Ο Άγιος Άνθιμος Χίου (1869 - 1960), γνωστός στον κόσμο ως Αργύριος Κ. Βαγιάνος, γεννήθηκε στην περιοχή του Αγίου Λουκά Λιβαδιών στη Χίο. Είναι Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και προστάτης των λεπρών. Διακρίθηκε για την αγιότητα και τη φιλανθρωπία του. Η μνήμη του τιμάται τη 15η Φεβρουαρίου.
Κοσμικός βίος
Από πολύ μικρή ηλικία προσευχόταν και νήστευε. Αρκετά μεγάλη επίδραση στη ζωή του είχε ο Μοναχός Παχώμιος ο οποίος του ενέπνευσε την αγάπη για τον Θεό και τους αλλήλους. Η εκπαίδευση που έλαβε προήλθε από τους ευσεβείς και ενάρετους γονείς του, Κωνσταντίνο και Αργυρώ, οι οποίοι μερίμνησαν ώστε να του δοθεί Χριστιανική αγωγή. Ο νεαρός Αργύριος δωρεοδέκτης του Αγίου Πνεύματος, με πνεύμα σοφίας, ήταν προορισμένος από τον Θεό να γίνει μέγας παιδαγωγός εις Χριστόν. Από την παιδική του ηλικία όλη η ανάπτυξη και ανατροφή που του δόθηκε πήγαζε από την ισχυρή και βαθιά επίδραση του χριστιανικού οικογενειακού του περιβάλλοντος. Όσον αφορά την εκπαίδευση του, δεν είχε κάποια αξιόλογη μόρφωση καθώς οι συνθήκες δεν επέτρεπαν εκείνη την εποχή στα παιδιά που προέρχονταν από φτωχές οικογένειες να σπουδάσουν, για αυτό και περιορίστηκε στις απλές γνώσεις των τάξεων του δημοτικού. Ωστόσο, μόνος του κατάφερε να μάθει την τέχνη του υποδηματοποιού, κυρίως για βιοποριστικούς λόγους. Κατά τη διάρκεια που τελούσε το αξίωμα του δόκιμου μοναχού χρειάστηκε να εξασκήσει ωστόσο τη συγκεκριμένη την τέχνη. Παρόλο που δεν κατείχε θεωρητικές γνώσεις και δεν είχε έντονη αναγνωρισιμότητα, με την ευφυΐα του και τη διεισδυτικότητα του πνεύματος του αλλά και με ιδιαίτερα έντονη την επιθυμία για πνευματικό βίο, προχώρησε στην ενάρετη ζωή κατέχοντας ακλόνητο το αίσθημα της πίστης του.
Μοναστικός βίος
Η σχέση του με τον Μοναχό Παχώμιο ήταν καταλυτική στο να αποφασίσει να αφιερώσει τη ζωή του στον μοναχικό βίο. Καθώς επίσης, και η επίσκεψή του στη Σκήτη των Αγίων Πατέρων της Χίου για την επισκευή ιδιόκτητης εικόνας της Παναγίας. Με αυτή την εικόνα έκτοτε συνέδεσε άρρηκτα ολόκληρη τη ζωή του. Η Παναγία έγινε για εκείνον πηγή ανεξάντλητης δύναμης στους μετέπειτα σκληρούς αγώνες του, αλλά και πηγή δροσιάς και ανακούφισης. Ο Αργύριος υποτάσσεται στον Γέροντα Παχώμιο και με τις αδιάλειπτες προσευχές και νηστείες και με τους σκληρούς αγώνες του αναδεικνύεται μεγάλος στην άσκηση και την αρετή.
Στην ηλικία των 20 ετών έγινε μικρόσχημος μοναχός και μετονομάστηκε σε Άνθιμος από τον μοναχό Παχώμιος. Λόγω της ταπεινοφροσύνης και αγαθότητας του του ανατέθηκαν από μικρή ηλικία πολλές αρμοδιότητες και δραστηριότητες. Το 1905 ο Γέροντας Παχώμιος κοιμήθηκε και ως διάδοχός του εξελέγη ο Ιερομόναχος Ανδρόνικος, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά την αξιοθαύμαστη πορεία του Ανθίμου. Όταν λοιπόν ο Άνθιμος βρισκόταν στην ηλικία των σαράντα ετών, τον έχρισε μεγαλόσχημο Μοναχό. Ο ενάρετος τρόπος ζωής του προκαλούσε μεγάλο ενδιαφέρον και ζήλο για τον μοναχικό βίο και ο ίδιος αποτέλεσε πρότυπο μίμησης. Η ευφυΐα και η αγαθότητα που τον διέκριναν και του χάρισαν το αξίωμα της ιεροσύνης. Κλήθηκε λοιπόν στο Αδραμύττιο της Μικράς Ασίας από τον ανάδοχό του Στέφανο Διοματάρη το 1910 μ.Χ. για τον σκοπό αυτό. Η χειροτονία του ήταν ασυνήθιστη λόγω των ακραίων φυσικών φαινομένων κατά τη διάρκεια αυτής. Μετά τη χειροτονία του όμως επικράτησε η απόλυτη γαλήνη και ηρεμία η οποία μαρτύρησε τη θεία συγκατάνευση.
Με τη σωματική και πνευματική του όμως αυτή άσκηση εξαντλήθηκε και ασθένησε. Η υγεία του δοκιμάστηκε όπως βλέπουμε από μικρή ηλικία και η κατάσταση του έχρηζε ιατρικής παρακολούθησης. Παρ'όλη την εξάντληση δεν σταμάτησε τη μοναχική άσκηση, τη νηστεία και τη προσευχή, υποβάλλοντας τον εαυτό του σε συνεχή δοκιμασία. Η πνευματικότητα του προσέλκυσε το κακό και το πονηρό, με τη μορφή του διαβόλου, στη ζωή του υποβάλλοντας τον σε εξαντλητικές δοκιμασίες για τις οποίες ο Άνθιμος αγωνίστηκε πολυμέτωπα και νικηφόρα. Η προσευχή και η βαθιά πίστη του ήταν σύμμαχοι στη νίκη του επί του πονηρού. Μόλις αποκαταστάθηκε μερικώς η υγεία του αποσύρθηκε σε μικρό απομονωμένο κελί μέσα στα πατρικά του κτήματα, στα Λιβάδια της Χίου, συνεχίζοντας τους πνευματικούς του αγώνες. Εκεί μόναζε ασκώντας ταυτόχρονα και την τέχνη του υποδηματοποιού, προκειμένου να βοηθήσει τους φτωχούς γονείς του και να ελεεί του πάσχοντες.
Αυτή λοιπόν η πνευματική του ακτινοβολία προκάλεσε το πάθος της αντιζηλίας των συλλειτουργών του. Εκείνος θέλοντας να τους ελευθερώσει από το πάθος αυτό, εγκατέλειψε το Αδραμύττιο το 1911 μ.Χ. και μετέβη στο Άγιο Όρος, όπου οι Αγιορείτες μοναχοί του επιδαψίλευσαν πολλές τιμές. Τον κυρίευε το αίσθημα του πόθου να προσκυνήσει τα Ιερά λείψανα των Αγίων, και να ασπαστεί τις θαυματουργικές εικόνες της Παναγίας. Γνώριζε, πως στο Άγιο Όρος υπήρχαν πολλοί μοναχοί και ερημίτες από τους οποίους θα μπορούσε να ωφεληθεί πνευματικά. Αργότερα αφού τον γέμισαν με δώρα οι Αγιορείτες ως ένδειξη αναγνώρισης και εκδήλωσης σεβασμού και αγάπης, αναχώρησε από το Όρος, κρατώντας μόνο ένα μικρό μέρος των δώρων αυτών, γεμάτος πνευματικό πλούτο και αγάπη επιστρέφει στη γενέτειρα του, τη Χίο.
Η σχέση του με τον Μοναχό Παχώμιο ήταν καταλυτική στο να αποφασίσει να αφιερώσει τη ζωή του στον μοναχικό βίο. Καθώς επίσης, και η επίσκεψή του στη Σκήτη των Αγίων Πατέρων της Χίου για την επισκευή ιδιόκτητης εικόνας της Παναγίας. Με αυτή την εικόνα έκτοτε συνέδεσε άρρηκτα ολόκληρη τη ζωή του. Η Παναγία έγινε για εκείνον πηγή ανεξάντλητης δύναμης στους μετέπειτα σκληρούς αγώνες του, αλλά και πηγή δροσιάς και ανακούφισης. Ο Αργύριος υποτάσσεται στον Γέροντα Παχώμιο και με τις αδιάλειπτες προσευχές και νηστείες και με τους σκληρούς αγώνες του αναδεικνύεται μεγάλος στην άσκηση και την αρετή.
Στην ηλικία των 20 ετών έγινε μικρόσχημος μοναχός και μετονομάστηκε σε Άνθιμος από τον μοναχό Παχώμιος. Λόγω της ταπεινοφροσύνης και αγαθότητας του του ανατέθηκαν από μικρή ηλικία πολλές αρμοδιότητες και δραστηριότητες. Το 1905 ο Γέροντας Παχώμιος κοιμήθηκε και ως διάδοχός του εξελέγη ο Ιερομόναχος Ανδρόνικος, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά την αξιοθαύμαστη πορεία του Ανθίμου. Όταν λοιπόν ο Άνθιμος βρισκόταν στην ηλικία των σαράντα ετών, τον έχρισε μεγαλόσχημο Μοναχό. Ο ενάρετος τρόπος ζωής του προκαλούσε μεγάλο ενδιαφέρον και ζήλο για τον μοναχικό βίο και ο ίδιος αποτέλεσε πρότυπο μίμησης. Η ευφυΐα και η αγαθότητα που τον διέκριναν και του χάρισαν το αξίωμα της ιεροσύνης. Κλήθηκε λοιπόν στο Αδραμύττιο της Μικράς Ασίας από τον ανάδοχό του Στέφανο Διοματάρη το 1910 μ.Χ. για τον σκοπό αυτό. Η χειροτονία του ήταν ασυνήθιστη λόγω των ακραίων φυσικών φαινομένων κατά τη διάρκεια αυτής. Μετά τη χειροτονία του όμως επικράτησε η απόλυτη γαλήνη και ηρεμία η οποία μαρτύρησε τη θεία συγκατάνευση.
Με τη σωματική και πνευματική του όμως αυτή άσκηση εξαντλήθηκε και ασθένησε. Η υγεία του δοκιμάστηκε όπως βλέπουμε από μικρή ηλικία και η κατάσταση του έχρηζε ιατρικής παρακολούθησης. Παρ'όλη την εξάντληση δεν σταμάτησε τη μοναχική άσκηση, τη νηστεία και τη προσευχή, υποβάλλοντας τον εαυτό του σε συνεχή δοκιμασία. Η πνευματικότητα του προσέλκυσε το κακό και το πονηρό, με τη μορφή του διαβόλου, στη ζωή του υποβάλλοντας τον σε εξαντλητικές δοκιμασίες για τις οποίες ο Άνθιμος αγωνίστηκε πολυμέτωπα και νικηφόρα. Η προσευχή και η βαθιά πίστη του ήταν σύμμαχοι στη νίκη του επί του πονηρού. Μόλις αποκαταστάθηκε μερικώς η υγεία του αποσύρθηκε σε μικρό απομονωμένο κελί μέσα στα πατρικά του κτήματα, στα Λιβάδια της Χίου, συνεχίζοντας τους πνευματικούς του αγώνες. Εκεί μόναζε ασκώντας ταυτόχρονα και την τέχνη του υποδηματοποιού, προκειμένου να βοηθήσει τους φτωχούς γονείς του και να ελεεί του πάσχοντες.
Αυτή λοιπόν η πνευματική του ακτινοβολία προκάλεσε το πάθος της αντιζηλίας των συλλειτουργών του. Εκείνος θέλοντας να τους ελευθερώσει από το πάθος αυτό, εγκατέλειψε το Αδραμύττιο το 1911 μ.Χ. και μετέβη στο Άγιο Όρος, όπου οι Αγιορείτες μοναχοί του επιδαψίλευσαν πολλές τιμές. Τον κυρίευε το αίσθημα του πόθου να προσκυνήσει τα Ιερά λείψανα των Αγίων, και να ασπαστεί τις θαυματουργικές εικόνες της Παναγίας. Γνώριζε, πως στο Άγιο Όρος υπήρχαν πολλοί μοναχοί και ερημίτες από τους οποίους θα μπορούσε να ωφεληθεί πνευματικά. Αργότερα αφού τον γέμισαν με δώρα οι Αγιορείτες ως ένδειξη αναγνώρισης και εκδήλωσης σεβασμού και αγάπης, αναχώρησε από το Όρος, κρατώντας μόνο ένα μικρό μέρος των δώρων αυτών, γεμάτος πνευματικό πλούτο και αγάπη επιστρέφει στη γενέτειρα του, τη Χίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου