Ένα απολίθωμα που το λένε Φουρθιώτη

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Ολίγη από δημοσιογράφος, εκδότης επί τη ευκαιρία, πολύ τηλεπαρουσιαστής αυτός ο Φουρθιώτης μοιάζει να βγαίνει από άλλες εποχές. Τότε που αν δεν εμφανιζόσουν με τους τρεις σωματοφύλακες παρέα και τον ντ’ Αρτανιάν να σου ανοίγει την πόρτα δεν σε έβαζαν πρώτο τραπέζι πίστα. Χρειαζόταν βέβαια και το σχετικό «μπουρμπουάρ»- το λένε έτσι απ’ τις μπουρμπουλήθρες της σαμπάνιας. Το «πρώτο τραπέζι πίστα» δεν είχε να κάνει με την διασκέδαση. Σήμαινε την κοινωνική καταξίωση, ήταν στόχος ζωής. Η Ελλάδα σε τιμούσε. Δεν τολμούσες να βγεις στον δρόμο χωρίς να σε χαιρετήσουν. Ήσουν επώνυμος βρε παιδί μου. Είχες πιάσει την καλή. Εννοείται ότι κανείς δεν σε ρωτούσε πώς την έπιασες και από πού την κρατούσες για να την κάνεις ό, τι γουστάρεις. Δεν χρειαζόταν να έχεις κάποιο ταλέντο ή δεξιότητα υδραυλικού φερ’ ειπείν. 

Γιατί εσύ είχες επαφές, και τις επαφές τις έκανες με το αζημίωτο. Κρατούσες διάφορους και σε κρατούσαν άλλοι τόσοι. Αυτό θα πει κοινωνική αλληλεγγύη. Για θυμηθείτε πόσους Φουρθιώτηδες γνωρίσαμε στην διάρκεια των δεκαετιών της χλιδής, πόση από την άνεσή τους κατάπιαμε αμάσητη. Τα σύνορα τότε δεν τα περνούσαν βάρκες με μετανάστες. 

Τα περνούσαν δισεκατομμύρια. Η Ελλάδα δεν έφτιαξε πανεπιστήμια. Έβγαλε όμως μια ολόκληρη φυλή από Φουρθιώτηδες. Αυτός δεν είναι άνθρωπος παιδί μου. Αυτός είναι ιδέα. Και τις ιδέες δεν τις φυλακίζουν κύριε πρόεδρε.

Στην υπόθεση δεν εντυπωσιάζει ο τρόπος που είχε βρει για να τον χρηματοδοτεί το δημόσιο. Σιγά τα ωά. Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Απλώς σε προσγειώνει στην πραγματικότητα. Τότε όπως και τώρα αν θες να πιάσεις την καλή πρέπει να βρεις έναν τρόπο να τρυπώσεις στο δημόσιο ταμείο. Αυτό που αντιθέτως εντυπωσιάζει είναι αυτό το άρωμα της «αστακομακαρονάδας»- που θα’ λεγε και ο φίλος Κασιμάτης. 

Η πανδημία της χλιδής πέρασε, την πληρώσαμε ακριβά με μια οικονομική κατάρρευση και δέκα αλλοπρόσαλλα χρόνια, όμως κυκλοφορούν ακόμη φορείς ανάμεσά μας. Μπορεί να μην λειτουργούν πίστες για να πιάσουν πρώτο τραπέζι όμως δεν έχεις το δικαίωμα να βγαίνεις στον δρόμο χωρίς σωματοφύλακες. Αν δεν αισθάνεσαι ότι κάποιοι φθονούν την επιτυχία σου δεν είσαι πραγματικά επιτυχημένος.

Ας μην είμαστε αχάριστοι. Ο Φουρθιώτης είναι ιστορικό κειμήλιο. Αν ποτέ φτιάξουμε ένα μουσείο για τον σύγχρονο πολιτισμό μας δεν θα πρέπει να λείπει το κέρινο ομοίωμά του ανάμεσα στους μπαχαλάκηδες και τους συνδικαλιστές. Έτσι για να μην ξεχνάμε ποιες ήταν οι κοινωνικές αξίες της ελληνικής κανονικότητας πριν δυο δεκαετίες. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. 

Πολλοί ακόμη και σήμερα όταν ονειρεύονται την επιστροφή στην κανονικότητα κάτι τέτοιο εννοούν. Γι’ αυτό απορώ πώς τόσες μέρες τώρα δεν έχουν ακουστεί κάποιες φωνές συμπαράστασης στον άτυχο Φουρθιώτη. Πώς θα πάμε μπροστά χωρίς τα κοινωνικά πρότυπα που μας έφεραν ως εδώ. Ας βρούμε καινούργια θα μου πείτε. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τους προφήτες μας.

ΠΗΓΗ