήτης ἕλκει τήν ψυχήν κάθε εὐλαβοῦς προσκυνητοῦ.

Εἰς τήν ζωογόνον σκιάν τῆς Μονῆς χιλιάδες ἀνρθρώπων βρῆκαν πνευματική θαλπωρή, ἐθεραπεύθησαν εἰς τά ἱερά νάματα τῆς χάριτός της καί ἐδόξασαν τόν Παντοδύναμον Κύριον, τόν ἰώμενον τάς ἀσθενείας καί νόσους τῶν ἀνθρώπων διά πρεσβειῶν τῆς ἐνδόξου Ἁγίας θεραπαίνης Αὐτοῦ Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου.